Vondelingskens

[p. 54]

Heur leste Vroegmis

Langs besneeuwde dennenlaan
Zie 't gebogen oudje gaan...
't Knikt en sjokt en frazelt stil
In de kap van heur mantil:
‘'t Is hoog tijd..., 't is al geluid...
Overal de lampen uit...’

‘Ik kom te laat..., den eersten keer
Van heel m'n leven,’ zegt ze ontrust,
En telkens heeft ze als boete weer
Heur paternosterkruis gekust...

De mis is uit... Een zwarte rij
Van vrouwkens, oud en stram als zij;
Het lijkt een beêvaart iedren dag...
Heur troost, 't is dat ze sterven mag.