Loreley

(1882)–Pol de Mont– rechtenstatus



[pagina 170]
VII. ‘Ich grolle nicht.’ Heine. 't Laatste getoon der hupplende walze ruischte door de weidsche zaal; in 't gouden licht, dat, van de luchters stroomend, in prismen door glimmende spiegels weerkaatst werd, rezen de stofjes, duizenden zilveren korrels gelijk, opgezwaaid door den rythmischen tred der zwaaiende, zwierende paren. Lang had zij gedanst, aanbeden godinne des feestmaals; lang, in de duizlige cirkels der wild opzwenkende walze, gewiegd in den arm der aanbidders, wen heur lange, goudgolvende vlechten zwierden, twee vleuglen gelijk, om heur malsch-albastene schouders. O! die zaal was vol van een wondere zwoelte, en de luchters goten een streelende warmt neer.... Reusachtige bloementuilen walmden balsems,
[pagina 171]
als oostersche oasen, bedwelmend omhoog. Traagzaam, statig, ‘regina deorum’ kwam zij terugge, van fleemers omgeven, achtloos spelend met eene roze zooeven ontvangen uit minnende vingers. - Mij - werd geen blik gejond, geen woord, mij - geen roeren der speelsche lippen, mij - geen bewegende trek des gelaats die getuigde dat iets nog, iets - ééne enkele vezel des herten zich mijns nog erbarmde.... O! die luchters goten een streelende warmt neer!.... Doch, statig, liefelik wuivend met d' elpen waaier, zakte zij neer op het kussen des zetels, de oogen omtrokken met blauwende cirkels. ‘Zingen!’ riep daar toen een, en de schare verdrong zich smeekend, rond mijne zitplaats. ‘Een lied!..., hernam men; o! zing dan.... liefst een van die fijngeslepen perelen uit Duitschlands kunstschat.
[pagina 172]
Doe Schumann klagen, Schubert ‘sehnen’! Zing!....’ - En de sneeuwwitte handjes der vrouwen tilden mij zachtjes onwederstaanbaar voort tot het opengeslagen piano. Vol van gistend gift zwol toen mijn boezem, en trillend, trillend van woede en verkropte smerte, met een blik als een Satan, greep ik het liedboek vast, sloeg 't op, en toonde der lieve speelster die aan mijne zij op het kussen reeds neerzat, Heines somber gezang, met brandend lava geschreven, brandende lava van haat en van spot en van helscher ontgoochling: ‘Ich gr olie nicht!’ O! Ik gevoelde 't nu ze!f, ô gij, dichter der ijslikste smerten! Ja, ik gevoelde 't aan 't slaan van mijn eigen ontgoochelde boezem, - 't is het hert dat hier optreedt, 't hert dat hier spotlacht, huilt, zucht, jammert en weeklaagt.
[pagina 173]
Ik was het - niet Heine, niet Schumann - ik die hier dichter, èn zanger èn lijder te saam was, èn spottende Sater.... Mijn hert was het - dat brak! Ik! die niet smaden, niet vloeken kon, missch'en ook, het niet wilde.... Ik, die in droomen, de trouwlooze schoone zag stralen in pracht van gesteente en van zijde, doch - ook de slang zag, de slange des meineeds, die heuren mageren kop diep in het levende vleesch wringt! 't bloed uit de wonde slurpt, en het hert uit de hijgende borst vreet! Ik zong! IJselik zong ik! Mijn stem had iets van het kleppen der doodsklok, iets van het spottend gebons der kluiten tegen een doodkist, iets van den ratel des doods in de keel eens Mephisto's in doodstrijd! Zwijgend, hijgend, bleek, stond rond mij de schaar; en toen, eindlik, 't laatste woord van het lied, ‘ich grolle nicht’,
[pagina 174]
klonk door de feestzaal; toen ik, bleek als een lijk, mijn beeld in den spiegel ontdekte, toen zag ik ook haar, haar - haar - in het glas, maar nog bleeker, maar nog paerscher, een spook gelijk, als een schim uit een andere waereld! En eventjes ontmoette mijn blik, in 't spiegelklare blad, den haren - doch ijskoud, gevoelloos, onverschillig! 't Verleden in mij was - dood! - en, het scheen mij, o! tienmaal en tienmaal zoo lokkend hernam de verleidende walze!

Vorige Volgende

VII.