De jacht

(1988)–Durk van der Ploeg– rechtenstatus


4. It sil ein febrewaris west ha, doe hierde Lútsen Idsardi by Feije Joepertsje te Ikkerwâld in lange Strobosser bok fan trettsjin tonne. Mei dat skipke is yn it begjin fan dizze ieu jierrenlang de sûkerei fan de iesten te Damwâld en Ikkerwâld nei de baarnderij op Sybrandahûs fearn. Feije hat it ding yn 'e droege hjerst yn 'e koaltarre set en de namme De Worstelaar, dêr't Pieter Viersen fan Driezum it skipke yn 1896 mei yn 'e feart brocht, mei wite ferve oer de kop kwispele. Oars wie Lútsen der faaks net iens oan begûn, mar it stekt him dat in man as Former safolle mear kin as hy. De hiele lange hjerst en winter hat Lútsen stimpele. Dei yn dei út hat er der op út west om wurk mar altyd en oeral wie er krekt te let. En foar de maitiid hat er noch gjin útsicht op wurk, of it moat wêze dat er yn april nei de wurkferskaffing kin yn it Bûtenfjild, tusken de Broekpôlen en Feanwâlden. Of noch slimmer, bûtendyks yn it Peazenser slyk. Mar om dêr hinne jage te wurden, dat lokket him alhiel net. In bealch fol wurk en de skande der op ta. Safolste mear hat it him stutsen dat it in man as Former wol slagget om oan 'e kost te kommen. ‘Moatst foar dysels begjinne,’ hat Former sein. ‘Moatst dy net op 'e kop skite litte. Der is wurk by de rûs yn 'e wrâld, mar do moatst it wol sels sykje en oppakke.’ Hat Former him dêrmei de kop gek praat? Yn it earstoan hie Lútsen tocht dat Former wol mei gauwens mei him yn 'e rige stean soe om te stimpeljen. Earlik sein, hie er dêr op hope. Mar it is allegearre hiel oars útpakt. Former is in fjildman, dy't doel hat oer de natoer. De nije buorlju wennen noch mar in deimannich op it Heech, doe hie er Former al rinnen sjoen mei de aksebile en linen. Nijsgjirrich wie er him folge nei de barte. Dêr hie Former him op it iis sakje litten en frege oft er mei woe. Sûnder wat te sizzen hie Lútsen him by de barte delgliidzje litten. Net alhiel sûnder tsjinsin. Moast er no as
[pagina 24]
in hûntsje efter dy fint oanrinne? Mar de útnoeging fan Former hie him ek net hielendal ûnferskillich west. It ûndernimmende hie him wol lutsen yn de nije buorman. Mei de aksebile hie Former de bitten, dy't de manlju fan de gemeente kappe hiene, op 'e nij útkappe, dat de splinters iis as glêskralen troch de loft stowen. Mei de linen hiene se dy middeis in fleet fisk ûnder it iis weihelle. Oare dagen hie er him wer mei de bile en linen gean sjoen. Op redens efter de slide wie er fan 'e barte ôfset. Lútsen wie yn 'e hûs bleaun. Mem hie noch frege oft er net mei Former de feart út woe. ‘Ik bin syn hûntsje net,’ hie Lútsen fan him ôfbiten. De ôfgeunst, hy woe it net blike litte, mar it fuorre syn ûngenoegen. En doe't yn febrewaris de froast út 'e grûn rekke, wie Former mei de hûn en it lepke it fjild yn stutsen en kaam alle jûnen mei in tasfol mollefellen werom. Hy hie sjoen hoe't er de fellen tsjin it hokssket sloech om te druien, jûn op jûn. By Witvoet te Meppel hie er in bêste priis fongen foar de feltsjes. ‘It jild sit hjir yn 'e grûn,’ hie Former sein. Dat hy sa stom wie om dat oer de kop te sjen, dat er mar omstipte en de hân ophâlde moast foar in pear sinten. Krekt genôch om yn it libben te bliuwen. Hy koe him wol foar de kop slaan. Hy hie it ek leare wollen, dat moljen. Mar dat hie Former him ôfret. ‘Do bist it, of do wurdst it net,’ sei Former op dat foarnimmen. Bin ik dan sa'n kloat? tocht Lútsen. It is dy