Verzamelde gedichten

[p. 61]

De Bomen

De groene zomerbomen hebben schoon gelijk:
Zij staan een leven lang achter een breed wit huis
Of aan een kalme gracht, met wortels in het slijk,
En geven aan de wind hun harten als geruis.

Zij laten vogels schuilen in hun dichtste blad
En soms, met moeite, dringt een kleine jongen door
Diep in hun ziel als in een hemel van gehoor.
De wereld klinkt alsof hij haar vergeten had.

En alles ruikt alsof de reuk pas werd ontdekt.
Hij denkt in geuren en hij spreekt zich ruikend uit
Over het kleine, overal herhaald geluid,
De bloesem die zijn blanke arm van geuren strekt.

Soms brengt de late dag een stilte als van de slaap,
En eenzaam, moe, nadenkend als het avondlicht,
Heeft elke boom de zelfvergetelheid verricht
Waartoe geen mens, zelfs in de diepste slaap, geraakt.