Fladderende vlinders

[p. 62]

VII
Scheiding

Laat mij, ach! laat mij nog niet. Heet dan zoo machtig, de stemme,

die u ontrukt aan mijn hert? - Laat mij, ach! laat mij nog niet!

Valt u het scheiden zoo licht? - Toon' u Natuur dan, hoe innig

Liefde, wie liefheeft, verbindt. - Laat mij, ach! laat mij nog niet!

Zie, 't is nu Najaar. En toch, 't is of de Herfst, voor een' poos nog,

ruimt voor den Zomer het veld! - Laat mij, ach, laat mij nog niet!

't Is of het scheidend seizoen, de aerde, zijn' bruid, met een' glimlach

scheem'rend door tranen, begroet: ‘Laat mij, ach! laat mij nog niet!’

Zoeter is 't windje; het zoent smachtend het loover; en 't loover

bleekt en bezwijmt bij dien kus... Laat mij, ach! laat mij nog niet!

't Landschap reikt tot de zon, armen gelijk, die haar smeeken,

't sidd'rend geboomte, dat klaagt: ‘Laat mij, ach! laat mij nog niet!’

Soms, tot een teeken van rouw, schudt het zijn loover ter aerde,

tooi des vervlogenen heils, klagend: ‘Ach! laat mij nog niet.’

[p. 63]

 

Dan, als de Zongod zelf, onder den prikkel der Liefde

 

steig'rend, naar de aerde, die weent: ‘Laat mij, ach! laat mij nog niet,’

 

vrucht'loos den smachtenden blik, vrucht'loos den trageren voet wendt,

 

immer vervolgt door dien kreet: ‘Laat mij, ach! laat mij nog niet!’

 

 

 

dan, in zijn hopeloos wee, roept hij de frischheid der Lent, de

 

hitte des Zomers tot zich, - ‘Laat mij, ach! laat mij nog niet!’ -

 

 

 

hult zich in wolken en mist, bergt, in een' sterr'loozen nacht het

 

pijnlik bleek van zijn' wang, - laat mij, ach! laat mij nog niet,

 

 

 

tot hij, zijn leed is te groot! plotsling in tranen zich uitstort,

 

tranen, voor haar, die ginds kermt: ‘Laat mij, ach! laat mij nog niet!’⁽⁶⁾

(6) Zie Inhoud en Aanteekeningen.