Koningin Rosa

Hoofdstuk V.
Greta op haar ergst.

In het begin van de volgende week kwam dr. Faithful van Londen. Hij onderzocht mevrouw Dallenger en had met dr. Watson een consult over haar, waarna hij zijn oordeel uitsprak. De zieke moest op de gemakkelijkste wijze naar Londen vervoerd worden, waar mijnheer Dallenger in een stille buurt, ver van de stadsdrukte, een huis zou huren, dat de dokter toevallig kende. Daar zou zij zekere behandeling ondergaan, die misschien

[p. 52]

door een operatie gevolgd zou worden. Daarna zou er alle hoop bestaan, dat de ziekte, waaraan zij leed, zou wijken en zij geheel herstellen zou. Maar één ding was zeker: gauw zou het niet gaan, en dokter Faithful verwierp ten eenenmale de mogelijkheid, dat zij naar Chorleywood zou terugkeeren, voor er een goed jaar was verloopen.

Over het geheel genomen, was de uitspraak gunstig. De meisjes waren in de leerkamer om het te vernemen en Rosa was bijna even zenuwachtig als de vier Dallengertjes. Greta stond bij het raam, stil en in zichzelf gekeerd. Een oogenblik later sloop zij ongemerkt de kamer uit en liep de trap op naar haar vader. De dokters waren vertrokken; de sporen van het rijtuig waren duidelijk op het terras te zien, en Greta stond er verstrooid naar te kijken.

‘Twee paarden, een rijtuig, twee dokters.... die nemen in eens allen zonneschijn, alle vroolijkheid uit Chorleywood weg,’ fluisterde zij. ‘O, ik moet het doen - ik moet. Vader moet luisteren. Vader moet mijn verzoek toestaan.’

Tot haar troost zag zij juist mijnheer Dallenger van haar moeders kamer komen. Hij was bleek en zag er moe uit.

‘Nu, Greta,’ zeide hij zoo opgeruimd, als hij kon, ‘je weet zeker, wat dokter Faithful gezegd heeft?’

‘Ja, Vader - dat moeder heengaat en in geen maanden terugkomt.’

Haar vader keek haar misnoegd aan.

‘Dat is een zeer eenzijdige opvatting van het oordeel van den dokter,’ zeide hij. ‘Hij heeft uitzicht gegeven op genezing. Weet je, wat dat zeggen wil? Als alles goed gaat en zij niet wordt tegengewerkt door de een of andere ondeugende, weerspannige dochter, zal zij

[p. 53]

vandaag over een jaar beter zijn. Begrijp je, wat dat beteekent? Kan je je iets van haar herinneren, zooals zij vroeger was?’

‘Heel, heel flauwtjes. Zij werd al ziek, toen ik nog een klein kind was.’

‘Dat is waar, lieveling. Je kunt dus niet beseffen, wat je mist.’

‘Ik begrijp het toch heusch, Vader, maar voor mijzelf zou ik haar niet anders wenschen. Zij is..... Vader, ik kan er niet over praten.’

‘Dat wil ik wel gelooven, Greta. Wat je alleen te doen staat, is dankbaar te zijn. Ik kan je niet zeggen, hoe blij ik ben, dat er ten minste kans is op herstel. Nu komt het er op aan haar zoo spoedig mogelijk naar Londen te vervoeren en uitstekende verpleging voor haar te krijgen.’

‘Vader,’ zeide Greta, zijn arm grijpende, ‘als ik mocht - ik bedoel, als u het goedvondt - als u er eens over wildet denken.....’

‘Wàt, lieveling? Doe je best om je goed te houden, Greta. Je gebrek aan zelfbeheersching hindert mij soms vreeselijk. Je verkeert altijd in een soort van overspannen toestand en dat is zeer nadeelig voor je. Maar, wat is het kind? Ik luister.’

‘Ik wou, dat u mij met haar mee liet gaan, of dat ik later naar haar toe mocht. Zij zal naar een van ons verlangen en ik beloof u mij kalm en bedaard te houden, als ik bij haar ben. Zou het niet kunnen? Ik weet, dat het haar geen kwaad zou doen. Zij moest heusch een van haar kinderen bij zich hebben.’

Mijnheer Dallenger lachte.

‘Het spijt mij werkelijk, dat ik je moet teleurstellen, Greta,’ antwoordde hij, ‘maar je verzoek is al te dwaas. Ik behoef er geen oogenblik over te denken. Je bent

[p. 54]

een jong meisje zonder eenige ondervinding en daarbij vreeselijk zenuwachtig en overspannen. Als er sprake van kon zijn, dat een van jullie moeder kon vergezellen, zou ik jou in geen geval kiezen. Dan zou Eveline beter voldoen of Dora en zelfs Kitty. Jij bent de laatste om in aanmerking te komen; zet het dus maar dadelijk uit je hoofd.’

‘Het was niets dan een vraag. Is er geen kans om...’

‘Niet de minste.’

‘Dus wij zullen haar in geen maanden zien?’