oergeunst, dy't Lútsen noch dwerssit, as er op de woansdeite-moarns fan de fjirde maart fan it jier 1936, de swiere bok fan Feije troch de fabrykssleat skuort en yn de Ikkerwâldster feart foar it earst yn syn libben de skipperskeunsten útprobearret. It hat him fûl makke. Alles wol er ûndernimme om himsels fan dat gefoel te ferlossen, om Former sjen te litten dat er foar himsels noed stean kin. Nea wol er de reis nei Mitselwier wer meitsje hoege. Nea wer mei al dy deabidders yn 'e rige foar it stimpellokaal. As er dan foar it earst op 'e lege bok stiet en wat doelleas yn 'e feart driuwt, dan hat er it gefoel dat er it wûn hat en dat syn ideaal neikomme sil. Dan wit er foar himsels, dit sil slagje. Dit is in nij libben dat er begjint. De hiele feart del oan de Ie ta is hy der noch mei dwaande om Former, dy't him as in rivaal yn syn brein nestele hat, te ferslaan. Wat sizze de Ealsumers fan Former? In swift. Se sjogge him oan foar in sjappy, in neatnut, dy't fan God noch gebod witte wol. Ien dy't op 'e Klaai net thús heart. Mar hoecht Former him earne wat fan oan te lûken? Hy is frij man en kin dwaan en litte wat er wol. Hy ken gjin breahearen. ‘Ik moat mysels wier meitsje mei dit skipke,’ seit er heallûd. Mar hy hie it ek wol útraze kinnen, want der is yn dy einleaze wiidte tusken Ikker-
[pagina 25]
wâld en de Dongeradielen yn 'e fierste fierte gjin sterveling te sjen. En mem har seuren, dêr kin er noch minder oer. ‘Do hast al in pear jier omstipt. Hiest foar 't selde de kweek dien meitsje kinnen. It is skande datst de fûgels sa oer it net fleane litst.’ Hy ken dy ferhalen. Hy wit dat oaren as kwekeling mei akte foar de klasse steane en dan meie se bliid wêze, de hân ophâlde as kollega's in rattelsint út eigen bûse sparje. En dan meie se ek noch tankjewol sizze. Dat soe er nea wolle, om fan in oar syn earmoede te fretten. Dêrom hat er alles úttocht om oan wurk te kommen. Withoefaak hat er by 't maitiid de skippen mei dong troch de feart kommen sjoen. Dat frije libben hat him altyd wol lokke. By einsluten is er nei Aant Terpstra, in broer fan syn faam Hinke, stapt en hat him frege oft er meidwaan wol yn it wylde aventoer fan dongflotsjen. Aant is soldaat fan 'e winterlichting '35 en sil healwei maart út 'e tsjinst weikomme. Utsicht op wurk hat er net en dêrom sei er ta. Doe moast er noch in gaadlik skip ha. De timmerjonges fan Groenhôf, dy't op 'e Mosk in bûthúske bouwe, wisten wol wat te lizzen. Se stjoerden him nei Feije Joepertsje. In earsten nepert oan 'e Ikkerwâldster Efterwei. Dêr fûn er it ding yn it deade reid fan it kolksgat efter it molkfabryk. It skipke hat in jier as wat fergetten yn 'e Reidswâlsfeart lein, mar is noch sa geef as kryt en neffens Feije in skip út it hiele hout. Lútsen betelle fan syn memme' lêste oersparre sinten de hier foar in healjier yn 't foar. Tegearre sille se yn maart en april in moai protte stront nei de bouhoeke bringe om sa de fuotten ûnder it gat te krijen foar in eigen bedriuw mei in grut skip. Hjerstmis bytfarre en ierappels. By de maitiid dong út 'e Wâlden en terpmodder werom. By't simmer sân en grint en slakken út 'e Dútse hoogovens foar de gemeente. Lútsen hat it hiele programma yn 'e holle. Hy sjocht in doel as er op dy frisse woansdeitemoarn de drúf fan 'e boom yn 'e holte tusken skouder en boarst driuwt. It is net sûnder grutskens. Hy hat in doel, foar it earst yn syn libben in bewust doel. Net mear ôfhinklik wêze fan in oar. Hannel en in frij bestean. De geast fan Former hat him oanfjurre. No sil er him mei gauwens de eagen útstekke mei in twamansbedriuw. Hy kloetet oer De Geast en de Wide Moark, om oer Aldtsjerk op 'e Dokkumer Ie te kommen. Syn doel is Keimpewier by Jannum, dêr't er op oanwizen fan Jan Bolhuis, by dy syn sweager in skerne kocht hat, dy't amper strykt mei de sileheakken oan 'e eftermuorre. In knoarre stront, dêr't er even kjel fan waard doe't er it seach. Dat sil er op goed gelok nei de Klaai farre. Yn 'e Nessumer kusten binne genôch bouboe-
[pagina 26]
ren dy't maitiids om dong ferlegen sitte. Fan pake Eatse fan Wie ken er de nammen fan 'e boeren op in rychje. Jan Gardeniers, Jan Broers, Earnst Meinsma en Gjerrit van der Kooi. Nammen dy't him ûnder it laden allegeduerigen yn 't sin komme. It is al hast nacht as er it skipke fol kroade hat, sadat it oan 'e hals ta yn it wetter leit. Dan nukt er de fyts op 'e lading en giet trilkjend de Jannumer feart del. In swiere fracht dêr't de bealch op moat om it yn 'e feart te hâlden. In pear kear rekket er mei de kop fan 'e bok yn 'e wâl. Mar hy wit dat er learjild jaan moat. As yn it skimerjûn de wazem út 'e sleatten omheech lûkt, komt er yn de útwjittering nei de Ie ta. Dêr trapet er de lânfêsten yn 'e wâl en nimt de fyts fan it skip. Oer Raard en Betterwurd rydt er wurch mar wol temoede op hûs yn. It is net daalk in optein ferslach dat Lútsen thús docht as Luertske him it himd fan 't gat freget. Dêrfoar is er te wurch. Lûklam hinget er op 'e stoel. De hannen binne him fjurrich read en blierrich. Hy fielt dat er in rêch hat. ‘Dy frekte stront,’ seit er ôfkearich. ‘Dy deune sapboerkes fan 'e Flieterpen brûke suver gjin strie. De dong dêrwei is weak as drits en swier as lead.’ ‘Do bist neat wend,’ seit syn heit. ‘Hast in hiele lange winter yn 'e fetweide west; do hast skoalmastershantsjes.’ ‘Hie heit wollen, dat ik no as kwekeling mei akte foar nul sinten foar de klasse stien hie?’ byt Lútsen fan him ôf. It stekt him dat heit it oer syn skoalmastershantsjes hat. Luertske wol de jonge op moed hâlde en seit ‘Nije wike hast Aant der by. Dan hast selskip en kinne jimme mei de line. Om beurten op it roer en yn 'e line, dat ferlichtet.’ ‘Aant is ek mar in hanspeak,’ seit Willem. ‘Do moatst de idealen fan 'e jonge net sa tsjinstean,’ fûtert Luertske. Willem jout it net oer en seit, as is it in fonnis ‘Skipperjen easket de hiele minske.’ Luertske peit Lútsen gâns in board iten en seit treastjend ‘Dy jonge moat it skipperjen noch leare. Ut ûnderfining leart it it gaust oan.’ ‘Skipperjen, it sit jin yn 'e bonken, of men wurdt it net,’ hunet Willem. Lútsen jout gjin azem, mar set it liif op 'e least. As er al yntiids op bêd giet, seit er ‘As alles goed giet, far ik hjir moarn mei myn earste fracht foar de glêzen lâns.’ Der is in foarsichtich triomf yn syn lûd. En sa komt it ek. En Luertske stiet de oare deis op 'e barte mei in panfol gleone sûpenbrij as Lútsen syn armada sêft foar de barte lâns glidet. Dy earste fracht rekket er kwyt oan in boer tusken Bollingwier en Nij-
[pagina 27]
