Gedichten. Deel 2

[p. 313]

Aen den heer Joannes van Dam, praeceptor der Latynsche schoole te Delf,
Op het overlyden zyner gemalinne mejoffrou Izabella Kazius.

Het sterflot toont zich thans te wreet en gram,
Bedroefde Vrient Van Dam.
't Rukt Izabel, uw waere Zanggodin,
Dat beelt der kuische min,
Verbolgen uit uw armen
In 't graf, en laet u kermen.
Wy zagen zelf, vol druk en harteleet,
Uw harp met rou bekleet;
Ook hoorden wy der Vrienden jammerliedt,
Belaên met uw verdriet,

[p. 314]

 

En uw Latynsche snaren

 

Een' bangen lyktoon baren.

 

Zoo trof de doot van zyne Euridicé

 

Helt Orfeus hart met wee.

 

Zoo wert zyn leet van wout- en watergoôn

 

Beklaegt, terwyl zyn toon

 

Gediert ontroerde en planten

 

Op Hebrus groene kanten.

 

Zat Gallus in verslagentheit zoo diep

 

Toen hem Lykoor ontliep,

 

Zyn minnedoel dat hem ongunstigh was;

 

Hoe zyn ze dan te pas,

 

Die, trou gelieft, beluchten

 

Ontvallen voor ontvluchten?

 

Horatius, tot Lydia gezint,

 

Verkrygt dat hy bemint;

 

Doch zoekt in 't kort weer andre, op Paris trant.

 

Uw vaste huwlyxbant

 

Bezuurt niet, met verkiezen

 

't Verlaten, maer 't verliezen.

 

En zeker, dit verlies is niet gering,

 

Dewyl zoo zonderling

 

Een echtjuweel schaers weêr te vinden is

 

In 's werelts wildernis,

[p. 315]

 

En met de blankste reien

 

Der zeden legt verscheien.

 

Helaes! waer is die zoete minzaemheit,

 

Dat minzaem troubescheit,

 

Met Izabel gebleven, die uw bedt,

 

Door ontrou noit besmet,

 

Met kindren heeft gezegent

 

Daer ze u nogh in bejegent?

 

En waer is ook dat bezigh huisbestier,

 

Die wellust, rein van vier,

 

Van uwe zy zoo ras naer toe gegaen?

 

Ziet dan de doot noit aen,

 

Wat zachtheit gelt by reden,

 

Gehuist in schoone leden?

 

Het breken, Vrient, des knoops van zulk een' echt,

 

Door 's Hemels hant gelegt;

 

Het missen van zoo lief een zielvriendin

 

Valt hardt voor trouwe min:

 

Maer 't rechte liefdedragen

 

Buigt zich naer Godts behagen.

 

Ai vergelyk haer winst by uwe schâ,

 

En volg de helden na.

 

De huwlyxmin zou al te verre gaen,

 

En van de redenbaen,

[p. 316]

 

Zoo zy het hemelsch trouwen

 

Der zielen wou weêrhouwen.

 

Gedenk hoe zy, zoo verre van verdriet,

 

Den ryken prys geniet,

 

Den ryken prys, door 's hemels Majesteit

 

Heldinnen toegeleit,

 

En stel, op vreugt beluster,

 

Uw treurigh hart geruster.

 

Na 's winters endt verschynt de lentetyt,

 

Der blyschap toegewyt;

 

En na den nacht de schoone morgenstont

 

Met honigh in den mont

 

En roozen op de wangen,

 

Begroet van schelle zangen.

 

Doch waertoe dient dees recht vergeefse-tael?

 

Gy weet dit altemael,

 

En hebt voorheen zoo menigh treurigh hart

 

Ontheven uit zyn smart.

 

't Is ydel zee of stroomen

 

Met vocht ter baet te komen.