Verzamelde gedichten

[p. 48]

Lof der Vriendschap

Ieder begin is het eenzelfde wonder:
een mond die lacht, ogen vol lieve gloed;
de mens is argeloos en kan niet zonder
een hart dat toegenegen 't zijne groet.

Hoe goed is het elkaar nog vreemd te wezen
met tederheden in nabij verschiet
als zachte regens die het land genezen
van winterkou en maandenlang verdriet.

De eerste wegen die wij samen lopen,
de avond die ons aan elkander bindt
en kinderlijk op een geluk doet hopen
dat niemand ooit op deze aarde vindt.

Toch is het goed nabij een vriend te wonen,
een uur zich te vergeten in 't gesprek
of in de stilte van een verre plek
buiten het dorp in 't ruisen van de bomen.

Of zich door een vriendin bemind te weten,
eenvoudig, met de liefde van een hart
dat zich niet in verlangen heeft verward,
maar hunkert naar geluk, zo spaarzaam toegemeten.

[p. 49]

 

Het leven is een tijdlang met zichzelf verzoend

 

en spiegelt zich in schone, tedre beelden

 

en iedre dag is zalig in zijn weelde,

 

tot eeuwigheid bestemd, tot sneeuw gedoemd.