De parels van het parlement

[p. 124]

XVIII. Een benauwd half uurtje voor de twee vrienden

Ivo had onwillekeurig Jaaps arm vastgegrepen. Beiden hielden ze de adem in.

‘Er komt iemand de trap op,’ fluisterde Jaap terug. ‘Vlug! het dossier weer de la in en de kast op slot.’

Opeens weerklonk aan de achterkant van het huis schel Ondines fluitje.

‘O alle haaien,’ zei Ivo benauwd, ‘dan is het de schulpprof. We zijn erbij.’

‘Nog niet,’ zei Jaap. ‘Maak die lantaarn uit. En hij trok Ivo mee in de richting van de balkondeuren.’

Net op het moment dat ze die open hadden hoorden ze de voordeur open en dicht gaan en daarop gedempt de stem van de schulpprof die iets, waarschijnlijk, tegen de poes zei. Vlug stapten de jongens naar buiten en zachtjes duwden ze de openslaande deuren weer tegen elkaar aan.

‘Wat nu?’ fluisterde Ivo.

‘Wachten,’ zei Jaap. ‘Hij zal toch niet zo gauw dat balkon op komen.’

‘Maar hoe komen we hier in vredesnaam vandaan?’ zei Ivo. ‘We zitten op de derde etage.’

‘Hoe je toch koest,’ zei Jaap. ‘Laat me denken. Je maakt me zenuwachtig.’

[p. 125]

Even bleef het stil. Ze konden hun harten horen kloppen. Uit het huis kwam geen geluid.

‘Gelukkig dat het al donker is,’ begon Ivo weer. ‘En...’

Op dat ogenblik ging het licht in de keuken op. De jongens drukten zich onwillekeurig tegen de balkondeuren aan en hielden de adem is. De keukendeur ging open. Even zagen ze het puntbaardje van de schulpprof die de poes buiten de deur zette en daarna hoorden ze zijn stem die zei: ‘Zoek je bak maar op, ouwe zeurkat. En blijf maar eens een poosje buiten, want je hangt me de keel uit’. Daarna werd de deur weer gesloten en even later het licht uitgedraaid.

Bij het horen van de stem van de schulpprof had Ivo Jaap, zonder dat hij het zelf besefte, een stomp in zijn ribben gegeven, zodat deze het bijna uitgeschreeuwd had.

‘Hoorde je dat,’ fluisterde Ivo, zodra het keukenlicht weer uit was.

‘Ja,’ zei Jaap, terwijl hij zijn pijnlijke ribben wreef. ‘Ik ben niet doof zeg. Hij praatte gewoon, bedoel je, Denemarken was verdwenen.’

‘Ja,’ fluisterde Ivo opgewonden, ‘hij sprak gewoon Hoogpurmerwouds. Ook dit moeten we dus aan de recherche verklaren.’

‘Kan je doen,’ zei Jaap sceptisch, ‘maar belangrijk is het niet. Dat papiertje dat we hebben, dat is belangrijk! Daarmee valt hij onherroepelijk door de mand.’

[p. 126]

‘Dat wil zeggen,’ zei Ivo somber, ‘als we hier nog levend vandaan komen.’

‘Waarom niet,’ zei Jaap optimistisch. ‘Is het huis aan de linkerkant bewoond?’

‘Dat geloof ik niet,’ zei Ivo. ‘Nee..., ik weet het zeker.’

‘Nou,’ zei Jaap, ‘dan is alles nogal eenvoudig. Ga maar mee.’

Voorzichtig op hun tenen lopend, bereikten ze de andere kant van het balkon, de kant waar zich de keuken bevond.

‘Pas op de kat,’ wilde Ivo nog zeggen, maar het was al te laat. Een soort oerwoudgeschreeuw weerklonk, door een binnensmondse vloek van Jaap beantwoord. Snel trok Ivo zijn vriend aan zijn mouw achteruit. Beiden drukten ze zich achter de keukendeur tegen de muur. Nadat ze enige tijd roerloos waren blijven staan, durfden ze weer adem te halen. Gelukkig bleef het stil. Waarschijnlijk was de schulpprof in zijn laboratorium bezig.

‘Vooruit maar weer,’ fluisterde Ivo, ‘laat ik mijn lantaarn maar weer aandoen, anders gebeuren er nog ongelukken.’

