Volledige werken. Deel 2(1884)–Theodoor van Rijswijck– Auteursrechtvrij Vorige Volgende Richard met de Lans. Graef Richard zwoer zyn meisje trouw En liefde tot aen 't graf; Zag haer nog eens zoo roerend aen, En zoende in drift een heeten traen Heur bleeke lippen af. En Ada zwoer heur minnaer trouw En liefde tot den dood; Vloog hem nog eens om hals en kop, En drukte 't laetste kusjen op Zyn wangen, gloeijend rood. De horen schalt, het paerd staet reê; Hy grypt voor 't laetst heur hand; Werpt nog een blik op 't oude sticht, En gespt vizier en harnas digt, En trekt naer 't Heiligland. [pagina 118] [p. 118] De jonkvrouw zag hem weenend na, Van uit den torentrans, Nog mylen ver en uren lang; Herkende hem in 't digtst gedrang Aen 't houden van zijn lans. Graef Richards bonten lansetros, Van gouden draden zwaer, Die prachtig vonkelde om den stok, Bedekte een zilverblonde lok Van Adas krullend hair. En moedig torschte 's ridders vuist Het hem zoo dierbaer pand; Geen ander hield de speer zoo fier, En zichtbaer glom het heldenvier Door 's jonglings ingewand. De bloem van Nêerlands voorgeslacht Stoof op den vyand los; Der Christnen heir blonk uit in moed En Palestina slurpte 't bloed Van ruiter en van ros. Verslagen bergt de Sarazyn Zich achter wal en schans; De doodschrik rilt hem door de leên; Hy siddert op den naem alleen Van Richard met de lans..... Maer ach! de ridder keert, hij keert; Het afzyn was hem smart; En vlamde 't vreeslyk krygsvuer nog. Zyn dierbare Ada lag hem toch Zoo klemmend op het hart. Hy komt, en drukt in diep gevoel, Den vaderlandschen grond; Droomt zich aen 't eind van zoo veel leeds. En staert, en zoekt van verre reeds Naer Ada 's burgslot rond. [pagina 119] [p. 119] Maer eensklaps staet hy stil en stom.... Wie schetst zyn toestand af? Het slot ligt tot den grond vernield; De gryze burgheer is ontzield, En 't meisje rust in 't graf. Nog klimt hy over puin en klomp, En staert hy 't plekje rond, Waer zy hem om de schoudren hing, Waer hy den laetsten kus ontving Van Ada's lieven mond. Daer stond hy roerloos heel den nacht, In wind en stormgeruisch; En by het scheemrend morgenrood, Vond men een jeugdig Ridder dood, Versteven in het gruis. Een witte geest die soms verscheen, En naer den oosten zag, Beklom het vale torenwrak, Dat nog zyn stomp naer boven stak, Niet weder na dien dag. Maer op het gruizlig overschot Van d'ouden voorburgtrans, Zag men, by 't scheemren van de maen, De schaduw van een Ridder staen, Gebogen op zijn lans. Vorige Volgende
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij