Vervolg der dichtlievende uitspanningen

[p. 328]

Overblyfsel van een meer uitgebreid gedicht.
^*Vera cano.

O wreede Vyant, 'k voel uw' slagen!

Hoe kan een out en zwak Gestel

Dus, keer op keer, die smart verdraegen!

Nog schep ik moet: Eool koomt my te hulp, 'tgaet wel!

'k Zal, Wintgodt, van uw' Lof gewaegen.

Maer hoe! myne oude Quael keert weêr;

Het Zweet breekt me uit! 'k zie een' Apteeker, een' Klisteer!
Vertrek, vertrek, myn Vrient! 'k Zal dubbelt U betaelen.
Genâ, genade, ik werp my voor uw' Voeten neêr!
Ach! laet me alleen toch wat bedaeren, adem haelen!
'k Heb anders niets van doen, dan eenige uuren slaeps.
Hoe, zegt hy, zoudt gy dus 't Recept eens Esculaeps....

* Ik zing Waerheden. Men kan zich daer van verzekert houden, schoon ik als Poëet zulk eene Verklaring niet zoude behoeven te geeven.

[p. 329]

 

De rest van dit Gedicht [hoe heeft het my gespeeten!]

 

Is door een^† Muis vervoert, verscheurt en opgevreeten.

 

Dus wreekt Appollo zich. Hy 's ook der Artsen Godt,

 

Die haest geraekt zyn, en niet ligt'lyk iets vergeeten.

 

Weê hem, die Artsen hoont, met hun Suppoosten spot!

 

Hem treft op 't einde een droevig Lot.

† Het bekende Vaers van Juvenalis (Sat. III.) koomt hier te pas of 't 'er voor gemaekt was:

Et divina Opici rodebant Carmina Mures

‘Terwyl de Muizen vast dien grooten Rykdom schonden.’