Memoires 1999-B

[p. 92]

New York

22 september 1999

Geen feest van Karina. Ik vind het best. Dewi is in Japan. Jammer, want ik had gehoopt haar te zien.

Na een sauna op Wallstreet¹⁰² - veel aandacht, niet voor mij, maar voor mijn pik - zit ik Peter te schrijven bij een kopje koffie. Ik schrijf hem dat ik in gedachten heel wat tegen hem loop te kletsen bij wat ik hier zie en doe.

Ik kocht wat sweatshirts vanmorgen en wachtte 35 minuten op de bus op Third Avenue - er stond opeens een koude wind. gap is verpest. Waarschijnlijk is die winkelketen op het hoogtepunt van het succes verkocht. Ze verkopen nu alleen maar rotzooi, en ze lijken ook alleen zwarten aan te nemen. Het is een zootje nu. Daarna ging ik naar de Bookshop, dat ook al helemaal verpest is. Er staat nu een beveiliger en iedereen is bang.

Zelfs in de sauna is er een fel licht in de televisiekamer, dus wat is er aan de hand? De klok wordt teruggedraaid.

Donderdag tot zondag wordt het mooi en warm, zeggen ze.

102 De East Side Club Wall Street Sauna.

23 september 1999

05:15 uur

Ik heb slecht geslapen, te kort. Ik had ook geen slaappil genomen. Ik schrok wakker met de herinnering dat ik mijn jongere broer Theo eens sloeg in de werkkamer van Pip. Theo viel toen met zijn hoofd tegen de verwarming en had een flinke wond aan zijn hoofd. Je verdrukt deze gebeurtenissen uit je jeugd, maar het is erg slecht, en ze blijven je toch achtervolgen. Er blijft veel te lezen in dit land. Ik ging met Hashram naar een boekwinkel en zag weer interessante boeken, waarvan ik er een aantal toch te duur vond. Ik kocht The Undiscovered Mind: van John Horgan.¹⁰³

The Wall Street Journal komt met een kritisch stuk over de verspilling van geld en mankracht bij de Amerikaanse marine. In plaats van het personeel op te leiden in de technologie die no-

103 John Horgan, The Undiscovered Mind: How the Human Brain Defies Replication, Medication and Explanation, Free Press, New York, 1999

[p. 93]

dig is bij de moderne oorlogsvoering, wordt de tijd gevuld met schrobben van het dek, de wacht houden (wat uitstekend met videocamera's kan worden gedaan) en steeds maar weer verven van de romp van het schip.¹⁰⁴ Een reportage als deze zal je in Nederland nooit vinden.

Willie Medina, een jonge Latino, gaf me een magnificent suck (wat zien ze erin?) in de Bookshop in The Village. Toen ik zei dat ik met hem wilde slapen, gaf hij me een kaartje. Hij doet het geluid in de Dance Club, in Bank Street.

Nog even en er zijn zes miljard mensen op de wereld. De vn waarschuwen voor de slechte gezondheidszorg voor velen van hen. Maar niemand die het heeft over wat allemaal nodig is voor deze mensen, wat er allemaal geproduceerd moet worden en wat voor rotzooi ze achter zullen laten. Kijk alleen al in Nederland, waar men het aantal varkens wil terugdringen (nu 15 miljoen) vanwege de poep die die beesten produceren waarmee het milieu vergiftigd wordt. De aarde zal een grote berg troep worden.

Ik moet toch iets besluiten. Het proces tegen de Staat heeft me acht, negen, bijna tien jaar dwars gezeten. Ik wil weer lezen en schrijven, en het moeras vol ellende waar Den Haag zelf in rondzwemt negeren. Ze verwoesten niet alleen bijna mijn gezondheid, ze proberen ook mijn creativiteit - het schrijven - te verwoesten, zoals ze altijd gedaan hebben.

De wetenschap heeft een doodlopende straat bereikt, we zitten allemaal in een doodlopende straat. De menselijke vaardigheid om vragen te vinden die niet te beantwoorden zijn.

Ik zie er verschrikkelijk tegenop om contact op te nemen met Bertie Hilverdink of wie dan ook, zelfs Karina.

104 The Wall Street Journal, 22 september 1999.

17:45 uur

In de sauna vroeg een jonge Indiër me onmiddellijk in zijn kamer (later deed een Koreaan hetzelfde) en na een big suck deed hij me een condoom om, smeerde er glijmiddel op en stak me bij hem naar binnen. Maar ik vind het zo weerzinwekkend dat ik meteen mijn erectie verloor.

