Verzamelde gedichten

[p. 36]

Barcarole

Wij roeiden zonder spreken door de nacht,
zij zat aan 't roer, de riemen plasten,
het leek een frans gedicht dat ik haar zacht
opzegde en waarmee ik haar verraste.

Ik zag haar hoofd en schouders en ik tuurde
of ik haar ogen zien kon, of ik in haar blik
iets blinken zag van troost, verdriet of schrik...
maar niets van haar dan dat zij zeker stuurde.

Ik hield de riemen in, wij dreven even
als in een donderslag van stilte, in een schijn
van leed en van ontreddering, een beven
van angst en vreugd die onbereikbaar zijn.

Daarna nam ik de riemen weer en roeide
haar naar de steiger die ineens te dicht
nabij was voor een drift die in mij groeide
toen ik haar ogen zien kon in het licht.