Loreley

[p. 94]

LII.

Kom hier! en eer ik ga, mijn kind,

laat me u nog eens aanschouwen.

Ontsluit nog eens uw raam! - De wind
is lauw, de kimmen blauwen;

het daagt!.... - Ja, 't moet gescheiden zijn!
Blik nog eens uit....: uw bloemen
ontwaken onder uw vensterkijn
en geuren, als wouden ze u roemen.

Wat zijt gij schoon.... Blijf zóó een poos,
blijf lang, zóó, mij bestaren....
En plukt gij mij thans uwe schoonste roos,
ik zal ze op mijn boezem bewaren.

En wenscht gij mij nu, in den uchtendgloed,
een ‘zaligen nacht’ en ‘tot morgen’,
dan ga ik mijn wegen, beschermd door dien groet
dan ducht ik noch kommer noch zorgen

[p. 95]

 

En staat gij daar zoo, in het wordend licht,

 

in dien mantel der golvende lokken,

 

dan zal mij wel zeker uw lachend gezicht,

 

gansch den dag, in uw armen lokken!....

 

 

 

Nat moge nu 't mos zijn! Ik leg me er te rust

 

ginds, onder de ruischende boomen:

 

Zoo, ‘lijk gij mij nu voor het afscheid kust,

 

zweeft immer uw beeld, in mijn droomen!