Wat zei, wat zong 'dat Kwezeltje'

[p. 70]

Ontrouw

Schoon was 't meisje, wonderschoon:
Diep in 't zachte blauw der oogen
Hield een liefdewereld woon;
Liefdewereld haast onttogen
Aan de stilste, zoetste rust:
Hartstocht kwam daar onbewust

Ingeslopen!

Hartstocht bracht zijn puurst geneucht,
Bracht zijn hemelzoet verblijden.
Ach, hij bracht ook na de vreugd
Hindelooze smart en lijden!...
't Beeld, dat gansch de ziel bewoog,
Kwam zich in het smachtend oog

Nooit meer spieglen!

't Was geen liefdewereld meer,
Die in 't zachte blauw der oogen
Sliep; het was een peilloos meer
Smart en weemoed! Weggetogen
Was de frissche blos der wang,
Zilvren lachjes, blij gezang

Zwegen treurig!

[p. 71]

 

Ras ook zwegen droeve klacht,

 

Hartverscheurend kreunen, zuchten:

 

Langzaam kwam de dood, en, zacht,

 

Zonder wederstand te duchten,

 

Lei ze op 't moede hart heur hand,

 

Stilde't, brak den wreeden hand,

 

Die het knelde.

 

 

 

Voor het outer staat een lijk...

 

Over 't zwarte baarkleed galmde

 

's Priesters bede, zegenrijk,

 

Wijl het gele waslicht walmde

 

Om het sombre doodsbaar. Zacht

 

Tillen dragers thans de vracht

 

Op hun schouders.

 

 

 

Langzaam treden ze vooruit.

 

Op den doortocht, vreugdestralend,

 

Naakt met lichten tred een bruid.

 

Voor hunne oogen, wijl ze dralend

 

Haar aanschouwen, gaat ze door

 

En... de doode kruist het spoor

 

Van de blijde...

 

 

 

Maar in 't lange bruidsgewaad

 

Blijft de voet eens dragers hangen:

 

Plotsling zwenkt de kist en slaat

 

Neer ter aarde. De ijzren stangen

 

Springen los. O gruwel! Daar

 

Wordt de sleep der bruid de baar

 

Van de doode.

 

 

 

Angstig treedt de bruidgom bij,

 

Ziet het lijk weer opwaarts tillen.

 

Huivrend deinst hij weg. ‘'t Is zij!’

[p. 72]

 

Komt het uit zijn boezem gillen

 

‘Zij! 't is zij!’ Door angst onzind,

 

Vlucht hij huilend, maag en vrind

 

Van zich stootend.

 

 

 

's Andrendaags, 't was duister nog,

 

Toen, om weer een kuil te diepen,

 

De oude graver, mat en log,

 

Voortsloop naast de sombere iepen

 

Van het pas gevulde graf.

 

Eensklaps schrikt hij siddrend af,

 

Staart ten gronde!

 

 

 

Op de naakte terp gestrekt

 

Lag een man, het hart doorsteken,

 

De aarde was met bloed bevlekt,

 

't Leven was zijn borst ontweken.

 

In den naasten kuil werd hij

 

Neergelegd, en de iepenrij

 

Treurt op beiden.

 

 

 

Zij, wier slepend bruidsgewaad

 

't Kille maagdenlijk kwam drukken.

 

Trok, van 's werelds heil verzaad,

 

Eens nog 't aan, om 't af te rukken

 

Voor een grove pij... En nooit

 

Heeft een lach haar mond geplooid

 

Sinds haar bruidsdag.