Verzamelde gedichten

[p. 76]

Weerzien

Berustend in het einde
En wetend dat de dood niet verder leidt
Dan tot een kerkhof op de heide
Of in de weide,
Betekent niet dat ik zijn komst aanvaard
Voor moeder, vriend, vriendin te vroeg verreisd.
Hun dood vergroot mijn wrok tegen het zijnde
En nooit zal ik bekennen dat wij moesten scheiden.
De wereld is hun eigendom
Meer dan van hen die ik zie lijden.
Hun zoete lichamen werden doorschijnend.
De wind vooral weet van hun komst.
Hij brengt onzekerheid in de geluiden
En doet de afstand tussen hen en ons,
Toch al zo klein, dikwijls ineens teniet,
Met lange vlagen van verdriet,
Maar ook met blijdschap in verdriet gedoopt.
Zij leven nog, al zijn zij dood,
Denk ik, wanhopig en getroost,
Als ik hun lieve spoken zie verschijnen.