tsjerk. Der sit de man te min strie yn. ‘Striepypkes bringe lucht yn 'e grûn,’ sangert de man sunich. Hy jout sân stoeren de tonne minder as wêr't Lútsen al kloetsjend en trilkjend syn taks op makke hat. Hy wit dat er leare moat mei tsjinslaggen te libjen. Mei in stikje seil, dat Luertske fan in pear baalsekken yn elkoar ponge hat, oan 'e kloet, fart er dy sneontejûns let foar 't lapke de Peazens del nei hûs. Mei de kont op it helmhout en oan 'e earen ta yn 'e duffel, mient Lútsen dat er it fûn hat. As er krekt foar de barte De Worstelaar troch de hoeke hellet, sjocht er in ploechje folk yn 'e lijte fan 'e transformator stean. Hy is noch yn 'e feart, dan ropt Eeltsje Lap him fan 'e barte ôf al temjitte: ‘Hitler hat it Rynlân beset. It driget.’ ‘Dêr komt oarloch fan,’ seit Jan Bolhuis oerstjoer. Willem Idsardi is fan betinken, dat it sa'n feart net rinne sil ‘Nederlân is neutraal en sil him net yn in oarlochsaventoer stoarte.’ ‘Wy ha ommers ek neat om by te setten,’ seit Former nytsjend. ‘Dat moatsto sizze as soasjalist,’ seit Willem. ‘Wa seit dat ik soasjalist bin?’ ‘Anargist dan, mar it is beide like slim.’ ‘Der moasten wat mear fan wêze,’ byt Former fan him ôf. ‘Bisto anargist?’ freget Eeltsje Lap. ‘Dat wolle de lju graach hearre, ek al witte se net wêr't se it oer ha.’ Jan Bolhuis beweart ‘Wy steane as naasje sterk as wy ús oeral bûten hâlde. De polityk de polityk litte.’ ‘Hoe lang binne wy neutraal?’ freget Former. ‘As Dútslan oer ús grinzen rint, wat dan? Wat jouwe dy moffen om sa'n skealik hoekje.’ Se bliuwe it antwurd skuldich. Allegear sjogge se fan 'e barte del yn Lútsen syn ûndernimmen en litte grouwe kwakken flibe op 'e smoarge bûkdelling falle. Jan Bolhuis seit nei lang neitinken ‘Dan wurde wy twongen nei de wapens te gripen.’ Former wol graach in spuontsje ûnder it fjurke stekke en freget ‘Wêrom steane jim as Anti's sa op in leger as jimme safolle fertrouwen ha yn de neutraliteit?’ ‘De soasjalisten begjinne sa stadichoan ek yn te sjen dat it net sûnder soldaterij kin en dat de Anti's op it goede spoar sitte,’ seit Willem. Eeltsje Lap, dy't jûns steefêst mei in kliter bern it smelle jaachpaad delkomt foar in praatsje op 'e hoeke - in stoet dêr't Willem Idsardi de namme Elamiten foar útfûn hat - ornearret dat Lútsen it mar moai oan
[pagina 28]
'e gong hat. ‘Mocht it sa komme datst om help ferlegen sitst, hoechst mar in kik te jaan en ien fan myn jonges springt der yn.’ De Elamiten litte har net noegje, want se springe as kikkerts fan 'e barte en ha yn in omsjoch it skipke beset. De fraach oer de politike hâlding fan België en Frankryk wurdt noch wiidweidich bepraat. ‘Dêr binne wy mei ôfhinklik fan,’ mient Jan Bolhuis. ‘Fransen en Belgen, dêr kinst neat mei,’ seit Lútsen. ‘Wynhûnen.’ Former seit dat se allegear spûkbenaud binne foar Hitler en dat der net ien is dy't in finger útstekke doar ‘Skytsekken binne it allegear. Se litte Hitler stil gewurde mei syn wapenproduksjes en ynfallen. Wat jout dy om 'e neutraliteit fan in lantsje as uzes, mei in hantsjefol soldaten.’ ‘Wy hawwe net allinne in leger. Ferjit de BVL net,’ seit Willem Idsardi, en hy rekket suver yn fjoer. ‘De BVL,’ lêbet Former. Dêr hat er net safolle fidúsje yn. Hy hat dat kloftsje te Driezum wolris oefenjen sjoen op Rinsma State. It is de tiisdeis dêrop as Lútsen wer mei in fracht fan 'e Jannumer dong de Dongeradielen ynfart. Mei lijen wrakselt er it skipke troch de Gallige Sleat, in oergroeide opfeart tusken Bollingwier en Nijewier. In gernierke dat de hiele fracht keapet wol it, op wat hy de Abraham Seis neamt, ha te lizzen. En Lútsen lit de klant kening, al moat de boer earst sels wol in hân mei útstekke, oars soe er de fracht net troch it flaach krije. Mar at it spul ienris foar de wâl teplak leit, bealget