Voor-beeldt der waere deught
(1692)–Franciscus Nerrincq–
Auteursrechtvrij
[pagina 152]
| |
[pagina 153]
| |
Uyt-leggingheVan het voor-gaende Sinne-beeldt. EY seght, wat is't, dat u behoeft?
VVaerom lief kindt zijt ghy bedroeft?
VVel hoe, sal ick niet zyn in rouw,
Daer ick niet meer de Son aenschouw?
Sou ick niet storten menigh traen,
Als't licht der Sonnen schynt vergaen?
Zyt vry gerust, en swyght toch stil,
En hoort, wat ick u seggen wil:
VVeet, dat het Son-licht noyt vergaet,
Maer altydt blyft in claeren staet;
De gulde Son houdt haeren standt
Soo wel in dit, als 't ander Landt.
Schoon ghy de Son in't duyster siet,
Nochtans sy haere straelen schiet;
Naer boven, naer den hemelsch kant
Daer staet sy echter inden brandt.
Of ghy oock hoorden heel den dagh
Al menigh fellen donderslagh,
Jae dat ghy saeght in duysterheydt
De locht met wolcken overspreydt,
En vol Eclips de wereldt door,
De Son blyft even als te voor.
| |
[pagina 154]
| |
Dit is weer 't eyghen Sinne-beeldt,
VVaer op dat Casimirus speelt:
VVat was hy anders als een Son,
Van als hy 't leven maer begon?
Hy straeld', hy licht' oock t'allen kant,
Als een Son vol vier en brandt,
Die blonck van sijne jonckheydt af,
En hem soo lichte tot sijn graf.
VVat wonder lof, van d'eerste jeught
Soo vast te blyven in de Deught!
Hoe menigh mensch heel wel begint,
Maer die men onghestaedigh vindt!
Hadt Judas werck, en sijn begin
VVat anders, als iet heylighs in?
't VVas d'eynd' eylaes! dat hem bedierf,
Als hy als een verraeder stierf.
Den standt verdient den echten loon;
Dus Casimirus spant de croon.
Doch wat en heeftmen niet gedaen,
Om 't heyligh licht te doen vergaen?
Den duyvel swiert met heel de hel,
En levert hem gestaedigh spel;
Daer komt oock d'Aerd' met lof, en eer,
En 't Vleesch dat offert noch al meer;
Maer Casimier is veel te sterck
Voor wereldt, vleesch, en duyvelsch werck;
| |
[pagina 155]
| |
Strax vluchten sy vol pyn en schand',
En Casimier houdt d'overhandt.
Al wat hy voor de deughden lydt,
Blyft echter vast in al den strydt.
Dus 't vier, en vlam der Polsche Son
Het boos gespuys wel haest verwon.
O vierigh Prins, ô wonder licht!
Voor wien het duyvelsch heyr oock swicht,
Die Aerd' met al haer soete cracht,
En oock het Vleesch hebt overmacht,
Versterckt u dienaers altemael,
Verlicht hun met een vaste strael;
Maeckt, dat sy door u heyligh licht
Oock eens genieten Godts gesicht.
|
|