21:15 uur

Het is de perfecte goddelijke late zomeravond die ik me voorgesteld had. Ik heb Karina of Bertie nog steeds niet gebeld. Ik wil liever alleen blijven. Ik lees Horgan en vind het fijn om tijd met hem door te brengen.

[p. 94]

Ik lachte toen een dame langsliep met een grote en een kleine, dribbelende, uitgave van het hondje Keke, dat mijn moeder ooit had. Ze begreep niet waarom ik lachte.

24 september 1999

Voor dag en dauw openen de daklozen vuilnisbakken op zoek naar blikjes die ze kunnen inleveren om het statiegeld op te strijken. In hetzelfde land heeft Bill Gates een vermogen van 85 miljard dollar bereikt.

Ik kwam de autobiografie van Paul Feyerband tegen op Fifth Avenue & 48th Street.¹⁰⁵ In het pand waar eerst Scribner's boekhandel zat, zit nu een Benetton kledingwinkel. Wat een schande. Het was een schatkist aan waardevolle gedachten.

Twee auto's deden blijkbaar iets verkeerd, want een agent stond bonnen uit te schrijven. De taxichauffeur (waarschijnlijk een Iraniër) zag witjes, en in de andere auto zat een ouder echtpaar, waarvan de vrouw zat te huilen. Er was geen schade, maar ze moesten betalen, want ze blokkeerden de weg. De vrouw werd hysterisch maar de grote, zwarte agent bleef schrijven.

Het was goed om geen kostuum mee te slepen. Ik wil eigenlijk nog steeds alleen zijn.

Prélude à l'après-midi in de zon te midden van de New Yorkse jungle; het is een waar gekkenhuis met gillende sirenes en claxonnerende idioten.

cnn heeft nu een verslag dat Oost-Timor het begin kan zijn van een kettingreactie van onafhankelijkheidseisen in Indonesië. Er zijn vier demonstrerende studenten doodgeschoten. Het is zeer zorgelijk, afschuwelijk dus. Precies wat ik voorspelde.

105 Paul Karl Feyerabend, Killing Time: The Autobiography of Paul Feyerabend, University of Chicago Press, Chicago, 1995.

18:00 uur

Net toen ik uit het badhuis ging, kwam een jongen (Jim, ongeveer dertig, ferme handdruk) de kleedkamer in en zei: ‘I bet you have a big Schwanz’ en hij raakte mijn broek aan waarbij iedere erectie meteen kansloos is. In ieder geval, ik kleedde me uit en volgde hem een hokje in en boy did he work at it. Hij wilde me meetrekken in het licht om mijn pik te kunnen zien. Deze keer had hij zelf een pik die bijna groter was dan de mijne. Normaal word ik afgewerkt door jongens die niets in huis hebben.

Iedere keer wanneer ik naar de Bookshop ga, kom ik langs Bedford Street, waar ik in 1957 trouwde met Frieda.

En iedere keer als ik over een straatrooster loop denk ik aan Ro

[p. 95]

Person¹⁰⁶ die door zo'n rooster naar beneden viel en nooit herstelde.

Na lang wikken en wegen - en Moeke ‘horen’ zeggen: je laat Bertie toch niet in de steek - besloot ik toch Bertie op te gaan zoeken.

106 Redactie: Ro, alias Rosa Person was de vrouw van Bernard Person, verslaggever bij Radio Nederland in de oorlogsjaren, en van 1946 tot 1975 buitenland correspondent voor diverse media bij de Verenigde Naties.

23:05 uur, bus

Het is volle maan. Ik was de hele avond in The Village om mensen te kijken. Vaak zijn Amerikaanse zwarten behoorlijk aantrekkelijk.

Een opa (zwart) met een jongetje van zes of zeven wilden instappen, toen het jongetje ontdekte dat hij zijn muntje verloren was. Het was het begin van een scène, dus ik gaf hem een muntje. Maar de ogen van dit kind waren ijskoud. Ik observeer hem nu; hij heeft aanleg crimineel te worden.

23:15 uur

Toch zwaaide het joch toen ze uitstapten. We denken dus maar raak, we projecteren er maar op los en het slaat als kut op Dirk.

25 september 1999

jfk Jr. heeft honderd miljoen nagelaten aan twee nichtjes, kinderen van Robert F. Kennedy. Zijn vrouw werd niet genoemd op cnn. Vreemd.

