Voor-beeldt der waere deught
(1692)–Franciscus Nerrincq–
Auteursrechtvrij
[pagina 84]
| |
[pagina 85]
| |
Uyt-leggingheVan het voor-gaende Sinne-beeldt.
SVcht myn ziel, thoont mede-lyden,
Als Godt voor de wereldt sterft;
VVeent vry in sijn droevigh stryden,
Midts hy voor u 't leven derft.
Al de Schepsels staen verslaeghen,
Jae van schroom de aerde beeft,
Als Godt wilt de doodt verdraeghen,
En sijn bloedt ten besten geeft.
Ach! men hoorde niet als treuren!
t VVas in droefheydt cleyn en groot;
Jae men sagh de steenen scheuren
In Godts alder-vreedtste doodt;
Selfs de dooden oock bewysen
Haere droefheydt noch al meer,
Als sy uyt haer graven rysen
In het sterven van den Heer.
O wat schrick in Christi sterven!
Alles siet met heel ontstelt,
Als Godt gaet het leven derven,
Aerd', en hemel lydt geweldt.
Oock de Son daer hoogh verheven
Vol van droefheydt en verdriet,
| |
[pagina 86]
| |
Saghmen schudden ende beven,
Om dat Godt het leven liet.
Jae begonst haer licht t'ontrecken
Tot een schrick van al het volck,
En de wereldt t'over-decken
Met een vrees, en duyster wolck.
Sal de duyster Son niet treuren,
En verthoonen droef gelaet?
't Is (can ick het wel bespeuren)
Midts de waere Son vergaet.
Maer 'k sien noch een ander duyster
Op een wonderbaer manier,
In een Son van hooghen luyster,
In den Prince Casimier:
Als een Son van deughde-straelen
Blonck hy tot sijn grooten lof,
Oock tot vreught van d'hooghe zaelen
Van dat straelend' hemelsch hof.
Doch ick sien die Son verand'ren!
VVel wat is't, dat haer behoeft?
Ieder een siet op malcand'ren,
Als de Prins soo is bedroeft!
Hoort hem suchten menigh reysen,
Of hy waer in stervens noodt,
Als hy maer begint te peysen
Op de pyn, en Christi doodt!
| |
[pagina 87]
| |
Hoe, seght hy, sal Godt soo lyden,
En soo wesen in de pyn?
Ick daer teghen my verblyden,
En altydt in vreughden zyn?
Verr' van daer; als Godt wou sterven
Voor myn ziel, en myn geluck,
'kVVil voor hem oock alles derven,
Jae oock sterven inden druck.
Ach hy sucht uyt grondt sijns herten,
Jae daer valt al menigh traen,
Als hy over-denckt Godts smerten
In syn doodt te onder-staen.
Siet hoe bleeck staen hem sijn wanghen!
Siet eens aen die Plosche Son,
Of de doodt hem hadt bevanghen,
En de smert sijn hert verwon!
VVilt men al de droefheydt weten
Van sijn mede-lydend' hert,
Vande liefd' men 't af moet meten
Als den oorspronck van sijn smert:
Christus was al sijn verblyden,
Peys en troost in al den noodt,
Maer oock d'oorsaeck van sijn lyden,
Om sijn alder droefste doodt,
Maer al dese duysterheden
Van syn droefheydt ende pyn,
| |
[pagina 88]
| |
Die hy voor-maels hadt geleden,
Hadden haest een ander schyn:
Die te voren was in't duyster,
Als den weedom 't hert verwon,
Sal voor eeuwigh zyn in luyster,
En daer blincken als een Son.
Laet ons oock met Godt wat lyden,
Geerne zyn in duysterheydt,
Om ons oock eens te verblyden
Voor een langhe eeuwigheydt.
Die Godts Lyden sal bedencken,
Sal hier kryghen lof en prys;
Godt sal hem den loon oock schencken,
Van het eeuwigh Paradys.
|
|
