Memoires 2000-B

[p. 49]

Parijs

18 augustus 2000

Singel 111, Amsterdam

The New York Times arriveerde hier voor de eerste keer.

Vischjager belde vroeg. Hij had met Pattiradjawane, de Indonesische journalist van de Nigeria-affaire, gesproken ‘Die werkt toch niet voor de bvd?’

‘Nee Julius, journalisten werken nooit voor de bvd.’

17:30 uur, Parijs

Om half elf vanmorgen vlogen we met Air France naar Parijs. We zijn heelhuids aangekomen tussen een en twee vanmiddag, en gingen direct naar St. Germain-des-Prés, en namen er een uitgebreide lunch. De taxichauffeur reed ons direct door de stad in plaats van dat hij er omheen ging. Daarna vonden we onze lamp, die nog steeds in de etalage stond. Ik gaf Peter duizend gulden extra, zodat hij zich wat kan permitteren op vakantie.

Ik ben mijn camera verloren die ik al vele, vele jaren heb gebruikt, op zijn minst tien tot twaalf jaar. God mag weten hoe dat is gebeurd.

Peter wipte 's avonds nog aan om te zeggen hoeveel hij van ons tripje genoot.

19 augustus 2000

Peter heeft vannacht nog een briefje onder de deur geschoven. Het Indonesische parlement heeft een wet doorgevoerd waarin wordt gesteld dat gewelddadig optreden van het leger in het verleden niet bestraft kan worden. Indonesië kan worden afgeschreven - geen hersenen.⁵⁵

The Guardian verdedigt zich in een commentaar dat het van begin af aan het besluit van de Britse regering heeft gesteund voor een militaire interventie in Joegoslavië.⁵⁶ De krant was het niet eens met de luchtaanvallen van grote hoogte en aanvallen op bruggen, elektriciteitscentrales en andere infrastructuur, nee, de krant drong aan op grondtroepen. Afgelopen week is

55 International Herald Tribune, 19 augustus 2000.

56 The Guardian, 18 augustus 2000.

[p. 50]

gebleken dat de zowel de Britse en Amerikaanse bommen lang niet zo nauwkeurig werden afgegooid als werd voorgehouden en dat het aantal Servische tanks en geschut dat werd geraakt veel lager was dan gezegd. Ook het aantal Albanese burgers dat door de Serviërs was gedood, het excuus van de navo om de aanvallen door te zetten, lag veel lager dan door de regeringsleiders werd beweerd. Maar, zegt de krant, we waren voorstander van militair ingrijpen in Kosovo omdat Slobodan Milošević doorging met de militaire onderdrukking van de Albanezen in Kosovo ‘and for all the mistakes and in spite of the lies we continue to believe it was right’. The Guardian heeft niet de intelligentie om toe te geven dat het is bedrogen door de leugens van Blair en daarom een illegale, criminele oorlog heeft gesteund - ze doen nog steeds zielig. Beangstigend.

Het was een perfecte dag. We liepen 's avonds van café-restaurant Les Deux Magots via Place de la Concorde en Madeleine naar Café de la Paix, dat onderdeel is van Le Grand Hôtel InterContinental waar we verblijven.

20 augustus 2000

Net als gisteren lag er vanmorgen weer een briefje van Peter op de vloer.

Peter was al vrij vroeg op, en we dronken koffie bij Café de la Paix, heel ontspannen. Voor de lunch reden we naar ons favoriete restaurant, en gingen daarna naar Deux Magots voor koffie. We zagen een donderstorm aankomen en namen daarom een taxi naar ons hotel, dronken er thee en lazen de krant. We wandelden naar Smith & Son aan de Rue de Rivoli, dronken er wat en raakten in gesprek over Foucault. Peter vertelde over hem en vroeg me het een en ander, maar ik zat met een mond vol tanden. Vervolgens, na een tweede onweersbui, liepen we terug naar Le Grand Hôtel InterContinental voor een hapje. Daarna gingen we naar Hôtel L'Horset Opéra, waar we een taxi naar vliegveld Charles De Gaulle namen. Ik heb in L'Horset voor drie dagen gereserveerd, van 31 augustus tot 2 september, vanwege Peters verjaardag.

20:30 uur, Parijs - Amsterdam

We vertrokken 45 minuten te laat.

