'Ik'

[p. 101]

7 December.

Ik heb al deze dagen, met de drukte voor Sint-Nicolaas natuurlijk niet kunnen schrijven. De avond is prettig geweest; wij brachten dien door bij Ma; en toen Fred en ik 's avonds met Charles naar huis reden, was er in het rijtuig bijna geen plaats meer voor al de pakjes.

Van Fred kreeg ik, o, die lieveling, om zóo goed te onthouden, wat ik wel eens zei, graag te willen hebben, - een fijne platina ketting, met een paarlen hanger er aan. Heel, heel eenvoudig, - maar juist zooals ik het 't liefste heb. Want ten eerste is mijn hals presentabel genoeg, zoodat hij, bij een décolleté, niet heelemaal met versierselen bedekt hoeft te worden, en ten tweede móet een bovenhuis-mevrouw wel eenvoudige bijoux dragen, daar ze anders toch niet voor echt zouden worden aangezien. En ik haat het, om met valsche dingen te pronken; dus ook, om er van verdacht te worden, dat ik dit doe. Ik heb liever het simpelste nickelen broche aan, dan een nagemaakt gouden, al prijkt dat ook, met den mooisten ‘gegarandeerd schitterenden’ Hauss-diamant.

Van Ma kregen wij een zilveren slalepel en vork, van Meta een zilveren suikerstrooier, (zoo komen wij langzamerhand in ons tafelzilver) en nog allerlei andere dingen. Charles vereerde ons een paar vazen van Rozenburg, die den salon al vermooien.

Ik gaf aan Fred, - ik zou graag, heel graag,

[p. 102]

iets voor hem hebben gemaakt, maar ik had in de laatste dagen, door Charles, geen tijd, - een gouden potloodhouder, en kleinigheden, volgens onze gewoonte, zooals ik er ook van hem kreeg.

Ik had ook, zooals altijd, versjes bij mijn pakjes gemaakt, en grappige surprises verzonnen, - maar, ondanks dat ik heel vroolijk was, voelde ik toch wel, dat men eigenlijk een kinderlijk gemoed moet bezitten, om ten volle de pret van een Sint Nicolaas-avond te kunnen waardeeren. Ik geloof, dat ik te oud er voor word....

Wie zich echt vermaakte, was Charles. Die heeft nog een goede dosis kinderlijk- (of achtig?) heid behouden. Zoo speelde hij voor Sandertje Sint Nicolaas, omhuld door een witte sprei, op zijn hoofd een roode tea-cosy, als baard een wit-gefranjed doekje, en als staf een oud, reusachtig goud-houten zwaard. En hij zag er heel natuurlijk uit.

Morgenavond is de partij. Er komen: de heer en mevrouw van Linden, de heer en mevrouw Boekers, de heer en mevrouw van Vessem, Ru en Vic, de meisjes van Heemstede, Reinersma, en Kolhorn, en Meta heeft beloofd, mij te zullen helpen. Voor háar is een avondje nu niet zoo'n groot amusement. Wij zullen dus met ons zestienen zijn, - een verschrikkelijk aantal voor onze beperkte ruimte, - maar wat is daaraan te doen! Wij moesten al die menschen eens vragen, en dan is het toch het beste, er maar met eenmaal af te zijn.