Ik kocht nieuwe sportschoenen van Nike. Het paar dat ik wilde kostte 130 dollar, maar we kwamen overeen dat ik ze voor 54 dollar mocht meenemen. Bij Bloomingdale's kocht ik twee shirts in de aanbieding. Wat ik verder wilde was te duur.

Zeven studenten zijn doodgeschoten in Indonesië. Wat gebeurt daar in hemelsnaam allemaal?

Amerikaanse beschaving! In de sauna hing een bordje boven de receptie: ‘Our attendants depend on your tips!’ Stel je voor: de films draaien maar af en toe (ik ging drie keer vragen hem te herstarten) en vergeleken met Thermos is deze sauna een varkensstal. En natuurlijk is hij duurder dan Thermos.

De Russische luchtmacht bombardeert nu volgens dezelfde redenering in Tsjetsjenië als de navo deed in Kosovo. De asshole van cnn zegt er nog bij dat Rusland tegen de bombardementen in Kosovo was. Maar Moskou bombardeert op eigen terrein, waar een opstand als in Kosovo dreigt te ontstaan.

Een dikke man (Mexicaan, dertiger) kwam de bus in zonder te

[p. 96]

betalen. De chauffeur riep: ‘What's your story?’ waarop de Mexicaan terugliep om te betalen.

Ik zit deze laatste zomeravond - absoluut prachtig - bij zonsondergang op het terras van Rivière en haal herinneringen op aan Jan van Wieringen. En Peter natuurlijk.

Alle Yanks koketteren met hun lijven, sommigen met zeer goede redenen.

Misschien gunnen de boeven in Den Haag me deze avond niet, maar ‘God’ is goed voor me. Ik geniet van iedere minuut van dit alles.

Ik dronk koffie op een terrasje op Christopher. Een gepatenteerde nicht zat aan het volgende tafeltje. Hij zag een schoonheid aankomen en riep: ‘When does your next film appear?’ Het antwoord was onmiddellijk: ‘Tomorrow.’ Bij het metrostation stond een neger te bedelen met een koffiekopje en riep tegen de mensen: ‘Anything will do, except rubles.’

In de Bookshop liepen er drie kerels van middelbare leeftijd langs me om te zeggen dat ze me wilden zuigen. Een zei zelfs: ‘My mouth can hold both your big cock and your balls.’ Dan hoef ik al niet meer. Er was een Italiaansachtig dier dat ik wel wilde - die ogen. Maar hij wilde niet, dus ik vertrok.

Ik probeerde vandaag drie keer Hashram te bellen, maar kreeg iedere keer zijn antwoordapparaat.

26 september 1999

Ze hebben in het Hyatt Hotel eindelijk besloten tot kunstbloemenarrangementen (met glinsterende druiven). Erg mooi. Amerika is het land waar men heeft ontdekt dat ‘niet echt’ goedkoper is dan ‘echt’ en men je laat geloven dat het nog steeds ‘mooi’ is. Onderweg zijn ze vergeten hoe echte schoonheid te zien.

Het eerste artikel vandaag: de tragedie in Columbiaanse sloppenwijken, terwijl we allemaal spreken over de aardbeving in Taiwan. Kinderen die opgroeien in buurten in Medellin waar alle conflicten met de kogel worden opgelost. Regisseur Víctor Gaviria maakte twee (fictie) films over die buurten, waarvoor hij de acteurs uit die sloppenwijken haalde. De acteurs waren zelf de criminelen, bendeleden en straatkinderen die ze speelden. Negen hoofdrolspelers uit zijn eerste film zijn inmiddels dood. Van de honderd kinderen met wie hij bevriend raakte, leven er nog vijf.¹⁰⁷ Hoe zit het met de mensenrechten in Medellin?

107 The New York Times, 26 september 1999.

[p. 97]

Wist niet dat Katrina vanden Heuvel redacteur van The Nation was. Sinds Jeltsin in 1991 president van Rusland werd, is het land voor 150 miljard dollar bestolen, geen wonder dat de dollar zo hoog staat. Ruslands meest waardevolle bedrijven en grondstoffen werden ‘geprivatiseerd’ en kwamen in handen van een paar oligarchen die gelieerd waren aan de neo-liberale ‘hervormers’ waar Washington mee wegliep. Deze nieuwe kapitalisten investeerden hun winsten niet in Rusland, schrijft The Nation, integenstelling tot ‘what the us establishment calls the “transition” has been the greatest asset-stripping in history, abetted and cheered on by the us Treasury, elite academic economists, the World Bank and the International Monetary Fund’.¹⁰⁸

Het zou te veel zijn om nog een keer naar de sauna te gaan en oude mannen complimenten te laten maken over mijn pik. Trouwens, de jongen die naar mijn Schwanz keek, deed hetzelfde. Wat zien ze er toch in?

