Elbrich

[p. 237]

XIX

De oare jûns nei melken wie Iggele earst noch drok warber. Hy woe de Bile baarnfalgje. De Bile wie in gewint lân, dat lei foar de mulhúsfinsters. De stoppel wie koarkdroech, hja woene skjin lân ha. De wyn wie fan 'e pleats ôf, dat it koe wurde. Iggele hie hjir en dêr in heapke strie dellein. Dêr reizge er bylâns om se ien foar ien yn 'e brân te stekken. Dêrnei gyng er der nochris mei de foarke bylâns en reage it fjoer útinoar. Sa krige er oer in hiele streek it rûge lân yn 'e brân. It joech in bulte reek út, de wyn soarge wol foar it oare, doe't it ienkear baarnde. Dat wie it hjitfalgjen.

Fjouweresom sieten wy wer yn it mulhús. Willemke fertelde har ferhaal. Frjemd, der is my mar in bytsje fan bybleaun. It wie ek mar in âld sechje. Fan in man dy troude mei in seemearmin en hja wiene lokkich tegearre. Sa'n fabeltsje. Ik seach nei it reade fjoer en ik harke mear nei de klank fan har stimme as nei wat hja sei. Doe foel my de hertstocht op, dêr't hja mei fertelde. De man hâlde syn leafste de trou net, mar dat waard syn ûndergong. Al wa't in seemearmin har leafde wekket en har dan ferlit, dy straft hja sikersonk mei de dea. Der folge gjin neibetrachting op dit ferhaal. Womk hie oars grif wol wat klear hân, mar Willemke gyng daalk oerein, doe't it teltsje út wie, en rûn nei bûten. Oer de Bile friet it fjoer stadich fierder. Sels boppe de wyn koe men de brânlucht rûke. Tsjokke reek wâle aloan omheech, de lôge oan 'e grûn joech der in rodzige kleur oan.

Yn it hôf mei de tichte mantel deromhinne lykwols wie it tsjuster. Hoe kaam it, dat wy byinoar wiene, sûnder dat wy om inoar hoegden

[p. 238]

te sykjen? Men koe it knappen fan 'e baarnende stoppel hearre.

‘Sokke dingen binne moai,’ sei hja, ‘it fjoer en de stoarmwyn en it bolderjen fan 'e see.’

Wy stiene yn 'e mantel, de wjerskyn fan 'e gloede lei op har gesicht en oer har hier. Hja huvere efkes fan 'e koelte bûtendoar. Doe koe ik my net langer ynhâlde. Ik fertelde, hoe't ik dy Pinkstermoandeis al op goed gelok de nacht yn riden wie; hoe't ik neitiid fergees om har socht hie en no nei jierren noch wer op reis gien wie. In ûnsinnich aventoer, mar dat my boppe alle ferwachting ta myn doel brocht hie. Ik liet my gean en lei al myn langstme foar har bleat.

It antwurd kaam net daalk en it wie hiel oars as ik ferwachte hie: ‘Witte jo wol, wêrom't ik dat ferhaal niis fertelde?... Der binne minsken, dy't sizze, ik bin sels in seemearmin en se hawwe gelyk.’

It kaam der earnstich út. Ik wist net, wat ik deroan hie. Ik sei dêrom luftich:

‘Ho, ho! Seemearminnen hawwe gjin siele, Willemke! Dat wit ik fan dy wol better!’

Hja wie mear oandien as ik fernommen hie.

‘Ei ja, it is ûnsin, wat ik sis. Mar ik leau, it soe like noedlik wêze om my leaf te hawwen. Ik soe it net hawwe kinne, as ik yn myn leafde kronken waard. En as myn leafste my bedrage soe, dan koe er wolris krekt sa swier straft wurde as de man fan dy seemearmin.’ ‘Dan bist earder in hekse.’

Ik sei it mear, om't ik om in antwurd socht.

De triennen blonken har yn 'e eagen.

‘Nee, mar myn ferwachting is sa heech. Dû moatst my like grut en djip leafhawwe as ik dy. Alef, dû witst net heal, watst yn my wekker makkest.’

No wie alle wjerstân fuort. It harke as in jubel:

‘No bin ik dochs in seemearmin, Alef! Dû seiste, dy hiene gjin siel. Mar dy krije pas ien troch de leafde ta in man. Tochtst, dat it mei my oars wie?’

Hja skriemde en lake suver tagelyk.

Sa skoep har geast bylden, mar har siel wie elemintêr as wetter en fjoer, hearlik en noedlik tagelyk.