Stormen en stilten

[p. 32]

Morgenlicht

De ramen gaan open, het kleine huis
opent zijn ziel naar de jonge dag
en vangt de geuren en het wit gesuis
der stilte, nagebleven van de nacht.

Het ademt in de kamers, steen en bout
bewegen in hun innerlijk; het licht
dat in de stof zich een gestalte bouwt,
brengt leven en vergaan in evenwicht.

Ik loop langzaam van raam tot raam,
van horizon tot horizon,
een door het morgenlicht omarmde.

De dingen hebben nog geen naam,
zij staan zo koel en eenzaam in de zon
als eer de mens zich over hen erbarmde.