Annie Forest. Een verhaal van eene meisjeskostschool

[p. 114]

Hoofdstuk XIX.
Het vangbalspel.

Tegen het einde van de Paaschvacantie kreeg Hetty een brief van haar vader, die haar in eene opgewonden stemming bracht. Hij schreef haar, dat hij van plan was zijne huishouding op te breken, voor een paar jaar naar het buitenland te gaan en Hester geheel aan de zorg van Mevrouw Willis toe te vertrouwen. Toen Hester tot hier gelezen had, wierp zij den brief op de tafel en barstte in tranen uit.

‘O, hoe wreed van Papa!’ riep zij uit; ‘hoe kan ik leven zonder ooit eens naar huis te gaan; hoe zal ik het uithouden, May nooit meer te zien!’

Hester schreide bitter; al hare liefde had zij van hare moeder op haar zusje overgebracht, en zij maakte zich eene akelige voorstelling, hoe May op zou groeien onder vreemdelingen, die haar misschien slecht zouden behandelen of wel mishandelen.

Na een geruimen tijd zoo gezeten te hebben, lichtte zij haar hoofd op, veegde hare tranen af en nam den brief weder op. Zij staarde er lang op en uitte toen een kreet van vreugde: de heer Thornton had het zoo beschikt, dat Mevrouw Willis May ook bij zich zou nemen, ofschoon zij veel jonger was dan de andere kinderen op school.

Hester gunde zich nauwelijks den tijd om den brief uit te lezen; zij stak hem in haar zak, liep naar Suzanna Drummond en verbaasde die kalme jonge dame zeer door haar plotseling om den hals te vallen.

[p. 115]

‘May komt hier, Suze!’ riep zij uit; ‘mijn lieve, kleine May komt hier, o, ik ben zoo gelukkig!’

Zij was te ongeduldig om de zaak aan de domme Suzanna uit te leggen, en snelde met schitterende oogen en een blijden glimlach op het gelaat naar beneden. - Nu kon het haar niets meer schelen, hoe lang zij op school moest blijven, nu zij May altijd bij zich mocht houden. - Na het ontbijt liet Mevrouw Willis haar roepen en vertelde haar, welke schikkingen zij gemaakt had. Suzanna Drummond zou een andere slaapkamer krijgen, zoodat de kleine May bij Hester zou kunnen slapen. Zij was heel vriendelijk en kon geheel in Hester's opgetogenheid komen, en Hester gevoelde zich nu meer tot haar aangetrokken dan zij ooit gedaan had. - Den volgenden avond zou May op Rustenburg komen; de eerste dagen zou de kindermeid bij haar blijven, totdat zij een weinig aan haar nieuw leven gewend zou zijn. Het was de laatste vacantiedag, en Hetty, die vroeger dan gewoonlijk wakker was, lag in haar bed allerlei plannen te maken, hoe zij haar zusje zou verwelkomen.

De gedachte van May altijd bij zich te hebben, had Hester zachter gestemd. En toch gevoelde zij zich niet ongelukkig in haar tegenwoordig leven: de eentonige, werkzame en gezonde levenswijze had het goede in haar opgewekt en aangewakkerd. Haar verstand was flink ontwikkeld en door den omgang met andere meisjes had haar karakter zich gevormd. Sedert haar komst was echter de volkomen eensgezindheid en vroolijkheid van de school verdwenen. Haar tegenzin in Annie Forest had reeds verscheidene onaangenaamheden veroorzaakt, en iederen dag groeide hij meer en meer aan.

Dezen morgen echter was zij veel zachter gestemd. Ter wille van haar zusje, dat hare moeder aan hare zorg had

[p. 116]

toevertrouwd, wilde zij in al hare daden en gedachten lief en vriendelijk zijn. Hester wist, dat kinderen alles opletten, en zij wilde niet, dat May het vertrouwen, dat zij altijd in haar gesteld had, zou verliezen. Hester was trotsch op de vriendschap van Dora. Het was nog nooit gebeurd op school, dat een meisje uit de hoogste klasse zulk een vaste vriendschap met een meisje uit de derde klasse gesloten had, en Hester was er dan ook een weinig door verblind geworden. Zij was zwak genoeg geweest, Dora met den mond gelijk te geven, terwijl zij in haar hart gevoelde, dat Dora ongelijk had. Hester haastte zich om Dora het groote nieuws te vertellen.

‘May komt vanavond,’ zeide zij.

Dora was juist in gesprek met Mary Maitland, ook een meisje uit de hoogste klasse, en de twee meisjes zagen Hester verwonderd en uit de hoogte aan; na een oogenblik van stilte vroeg Dora op trotschen toon: ‘Wie is May?’

Nu was het Hetty's beurt om verwonderd te kijken, want zij had met hare dierbare vriendin dikwijls over May gesproken, en Dora had altijd met veel belangstelling naar hare verhalen geluisterd.

‘Mijn zusje natuurlijk!’ riep ze uit. ‘Ik heb dikwijls over haar met je gesproken, Dora. Vindt je het niet prettig dat zij komt?’

