595.
't Streven naar 't volmaakte, geraakt alzoo in-stryd met de
noodzakelykheid om te voldoen aan 't bruikbare. En deze stryd is den wysgeer
noodlottig.
Of hy beroept zich op den adel van z'n zending, en weigert te
buigen onder voorwaarden die z'n kunstenaarsziel beleedigen, en... dan verkoopt
hy z'n meubels niet, met 't verdrietig gevolg dat-i verhongert, 't geen
hem vooral hierom hard valt, wyl hy z'n roeping zoo gaarne nog eenigen tyd had
willen volgen... 't leven is toch reeds zoo kort voor kennen, weten en
kunnen!
Of hy buigt onder zulke vernederende eischen, knutselt,
knoeit, levert - met groote winst misschien - 't bruikbare, en... is gevallen!
Hy heeft het beste dat in hem was, verkracht. Van wysgeer werd-i marskramer.
Van artist, in zoo hoogen zin, opperman.
En we hebben 't recht hem te minachten, in zóóverre
dat we geen woord meer aan hem wyden, vooral daar we iets over den ander te
zeggen hebben, die niet verkoos meubels te maken voor gierende
entre-sols.
Auteursrechtvrij