Verzamelde gedichten

[p. 22]

Jozef

Toen droomde hij: een engel sloeg zijn wiekslag open
En dicht en stond voor hem, hij raadde zijn gezicht
Tot aan de troost der glimlach en omdat hij licht
En zeker op hem insprak, voelde hij het hopen

Diep in zijn hart en handen herbeginnen.
Het was of achter hem en buiten deze droom,
In 't zekere leven iemand lachte om zijn schroom,
Een vrouw, Maria, die hij veilig mocht beminnen.

Onrustig van zijn zekerheid zag hij, ontwaakt,
De morgen, zonloos nog, met koele kleuren, open
Naar elk verlangen dat een verre einder raakt
En hij werd zekerder en wilde eindeloos lopen.

En liep de morgen in; de wind trok aan de lucht
Een vlerk van wolken boven 't laag verloop der landen
Tot aan de horizon, waarop het wit gehucht
Vereenzaamd hokte in 't beginnend ochtendbranden.

Maar in het water van een bron zag hij, verwonderd
Stilstaand, zijn diepe spiegelbeeld donker en stom
In de metalen leegte van de hemelkom
En voelde hoe zijn lot voorgoed werd afgezonderd

[p. 23]

 

Tot wat hij nimmer wilde: medeminnaarschap

 

Om deze vreemde zoon die in haar lichaam groeide,

 

Die nu reeds haar verheerlijkte en haar vermoeide,

 

Haar hem ontstal tot aan zijn kruis en doornenkroon.