Het recht ontkleed

[p. 154]

XXIX

Het einde van oom Felix had Guido werkelijk getroffen. Hij was gewoon de dood te beschouwen als iets natuurlijks en wat iedereen te wachten stond. Wanneer hij ter terechtzitting een overleden collega herdacht deed hij dat voortreffelijk. Het beroerde hem echter niet. Met dezelfde ernstige aandacht zette hij zijn naam onder het vonnis, waarbij een medemens tot jarenlange opsluiting werd veroordeeld. Ditmaal was het toch wel iets anders. Aan hem dankte hij zijn verborgen vreugden. Misschien zelfs de continuïteit van zijn huwelijk. Door diens protectie toch was hij in de loop der jaren tot commissaris of bestuurslid van verschillende uiterst honorabele stichtingen en verenigingen benoemd. Zijn herhaalde reizen naar Den Haag en andere grote steden hadden nimmer enige argwaan bij Elise doen ontstaan. Integendeel, zij achtte deze een hulde aan de voortreffelijke kwaliteiten van haar echtgenoot en indirect aan de prerogatieven die nu eenmaal aan haar ‘h’ en ‘ck’ toekwamen.

Voor Guido betekenden ze echter nog zoveel meer. Iedere ‘vergadering’ was een dag met zon. Dan kon hij zichzelf wezen. Nimmer reisde hij per auto. Het amusement voor de proleet! Eerste klas per trein,

[p. 155]

daarna de veilige taxi, de vergadering, het gezellige diner in een voornaam restaurant en menigmaal het logies in een elite-hotel met buigende obers en, ai, ai! het oppervlakkige maar prettig contact met kamermeisjes die zeer gevoelig waren voor dikke fooien en onschuldige kriebelpartijtjes. Als hij daarna z'n lange benen uitstrekte onder de frisse lakens, met nog even het uitzicht op het weelderige meubilair en het stemmige pluche der gordijnen, dan voelde hij zijn eenzaamheid als een overwinning op het ontembare gesnurk van Elise en haar onafscheidelijke slaapzak. Oom Felix informeerde nooit. Tussen beiden bestond een begripsvolle medeplichtigheid. Niemand wist er immers iets van en het leven was nu eenmaal kort. Aan deze onontkoombare realiteit werd Guido met schrik herinnerd, toen de gezondheid van oom Felix langzamerhand te wensen overliet. Hij begon opvallend te vermageren en klaagde over pijn in de borst. Een operatie bleek noodzakelijk. Guido bezocht hem in het ziekenhuis en ondanks de geruststellende mededelingen der medici werd het hem duidelijk dat het einde in zicht was. De oude levensgenieter dacht er zelf niet anders over. Bij Guido's laatste bezoek had hij hem moeizaam toegefluisterd: ‘Voor mij is geen kruid meer gewassen... Ik heb je in mijn testament tot executeur en bewindvoerder van mijn erfenis benoemd... Ik hoop dat je daarmee akkoord gaat...’ en toen Guido hem bemoedigend had toegesproken

[p. 156]

en zelfs verzekerd dat ze in de toekomst samen nog menig goed glas zouden drinken, had de patiënt alleen maar ontkennend geknikt en een traan - de eerste die Guido bij z'n oom ooit had waargenomen - gleed langzaam uit z'n halfgesloten ogen.

‘Ik hoop alleen maar dat het niet te lang zal duren...’

Ook wat deze wens aanging, was de fortuin haar gelukskind ter wille.

Drie dagen later overleed oom Felix en Guido was er meer van onder de indruk dan over de dood van zijn eigen vader.