Ideën III

557.

De eerste leugens waarmee men 't kind vatbaar maakt tot het slikken van meer, zyn 't bakeren, kleeden, heen-en-weer schudden, wiegen en zoet-zyn. Zelfs 't lichaam mag niet vry studeeren. De arme kleine die zich, met de heele wereld van ruimte vóór zich, stoutelyk inbeeldt daarvan gebruik te mogen maken, wordt... ingepènd: eerste belemmering! Kort daarna dost men 't arme wicht in jurken, hoeden, keurslyfjes, kousen en schoenen, welke laatsten, om toch goed

[p. 12]

te doen zien dat ze tot niets dienen dan om het fatsoen der ouders te toonen aan buurjuffers en bezoekers, geene of maagdelyke zolen hebben. Men haast zich den kleine te stempelen met het eigenaardige cachet der Westersche beschaving: likdoorns. Een baker of kindermeid die niet door aanhoudend heen-en-weer schokken, haar best doet om de weeke hersentjes tot moes te verwerken, wordt weggejaagd: ‘ze heeft geen hart voor kinderen.’ Het eerste welkomstgeschenk waarmee wy onze kleine makkers begroeten, is alzoo 'n kunstmatige zeeziekte. En, waar de armen of knieën van kindermeid, baker of moeder te-kortschieten, heeft men een wieg uitgedacht, 'n hobbelende bak, die de misselyke beweging van 'n Zuiderzeeschen beurtman by deining dwarsscheeps, vry-wel nabootst. Dat zoo'n kind er aan gewoon raakt, betwist ik niet. Maar dat deze gewoonte het tevens voorbereidt om zeeziekerig te denken, houd ik staande.