Ik lees een ongelooflijk verhaal over Carlos Mavrolean (40).⁵⁷ Als zoon van een Griekse scheepsmagnaat groeide hij op in de wereld van de high society. Hij ging naar Eton, waar hij goede

57 The Observer Magazine, 20 augustus 2000.

[p. 51]

resultaten haalde maar zijn draai niet kon vinden. Hij zette zich af tegen alles, pleegde op grote schaal winkeldiefstallen en gebruikte veel lsd. Hij vertelde zijn ouders dat hij twee weken naar Frankrijk zou gaan, maar reisde in werkelijkheid af naar Azië om in Pakistan uit te komen waar hij verschillende baantjes had, de taal van de Pashto leerde en zich bekeerde tot de islam.

Na twee jaar keerde hij terug naar Groot-Brittannië waar hij zijn middelbare school vervolgde om zich uiteindelijk met een sterk verhaal en valse aanbevelingen in Harvard binnen te praten. Daar begaf hij zich snel en makkelijk onder de Amerikaanse rijkelui van de Oostkust en had een affaire met de vrouw die later zou trouwen met Bobby Kennedy Jr. Na Harvard ging hij op Wall Street werken waar hij veel geld verdiende wat voor een groot deel opging aan cocaïne en heroïne.

In 1985 was hij ook op dat leven uitgekeken en ging hij opnieuw naar Pakistan van waaruit hij naar Afghanistan afreisde om zich aan te sluiten bij de moedjahedien, die toen streden tegen de Russen die Afghanistan bezetten. In het begin was hij vooral contactpersoon en begeleider van buitenlandse journalisten en Amerikaanse vip's die op bezoek kwamen, maar drie jaar later was hij een ervaren en goede strijder en leidde hij een groep van twaalf man.

Niet lang nadat de Russen in 1989 Afghanistan verlieten, keerde Mavrolean, teleurgesteld door de onderlinge gevechten die uitbraken tussen de groeperingen die voorheen gezamenlijk tegen de Russen vochten, terug naar Londen. Daar presenteerde hij zich als oorlogscorrespondent, gesteund door de films die hij maakte aan het front in Afghanistan. Hij kreeg opdrachten in Koeweit, Irak, Somalië, Soedan, Birma, Angola, Rwanda en opnieuw Afghanistan.

Op 20 augustus 1998 schoten de vs 75 kruisraketten af op trainingskampen van Osama Bin Laden, als vergelding voor de aanslagen op Amerikaanse ambassades in Kenia en Tanzania, waarvoor ze Bin Laden verantwoordelijk hielden. Mavrolean reisde voor Sixty Minutes van het Amerikaanse cbs af naar Pesjawar, Pakistan, om de getroffen trainingskampen te proberen bezoeken. Drie dagen later schreef hij zich in bij Green's Hotel, een goedkoop en deprimerend verblijf voor rugzaktoeristen. Hij zocht contact met de bevriende journalist, Rahimullah Yusufzai,⁵⁸ die met hem meedacht over mogelijkheden om bij de getroffen kampen te komen. Een dag later probeerde Carlos

58 Redactie: bureauchef in Pesjawar van het Pakistaanse dagblad The News.

[p. 52]

de grens over te steken, maar werd opgepakt door de Pakistaanse geheime dienst. Hij werd uitgebreid verhoord en uiteindelijk teruggebracht naar Pesjawar. Daar werd hij een dag later dood in zijn kamer in het Green's Hotel gevonden. Volgens de officiële lezing overleden aan een overdosis heroïne. Mensen die hem goed kenden twijfelen daaraan. Yusufzai had hem nog gezien na zijn verhoor door de geheime dienst en vond Carlos wel wat aangeslagen, maar zeker niet bezorgd. Carlos had veel kennis van drugs en ook van de verschillende variaties van de heroïne uit Pesjawar. Bovendien had hij sinds 1993, toen een vriend van hem aan aids overleed, niets meer gespoten, vertelden zijn dokter en zijn vader. Het ging Carlos goed en hij zou in november gaan trouwen. Bovendien had hij de islam niet volledig afgezworen, en daar is zelfmoord een grote zonde. Mij is wel duidelijk dat Carlos werd vermoord door Pakistan en de cia op 27 augustus 1998 in Pesjawar. Niet voor niets heeft Ethel Kennedy, de moeder van Bobby Jr. het Witte Huis erover gebeld, want ze weet maar al te goed waartoe de bastards in staat zijn.

22:30 uur, Singel

Ik was droevig toen ik Peter op Schiphol achterliet voor de trein naar Rotterdam en Tilburg. Hij belde toen hij overstapte in Rotterdam.

Rens Broekhuis is door de vara op het matje geroepen omdat hij zich had uitgegeven als mijn accountant. Julius Vischjager wilde erover gaan schrijven.