Loreley

[p. 92]

LI.

Naar buiten nu! Naar buiten, kom,

dwalen in 't wijde, vrije,

afgelonkt van blad en blom

dicht saam, zijde aan zije.

Nacht is 't nu. De sterren, tot groet,

kwisten hun lustigste stralen.

's Nachts is 't dat, wie lief heeft, moet

onder de dreven dwalen.

's Nachts is 't, buiten, onder het groen,

dat men weg moet geven,

zóó - één enkelen, smachtenden zoen -

gansch zijn ziel, zijn leven!

's Nachts is 't, in de donkerheid,

onder het loof gezeten,

dat men aerde en eeuwigheid,

kussend, moet vergeten.

Kus mij, kus mij dan! De wind

klapwiekt, hoor! in de blaren....

Kus mij; berg mijn hoofd, mijn kind,

onder uw lange haren.

[p. 93]

 

Kus mij.... Hoor: het grasperk leeft;

 

't walmt ons ambergeuren,

 

boven ons iets wonders zweeft;

 

stemmen hoor ik neuren!

 

 

 

Kus mij, kind! - En zinkt gij dan,

 

moe, uw lief in de armen,

 

dan zal ik, - de kracht! - als man,

 

mij der zwakke ontfermen.

 

 

 

Dan zal ik u, zoo gij dorst,

 

kussend laving geven,

 

ik - uw kranke, matte borst

 

drenken, met nieuw leven!