Volledige werken. Deel 2
(1884)–Theodoor van Rijswijck–
Auteursrechtvrij
[pagina 116]
| |
‘Liefst had ik een vriend als de knaep van den herder,
Die laetst ons die geurige mosroozen bood;
‘Zoo jeugdig als hy wordt geen ridder gevonden...’
Hier, gloeiden heur wangen zoo rood.
‘Ik heb hem gedurig, gedurig voor oogen,
En waer ik ook heen wil en wat ik ook doe,
Ik zie hem, en zucht dan, ach! waert gy een ridder! -
Zwyg!’ gromde de vader haer toe.
‘Heer Robbert is magtig en edelgeboren;
Hy mint u van harte; die donkere tint,
Dat woeste gelaet, is aen dapperen eigen;
Bemin hem, zoo als hy u mint!
Dan praelt ge eens, door velen benyd en aenbeden,
Met rang en vermogen en eindeloos meer! -
Ach!’ zuchtte zy, ‘laat my een oogenblik aêmen....
Het klopt my van binnen zoo zeer!’
Daer nadert een ruiter te viervoet de wooning,
Hy teugelt het briesschende paerd in zyn draf;
Het rammelt in 't ronde van 't klinglen der wapens;
Hy staet voor de deur, en komt af.
Woest klopt hy en komt hy ter kamer getreden,
Zyn dolk is bebloed, en zyn vingers zyn rood;
Daer tilt hy een geurige mosroos ten hoogen,
En legt ze zyn bruid in den schoot.
‘Dat kostte,’ dus riep hy ‘den veeknaep het leven,
Die haer voor zyn lief had verzorgd en gekweekt,
My weigerde van haer voor Nina te plukken....
O Nina! gy beeft en verbleekt..?’
Heur oogen verzonken zoo doodsch en zoo waetrig,
Zy drukte de bloem aen heur stervenden mond:
‘Ach!’ zuchtte zy ‘'k volg u, voor immer, voor eeuwig...!’
En Nina zeeg dood op den grond.
| |
[pagina 117]
| |
En Robbert, al dacht hy een bloempje te winnen
Zoo schoon, als me er ooit op de wereld een zag;
Door goud noch geweld is de liefde te dwingen -
Rust! bloemen van een enklen dag!
|
|