The Washington Post komt met een stuk over het falen van de Verenigde Naties om bloedvergieten in Oost-Timor te voorkomen. Kofi Annan pleitte voor meer bemoeienis van de vn bij nationale interne conflicten en Clinton zei dat ook hij de neiging heeft in te grijpen in conflicten elders wanneer daar veel burgers slachtoffer dreigen te raken. Nergens in de krant vind ik iets terug over hoe dwaas de houding van Amerika en de vn eruit moeten zien vanuit het perspectief van Djakarta.¹⁰⁹

108 The Nation, 4 oktober 1999.

109 The Washington Post, 26 september 1999.

17:30 uur, Delta terminal

Het inchecken was een ontnuchterende ervaring, ik moest 40 minuten in de rij staan - dat nooit weer. Dit is de voormalige PanAm-terminal.

Ik begreep het verkeerd, JFK Jr. liet zijn rijkdom na aan de kinderen van zijn zus Caroline. In de winkels liggen wat boeken over zijn leven, maar hij lijkt niet langer te hebben bestaan. Niemand noemt hem nog terwijl hij pas afgelopen juli verongelukte.

De toiletten bij Delta zijn een schande, net als de zogenaamde ‘restaurants’.

20:15 uur, New York - Amsterdam

Ik heb een slechte stoel, maar ik zit het wel uit. De volgende keer wordt het weer klm.

[p. 98]

27 september 1999

07:00 uur, Nederlandse tijd

Bij het lezen van Horgan (ik ga hem een brief schrijven) realiseer ik me wat Amerika met me doet (en altijd met me gedaan heeft). Het creatieve denken, de energie in de lucht, die plek blijft me tot leven wekken.

Het doet me ook steeds denken aan Aurelio Peccei en de Club van Rome. Het was Jay Forrester die me waarschuwde niet te doen wat Horgan gedaan heeft: andere details beschrijven over geïnterviewden dan de goedgekeurde tekst.

16:30 uur, Westerkade

Toen ik op de Westerkade aankwam, zei Mira me dat mevrouw Gödecke zich vrijdag bezorgd had gemaakt dat ik was overleden. Ze belde Hille, die de brandweer belde en vrijdagavond was de brandweer met behulp van een ladder mijn studio binnen geweest. Ik was, en ben nog razend.

Tot rust gekomen, belde ik Peter. Ik zal hem geld sturen voor de kapper. Peter zei dat ze de video van Het zwarte schaap geweldig vonden, zelfs Edwin was verbaasd over de opname. Daarna telefoneerde ik Trees om te melden dat Peter in orde was. Ze had Het zwarte schaap nu ook gezien.

Marc van der Linden (van Weekend) belde. Hij had Het zwarte schaap zojuist gezien en hij tierde van verontwaardiging. In de Westerstraat hield een dame me aan die het programma ook had gezien. Ik belde Marie van Zoeren en ook zij had het al gezien.

Ik telefoneerde vervolgens met Peter Nicolaï. Ellen gaat morgen Houtzagers ontmoeten. Nicolaï zei dat hij een lang telefoongesprek heeft gehad met Sillevis Smitt. Ik belde daarna Lakeman. Hij benadrukte dat via onderonsjes met Houtzagers ‘ik er nooit meer door zal krijgen dan twee miljoen’. Hij adviseerde me Ellen de arbitrage erdoor te laten drukken. Ik voelde dat hij gelijk had, en belde Nicolaï weer, die Ellen mijn beslissing omtrent arbitrage zou doorbellen.

Er lag een briefje van Mira. Mevrouw Gödecke was zo bezorgd geweest dat ze er niet van had geslapen! En Mira vond dat ik niet het recht had zo tekeer te gaan. Alles wat ik zei was: ‘I don't like it.’

Nasir M., een Marokkaan die ik in de trein had ontmoet, had Het zwarte schaap gezien en kwam zojuist het Beatrixboekje ophalen dat ik hem had beloofd.

Bertie belde nog dat hij het ‘een domper’ vond dat we elkaar niet hadden gezien.