Stormen en stilten

[p. 33]

Lopende

Lopende naast een vrouw
onder het zeegeruis,
vier voeten in het blauw
licht van het wereldhuis.

Sluiers van gedachten drijven
heen en weer op de wind,
mijn lippen willen open blijven
op wat geen doortocht vindt.

Haar stem daalt en stijgt met haar schreden;
ik weet de dag niet meer:
eeuwen en eeuwen geleden
zonk die stem in mij neer.

Er is geluk noch hoop,
enkel aanwezigheid
van licht waarin ik loop
op bergkammen van tijd.