Voorzichtig met het licht manoeuvrerend bereikten ze het uiterste uiteinde van het balkon.

‘Licht me bij,’ zei Jaap, ‘dan ga ik eerst.’ Hij sloeg zijn been over de reling, liet zijn andere been volgen, zodat hij aan de buitenkant van het balkon stond. Daar-

[p. 127]

na nam hij een grote stap opzij, verplaatste zijn handen, trok zijn linkerbeen bij en slingerde zich op het andere balkon.

‘Geef me de lantaarn,’ fluisterde hij, ‘dan zal ik jou bijlichten.’

Ivo gaf Jaap de lantaarn over en volgde daarop bijgelicht door Jaap diens voorbeeld.

‘Toch vind ik dat griezelig,’ zei Ivo. ‘Je ziet in het donker de diepte wel niet, maar je voelt hem des te meer. Brr...’

‘Wat denk je,’ zei Jaap, ‘zouden die deuren hier open zijn? Anders zijn we nog van de regen in de drop.’

‘Probeer het maar,’ zei Ivo. ‘Meestal zijn die dingen toch wel open in een leeg huis.’

Ivo had gelijk. De keukendeur bleek open en nu was het nog maar een koud kunstje om beneden aan te komen. Voor Joosts deur treffen ze Ondine en Joost aan. Ondine met een hevig verontrust gezicht, Joost de kalmte in persoon.

‘Gelukkig,’ zuchtte Ondine opgelucht. ‘Ik kon de schulpprof met geen mogelijkheid tegenhouden. Voordat ik het wist, was hij al naar boven gestevend. Alsof hij voelde dat er iets niet in orde was... Het enige dat ik doen kon, was jullie waarschuwen. Hebben jullie mijn oorlogskreet gehoord?’

‘En of,’ zei Jaap. ‘Maar toen was het al bijna te laat. Maar ik geloof niet dat hij onraad heeft geroken, want dan was hij wel dadelijk naar zijn geheime vertrek ge-

[p. 128]

gaan. Hij is de hele tijd aan de voorkant gebleven.’ ‘En hebben jullie wat?’ vroeg Joost.

‘Ja zeker,’ zei Ivo. ‘Kom op met je document, Jaap’

‘Ga dan eerst mee naar binnen,’ zei Joost. ‘We staan hier veel te opvallend.’

Binnen overhandigde Jaap Joost het papier en Ondine stak nieuwsgierig haar hoofd onder zijn arm door om mee te kijken.

‘'t Is precies wat jullie hebben moeten,’ merkte Joost op, terwijl hij het papier nauwkeurig bekeek. ‘Hier staat het hele aanvalsplan op aangegeven, volgens mij. Wat was er nog meer?’

‘O, chemische formules,’ zei Ivo. ‘Dingen die geen mens ontcijferen kan. We hebben anders moeite genoeg gehad om dit te bemachtigen.’

En Jaap en Ivo vertelden met veel omhaal hun avonturen.

‘Het lijkt me het beste,’ zei Joost, ‘dat jullie nu meteen naar de recherche gaat en niet wacht tot morgen. Ten eerste moeten jullie 's morgens naar school en ten tweede geven jullie dat stinkdier dan geen kans om iets te ontdekken en er van door te gaan.’

‘Nu nog...,’ aarzelde Jaap. ‘Het is negen uur en mijn ouders..., ik mag er niet aan denken. Als ik om half tien niet thuis ben barst er zo'n levensgroot onweer boven mijn hoofd los, dat ik de eerste weken geen deur meer uit kom.’

[p. 129]

‘Tja,’ zei Joost. ‘Dat is het risico, jongen. Hoe luidt dat spreekwoord ook weer? Wie zijn neus brandt moet op de blaren zitten? Enfin, als je ouders merken wat je allemaal hebt uitgehaald, zullen ze zich wel met je misdaden verzoenen.’

‘Per slot zullen ze toch eens moeten ontdekken dat je geen drie jaar meer bent,’ zei Ondine verontwaardigd. ‘Ja,’ zei Ivo, ‘verder kan ik nog altijd aan mijn vader vragen om een goed woordje voor je te doen.’

‘Basta,’ zei Joost. ‘En nu politiewaarts. Kruip maar in dat ouwe vehikel van me, dan zal ik jullie wegbrengen.’