‘Dat zeg ik niet. Ik kan jullie om beurten mee naar Londen nemen, maar je zoudt daar even kort bij haar mogen zijn als hier. Je begrijpt toch zeker wel, hoe zwak zij is. De kleinste onvoorzichtigheid zou alles kunnen bederven. Er bestaat nu hoop, en een flink, onzelfzuchtig meisje, dat haar moeder liefheeft, denkt niet om haar eigen gevoelens of leed, althans niet op een oogenblik als dit.’

‘Ik zal mijn best doen om mij goed te houden, Vader; heusch.’

‘Neem een lesje bij Rosa. Kijk eens, hoe opgewekt zij is. Je moeder houdt al bijna zooveel van haar, alsof zij haar eigen kind was.’

‘Vader!’

‘Natuurlijk is zij het niet, die arme kleine Rosa! Het is zoo'n belangeloos, lief meisje. Als zij het nog was - ja, ik geloof, dat zij mijn lieve vrouw geen kwaad zou doen. Enfin, niemand gaat er op het oogenblik mee, Greta. En nu heb ik nog heel wat te doen, maar eerst moet ik nog een onderhoud hebben met dr. Watson, die je moeder zal helpen vervoeren. Dr. Faithful heeft alle uitstel ontraden.’

‘Lucie gaat zeker mee?’

[p. 55]

‘Ja, natuurlijk; en Leentje ook, om haar te helpen. Ik hoop, dat mijn dochters zoo verstandig, vlijtig en gehoorzaam zullen zijn, dat wij haar bij ons vertrek gerust zullen kunnen achterlaten.’

‘Het is al Juni, Vader.’

‘O ja, dat vergat ik. Over drie weken begint jullie vacantie. Die arme juffrouw Mackenzie! Ik heb er over gedacht, haar te vragen met de vacantie hier te willen blijven, want ik zal dikwijls bij je moeder moeten zijn.’

‘Och, Vader, wij zullen best oppassen; waarom zou de juffrouw haar vacantie moeten missen?’

‘Nu, mij wel. Jullie moogt zooals altijd je vriendinnetjes bij je hebben. Ga nu heen, Greta, wees dankbaar en welgemoed, en doe je best een zonnetje in huis te zijn. Toekomende jaar om dezen tijd zal je er voor beloond worden.’

Greta liep weg. Praten hielp toch niet; niemand scheen haar te begrijpen.

Nadat de dokter mevrouw Dallenger onderzocht had, was haar de grootste rust aanbevolen en moest zij alleen zijn. Maar ondanks dit voorschrift heerschte er in het geheele huis een zekere opgewondenheid en vele belangstellende vrienden waren in de nabijheid van de ziekenkamer, en toen er des avonds in de kapel voor hun meesteres gebeden werd, riepen de bedienden snikkend een hartelijk ‘Amen’ uit. Iedereen had de arme zieke lief. Allen waren bij haar vertrek vervuld met een weemoedig gevoel van blijdschap en verdriet, maar de boventoon was toch dankbaarheid. Greta alleen zag slechts de schaduwzijde. Dien avond was zij veel te opgewonden om iets te kunnen nuttigen, maar bleef buiten, tot het donker werd.

De avond was warm en stil; een heerlijke zomer lachte over akkers en weiden - maar in Greta's op-

[p. 56]

roerig hart was geen zonneschijn. Het was reeds laat, toen zij naar binnen ging. Zij ontweek Eveline en begaf zich dadelijk naar haar kamer en naar bed. Daar zou niemand haar lastig vallen. Daar kon zij zich aan haar overpeinzingen overgeven, uit haar veilige rustplaats naar de sterren opzien en trachten haar gemoed tot kalmte te brengen.

Toen zij in haar kamer kwam, deed zij de deur op slot, maar voor zij te bed ging, draaide zij den sleutel weer terug. Zoo had zij reeds een poos rustig gelegen en den sterrenhemel beschouwd - want het raam stond wijd open - toen zij een lichten voetstap in de gang hoorde; de deur werd voorzichtig geopend en Rosa kwam binnen.

‘Greta, ik heb niet eerder bij je kunnen komen. O, Greta, ik heb zoo met je te doen! Ik moest je dit even komen zeggen. Geef mij een kus, Greta. Och, kon ik je toch maar eens toonen, hoeveel ik van je houd!’

‘Ga weg,’ zeide Greta; ‘hoe durf je hier binnen komen!’

‘O, maar dat meen je toch niet?’

Greta was haar drift bijna niet meer meester.

‘Ga weg!’ riep zij met een heesche stem, toen zij woorden kon vinden. ‘Mijn eigen zusters waren vanavond onverdragelijk voor mij, en jij - jij bent niet eens familie; jij bent hier niets - jij bent een vreemde! Ga weg - ik haat je, Rosa!’

Rosa stond heel langzaam op. In de volheid van haar hart had zij het gewaagd bij Greta's bed neer te knielen. Zij ging een weinig achteruit; de maan bescheen haar gelaat, de vriendelijke uitdrukking in haar oogen was verdwenen. Met afgrijzen staarde zij Greta aan en terwijl zij de handen ineensloeg, zeide zij:

[p. 57]

‘Zeg dat nog eens, zeg dat nog eens - dat je mij haat.’

‘Ja, ja - ik heb een hekel aan je - ik haat je! Ga weg!’

Rosa ging.