‘Neen, mijn lieve kind, dat kan ik niet zeggen. Indien gij wenscht mijne vriendschap te behouden, Hester, moet gij zorg dragen het kleine ding van mij verwijderd te houden; ik heb een afschuw van kleine kinderen.’

Hester liep teleurgesteld heen, terwijl zij zich verbeeldde, dat zij de twee meisjes hoorde lachen, toen zij de speelzaal verliet.

Vele meisjes deelden echter van ganscher harte in Hes-

[p. 117]

ter's blijdschap, en onder haar was er geen zoo opgetogen als Suzanna Drummond.

‘Ik ben verbazend goedhartig, dat ik niet woedend ben, Hetty,’ zeide zij; ‘want ik word uit mijne gezellige slaapkamer verjaagd; en met wie denk je, dat ik nu de kamer deelen moet? Wel, met Annie Forest.’ - Hester gevoelde zich op dezen dag zelfs tegenover Annie zachter gestemd.

's Avonds kwam de kleine May. Het was een aardig, klein ding, met kuiltjes in de wangen en mooie bruine oogen. Zij had al de gebiedende manieren van een bedorven kind, en het woordje ‘vrees’ kon men in haar woordenboek niet vinden. Zij zat op Hester's arm en lachte en knikte tegen de meisjes, die haar aanhaalden en liefkoosden, en haar eene gezellige baby vonden. Bij May vergeleken waren al de kleine kinderen op school groot. Zij was twee jaar jonger dan de jongste.

Hester nam haar op den schoot, liefkoosde en praatte met haar, terwijl May haar gelaat streelde, en verscheiden malen zeide: ‘Ik houd heel veel van jon, Hetty,’ terwijl zij er verscheidene lieve en aardige woordjes bijvoegde, die Hester's hart van vreugde deden kloppen.

Terwijl zij nog druk aan het babbelen was, kwam Annie op de haar gewone onverschillige manier de speelzaal binnen. Zij was de eenige van al de meisjes, die niet naar de nieuwe speelpop had gekeken.

Zij liep naar haar gewone hoekje, ging op den grond zitten en begon met den bal te gooien met een paar van de kleinste kinderen. Hetty lette in het geheel niet op haar; zij zat met May op haar schoot, en terwijl zij hare glanzende krullen streelde, maakte zij de meisjes, die om haar heen zaten, op al de bekoorlijkheden van May opmerkzaam.

[p. 118]

‘Kijk dat kuiltje in hare kin eens,’ zeide zij, ‘en o mijne lieveling, je oogen zijn nog grooter en mooier geworden dan zij al waren! Toe, May, zie mij nog eens aan, kijk eens naar je eigen Hetty!’

May's opmerkzaamheid werd echter afgeleid door het ballenspel, dat Annie met hare gewone handigheid voor de kinderen uitvoerde.

‘Dat is een prettig spelletje,’ zeide zij, terwijl zij Hetty even aanzag, en weer vol bewondering naar Annie keek.

Annie had deze woorden gehoord en wierp een lachenden blik naar het kind. Annie's macht over kleine kinderen was welbekend. May wilde zich uit Hester's omarming losmaken.

‘Dat mooie dame,’ zeide zij weder, ‘en dat is een mooi, tein (klein) spelletje, May gaat kijken.’

En voordat Hester het kon verhinderen, was zij door de kamer gedribbeld, knielde naast de andere kinderen neer en kraaide van de pret.

‘Zij zal haar inpalmen, dat zal je zien, Hetty,’ zeide een van de meisjes kwaadaardig; ‘spoedig zal zij meer van Annie dan van jou houden. Annie is de vriendin van alle kinderen hier op school.’

‘Zij zal mij May niet afnemen,’ zeide Hester op een toon vol vertrouwen, alhoewel haar toch een gevoel van jaloerschheid bekroop. Zij stond op en volgde haar zusje.

‘May, je hebt slaap, je moet naar bed.’

‘Neen, neen, Hetty, ik heb geen slaap, ik ben heel wakker; ga weg, Hetty, ik wil dat mooie, teine spel zien.’

Annie zag Hester aan. Het was niet haar plan om onvriendelijk te zijn, en op dit oogenblik was het zeker nooit bij haar opgekomen, Hester haar schat te ontnemen. Toch kon zij het niet helpen, dat hare oogen schitterden van bedwongen vroolijkheid en zegepraal.

[p. 119]

Hester kon dien blik niet verdragen; zij bukte zich en, terwijl zij May's handje in de hare nam, probeerde zij haar weg te trekken.

Annie wierp dadelijk den bal weg.

‘Van avond spelen wij niet meer, kleine lieveling,’ zeide zij; ‘geef Annie Forest een kus, en ga dan gauw met je zuster Hetty naar bed.’

May, die op het punt was te gaan huilen, begon dadelijk weer te lachen, en sloeg hare mollige armpjes om Annie's hals.

‘Dat was een prettig spelletje,’ zeide zij op beschermenden toon; ‘en May houdt van u, en heel veel ook.’

Toen gaf zij Hester gewillig eene hand en huppelde naast haar de kamer uit.