Voor-beeldt der waere deught
(1692)–Franciscus Nerrincq–
Auteursrechtvrij
[pagina 173]
| |
[pagina 174]
| |
Uyt-leggingheVan het voor-gaende Sinne-beeldt. ISser oyt wel jet geschaepen,
Om sijn vreught daer uyt te raepen,
Als die wonder gulde Son?
Soo die maer en quam te schynen,
Al het duyster moest verdwynen,
Oock als sy maer eerst begon.
VVat verstandt sal achter-haelen
Die geschaepen gulde straelen,
En verstaen dat Sonne-licht?
Oock als't nu maer is verheven,
Alles kryght een ander leven,
Alles toont een bly gesicht.
Ceres doet haer offeranden
In veel steden, ende landen
Om de groote vruchtbaerheydt,
Offert oock met bly genuchten
Een groot deel van al haer vruchten,
Van de Son haer toe-bereydt.
Dat de Son dan zy gepresen,
Als een werck heel uyt-gelesen,
Die aen d'aerde comt te baet;
't Is een alder-meeste wonder,
Nu hier boven, dan hier onder,
Oock als sy de wereldt laet:
| |
[pagina 175]
| |
Siet, sy laet ons noch van verren
Het verheven licht der sterren,
Dat maer door de Sonne schynt,
VVat een goeden aert der Sonnen,
Die ons van haer licht wilt jonnen,
Oock als sy van ons verdwynt.
Dit komt weder wel te vallen
Tot een leeringh van ons allen,
Als een aerdigh Sinne-beeldt;
Eerst de saeck die schynt heel duyster,
Maer let op een ander luyster,
Hoe hier Casimier op speelt:
Desen Prins Godts uytvercoren,
Als een hemelsch kindt geboren,
Eenen Enghel van gesicht,
VVas als eene Son geresen,
Boven d'ander' uytgelesen,
Die het Ryck heel hadt verlicht.
't VVas een Son voor allegader,
Oock voor Moeder, en voor Vader,
Jae van heel het Polsche landt;
't VVas een licht voor alle volcken,
Dat oock scheen tot aen de wolcken,
End' een jeder stack in brandt.
Als een Son is hy verschenen,
En in volle licht verdwenen,
Aen de Sonne gants gelijck:
| |
[pagina 176]
| |
VVel geleeft, en wel gestorven,
Als een Son oock onbedorven,
Die nu schynt in't Hemel-ryck.
Die wel leeft, die sal wel sterven,
En een saligh leven erven,
Soo nu Casimirus erft.
Tracht dan Mensch oock wel te leven,
VVilt u tot de deught begeven,
Op dat ghy oock saligh sterft.
Suyver Prins uyt al ons crachten,
Sullen wy u deught betrachten,
Tot ons goedt, en uwen lof,
Maer versterckt ons, krancke menschen,
Dat wy naer ons' goede wenschen
Oock eens comen in Godts hof.
|
|
