Elbrich

[p. 235]

XVIII

Sa waard it fertellen ús mear as inkeld tiidferdriuw. Iggele en Womk diene út en troch har sljochtwei teltsje. Ik sil se net meidiele: se dogge neat ta dizze skiednis. Hja sille der net folle fan begrepen hawwe, dat wy yn dizze ûnpersoanlike foarm wat langer wat mear fan ús inerlik bleatjoegen en hoe't wy besochten inoars sielegrûnen te bedjipjen. Krekt om it yndirekte en bedutsene hage ús dit spul sa. Wy moasten war dwaan om wat yn ús libbe stal en útdrukking te jaan. It dreau ús om hyltyd fierder te gean, mar as wy ris tegearre wiene, praten wy noch nearne oer.

Op in kear fertelde Willemke de goddeleaze meare fan it hert. Dit wylde ferhaal is sa bekend, dat ik sil it hjir net wiidweidich opskriuwe. In ealfrou en in ridder hawwe inoar leaf yn djipste heimlikens. Hy tsjocht as krúsfarder nei it Hillich Lân. As er yn 'e striid in deawûne kriget, hjit er syn skyldfeint om sadree't er wei is him it hert út it lichem te snijen en it nei syn leafste te bringen. Mar de skyldfeint falt yn 'e hannen fan 'e ealfrou har man. Dy hie al lang kwea betinken. As de feint net sizze wol, wat er by him hat, ûntskuort er him it kastke, dêr't njonken it hert ek de ring yn leit, dy't syn wiif har alderleafste ienris jûn hat. No wit er genôch. Hy jout syn kok oarder, in kostlik gerjocht fan it hert ree te meitsjen. As de frou dat iten hat, fertelt de man har, hok in miel it west hat. Hja seit, nei dizze alderdjoerste fan alle spizen sil hja nea wer wat nei har nimme kinne. Hja wegeret alle iten en stjert.

Womk liet de spinwiele snuorje en Iggele befike in stik hout, mar Willemke hie it wurk der al lang hinnesmiten. Hja joech dizze

[p. 236]

skiednis mei safolle ferbylding en sa'n hertstocht, dat it klonk my no ris yn 'e earen as liet hja it fjoer fan har eigen leafde foar my lôgje, dan wer kaam it my foar as lei der in warskôging yn: Tink derom, foar my kin allinne in leafde sûnder foarbehâld bestean!

Womk woe neat fan sokke oerdreaune fabels witte. Sok ûnwiis dwaan wie nearne ta nut. Wa liet harsels no ferhongerje om in deade fint! En hja liet har ein likemin slûpe as de tried, dy't hja spûn, doe't Willemke dertsjinyn gyng.

Miskien woe hja, dat Willemke sadwaande wat bekaam, mar dat slagge dan net. Dy sloegen de kleuren út. Alles of neat, sa moast it wêze yn de leafde. Wa't leafhie, moast him hielendal jaan. ‘It wie dochs in troubrekster,’ woe Womk hawwe.

Tajûn, mar it wie likegoed in hearlike skiednis, sei Willemke wer; om't it in leafde wie oer dea en ûndergong hinne en foaral om't hja inoars weardij sa heech hiene, de iene dat er him it hert út syn lichem snije liet, de oare, dat hja harsels allinnich mar mear wurdich achte te stjerren, nei't hja dat hert iten hie.

‘Men mei jinsels net tekoart dwaan,’ murk Womk op.

‘Mar as ik immen leafha sil, dan moat ik al sa heech by him opsjen kinne.’

‘Dan silst ek wol sa'n ridder ha moatte,’ bromde Womk, ‘mar dû kinst der better fuort mar mei trouwe; dat is minder noedlik. Wat sis jo oars, frjemdling?’

Yn my hie Womk noch gjin ealman sjoen.