er de hiele dei lykme allinne yn it fjild om, want de boer hat betongen dat er de stront in ein it lân op ha wol. Dat it wurdt kroadzjen oer de weake bou, oant er oars net mear sjocht as stront en útriden paden. In kerwei om de moed by te ferliezen. Der blaast in kâlde wyn oer de flakte. Mar Lútsen fernimt gjin kjeld, hy wrot him yn it swit. Hy docht him gjin tiid te iten. Mar as op 'e middei de mage it witte wol jout er belies. Even jout er him del op it hânsel fan in folle kroade. Dat wurdt him te kâld. Dan berôlet er him yn it gammele sekseiltsje en giet yn it roergat fan 'e bok lizzen om net te ferklûmjen. As er dêr yn 'e iensumens leit te bekommen, komt by Lútsen it idee op om in foech roef op 'e bok te bouwen. Dan sil er net mear alle jûnen nei hûs hoege te fytsen, mar kin er nachts op it skip bliuwe. As Aant meikoarten meifart, sille se tegearre hiele wiken fan hûs wêze. Dat sparret in soad tiid en se binne altyd op it wurk. Mei dat doel yn 'e kop sylt er de oare deis op nei hûs. Earst hat er it yn 'e holle om de bok nei De Tike te silen, dan kin er moandeis laden yn 'e Leijen lizze mei sân foar in Nijtsjerkster timmerman. As er oan hûs ta is
[pagina 29]
feroaret er fan doel. Der moat earst in kajút op, dan kin er moandei foar in hiele wike ôfstekke. Noch dyselde jûns sleept Lútsen it geriif dat er foar it optimmerjen fan in roef nedich hat yn it skipke en makket syn bestek. Hy wurdt kjel as Hinke yn de oanwinnende nacht mei ferskrikte eagen op 'e barte stiet en oan him ropt. ‘Do hjir?’ freget er ferbaasd. ‘Ik ha gjin moai nijs,’ seit se. ‘Colijn hat niis foar de radio sein, dat yn ferbân mei de besetting fan it Rynlân en de driigjende tastân de winterlichting fan Aant foarlopich yn tsjinst bliuwe moat.’ ‘Dan kin Aant net mei farre,’ seit Lútsen kjel. ‘Colijn seit it foar de radio.’ ‘Colijn, Colijn,’ hunet Lútsen. ‘Wat ha ik oan Colijn.’ ‘Wy binne sa bang dat it oarloch wurdt, dat Aant yn gefaar komt.’ ‘Dan lit Aant my sitte,’ falt Lútsen lulk út. ‘Dy jonge kin der ek neat oan dwaan. As de regearing it seit.’ ‘De regearing,’ seit Lútsen minachtsjend. ‘Gjin maatregels treffe, neat út 'e wei sette en as Hitler ien stap oerdwers set binne se op ien ein.’ Luertske komt ek nei de barte ta. As Hinke begjint oer oarlochsdriging ropt Luertske oerstjoer ‘Dan silsto ek noch opkomme moatte.’ ‘Wat moat ik no allinne begjinne,’ krimmenearret Lútsen. ‘Hoe kinst sa allinne oan dysels tinke,’ fûtert Hinke. ‘It is foar Aant folle slimmer. Hy is yn gefaar. Miskien moat er wol fjochtsje.’ ‘Mar Aant kin my samar net stikke litte. Dêr ha ik de bok op hierd, dat wy tegearre soene.’ ‘Wy wolle ek leaver dat er thúskomt, fral no't der oarloch komt.’ ‘Oarloch komt? Wa betinkt soks,’ falt Lútsen út. ‘Wy sille hoopje dat it wat tafalt,’ besusset Luertske de boel. ‘Colijn hat sein dat wy ús fannacht rêstich deljaan kinne,’ seit Hinke. ‘Leausto wat Colijn seit? Dy tinkt allinne oan in hurde gûne. Dêr hawwe wy ús ekonomyske krisis oan te tankjen. Yn Dútslân, dêr rêde se it op.’ ‘Kom net oan Colijn,’ warskôget Willem. ‘As dy sein hat dat wy ús rêstich deljaan kinne, dan kinne wy ús rêstich deljaan.’ ‘As it der sa foarstiet, kin Aant ek wol thúskomme, want dan is der neat te rêden. As wy ús deljaan kinne, dan is der gjin driging en gjin oarlochs-gefaar.’ ‘Do hast maklik praten, do hast dyn tsjinsttiid der al op sitten,’ seit Hinke. ‘Mar it lânsbelang giet boppe dat fan dines.’
