Verzamelde gedichten

[p. 20]

Verloop

Nu zie ik reeds hoe zij als vrouw zal zijn:
Een zwakke moeder, bleek, die veel moet rusten,
Haar lichaam vadsig van bedwongen lusten,
Haar ziel niet meer verwonderd om haar pijn.

Nog is haar houding jong en trots, de lijn
Van hals en armen teer en ongenaakbaar
Van roze magerte, de ellebogen kraakbaar
In hun uitstekendheid, de handen fijn

En speels en zoekend in het gaan en keren
Van de gebaren naar lichtzinnigheid,
Waarmee zij kan verleiden en bezeren
Meer dan met koelte of aanminnigheid.

Zij loopt behoedzaam op de fiere voeten,
Maar toch te langzaam voor haar prille jeugd,
Met in haar oogopslag het vage, moede
En spotzieke van kinderen zonder vreugd.

De zwangerschap zal haar te gauw mismaken,
Een man haar ledigen tot op de grond
Van onvoldaanheid, in een stuurs ontwaken
Met lege blik en harde onvrouwelijke mond.

[p. 21]

 

Geen zoetheid meer, geen zweem van sierlijkheid,

 

Niets dan het trage, pijnlijke zich strekken;

 

Een telkens moeilijker zich aan te onttrekken

 

Tegen zichzelf gerichte dierlijkheid,

 

 

 

Als 't medelijden, dat ik voor haar voel,

 

Een liefde, wreed, als buiten mij, afzijdig

 

En soms een angst, gehinderd, tegenstrijdig,

 

Waarin ik somber mijn begeerte koel.