[pagina 30]
Lútsen is nidich. Hy begjint wer oer Colijn te lêbjen. ‘De gûne hurd hâlde, mar de bûter foar heal jild oan Ingelân leverje. Lit dy gûne mar kelderje, dan komt der wurk by de rûs. Mar salang at dizze regearing sa deun is, komt der neat fan 'e grûn.’ Willem jout gjin belies, mar leit hieltyd wer tsjin Lútsen yn. ‘Yn Dútslân dogge se it fan de oardel miljard, dy't se by ús lân yn 'e klets sitte.’ ‘Wat kin 't skele wêr't it jild wei komt. Colijn is in kloat, dat er it jild fuortjout en sunich is foar in oar.’ Willem wurdt lulk en falt tsjin Lútsen út. ‘No moatst ophâlde Colijn noch langer te beskimpen.’ ‘Dy helpt myn hiele ûndernimmen nei de barebysjes. Altyd hawwe dy Anti's foar yn 'e mûle dat it partikulier ynisjatyf oanmoedige wurde moat. Besikest mei in bealch fol wurk wat fan 'e grûn te krijen. Hoechst de hân net mear op te hâlden. Hoechst net mear fan 'e mienskip te fretten. En wat dogge se dan, se smite roet yn 't iten.’ Salang at se byelkoar sitte bliuwt it kreauwen. Lútsen hat in min sin as er Hinke dy jûns tsjin tsienen oer de Swarte Mosk nei hûs bringt. Efter Miedema-Sathe krije se nochris wer rûzje as Lútsen seit dat Aant him sa de kont der út wine wol. Dan stoot Hinke it paad op nei hûs. Har klompen hammerje nidich op 'e stiennen. Lútsen heart in doar slaan en dan wurdt it stil. Ferbjustere stiet er noch in skoft foar de daam te wachtsjen. Hy hopet dat se werom komt foar in nachttút. Der is in gefoel fan spyt yn him, dat er net útsprekke kin. Hy wit dat er har ûnrjochtfeardich behannele hat. De wyn rûzet yn 'e keale beammen. Hy heart skriezen troch de nacht roppen. Syn lulkens slacht om yn teloarstelling. Hy is te stiif om nei de doar te gean. Troch it dakfinster sjocht er in feal lampeljocht. Se is boppe. Se sil har útklaaie en op bêd gean. As er stadich nei hûs ta fytst sjocht er syn wrâld yn elkoar stoarten. Eeltsje Lap hat him ien fan syn kliter bern oanbean. Mar hy stiet de Elamiten net; dat úthûngere naasje fan 'e Klinken. Ast ien oan board nimst, hast mei in wike as wat it hiele leger op 'e kost. Rotten binne it. Dy nacht kin er fan kleare wurgens en prakkesaasjes de sliep net fine. Hy stoarret troch de glêspanne yn in heldere nachtloft. Hy heart yn 'e iere moarn in fûgel oangean ûnder de pannen. Ut it fjild wei komme de lûden fan de maitiid. Wat hat er him in bulte foarsteld fan syn ûndernimmen. Hy nimt him foar de kop der foar te hâlden. Dan sil er allinne farre. Hy prakkesearret oer in grutter skip, mei in lape seil. In skip mei in motor. Under it ljochtfek yn it dak kriget er nije moed. It spyt him dat Hinke lulk by him weirûn is. Dat se net begripe kin dat er teloarsteld is.
[pagina 31]
It binne dochs de belangen fan harren tegearre? Dan nimt er him foar om de minste te wêzen. De oare deis slacht er in hutte oer de kont fan 'e bok. In bryk bousel, mar hy kin der langút yn lizze. No't Aant net meifart, hat er de weareld romte. Luertske hellet in poepebêd fan 'e souder. Dat komt oer de planken flier. As er dy jûns even yn 't skip leit om it út te probearjen, heart er stompen tsjin 'e boatwand. Hy heart Former gnizen. Lútsen bliuwt lizzen en tinkt: dêr sil er gjin wille fan ha. Hy wachtet oant er Former syn stappen op 'e barte heart. In skoftsje letter êbje syn fuotlêsten wei oer de dyk en it paad yn. Dan harket Lútsen mei foldwaning dat it wetter tsjin 'e bûk fan it skip klotst. Sa komt er oer syn tsjinslach hinne mei hope op ferwin.

Vorige Volgende

4.