Stichtelijk sang-prieel, belommerd met het Hooge lied Salomons, ende andere heilige gesangen

[p. 24]

Het tweede hoofd-stuk

WAAR IN

De Bruidegom verhaalt eerst sijne groote weerdigheid, (1) daar na des Bruids uitstekendheid boven de Dochteren (2); ende si sijne uitnemende voortreffelijkheid boven de Soonen. (3) Si vertelt de sorge en vertroostinge des Bruidegoms nevens haar (3): spreekt de Vrienden des Bruidegoms [vroome oprechte Leeraars] aan, dat si haar, krank van lievde sijnde, versterken (5); wenscht van de Bruidegom ondersteund ende omhelsd te worden (6). De Bruidegom besweert de Dochteren Jerusalems, dat si den rust des Bruids niet steuren (7). De Bruid verheugt haar over de komste des Bruidegoms (8): verhaalt sijne vriendelijke noodinge aan haar (10); ende sijn waarschouwinge tegen de vossen (15). Geevt te kennen de onderlinge lievde tuschen haar en haaren Bruidegom (16); ende bidt om sijne komste tot haar. (17).

Hier sijn spreekende

BRVIDEGOM, BRVID.

[p. 25]

Bruidegom.

Sang: Psalm 116. Ik heb den Heer liev---

IK ben gelijk een geur'ge roose-bloom, Die liev'lijk wast in Sarons braave
weijen: Ik ik ben als een leli der valleijen, Die 't fijnste goud verdoovt in
schoonheids roem.

[p. 26]

 

⁽¹⁾ Ik ben gelijk een geur'ge roose-bloem,

 

Die liev'lijk wast in Sarons braave weijen:

 

Ik ik ben als een leli der valleijen,

 

Die 't fijnste goud verdoovt in schoonheids roem.

 

 

 

⁽²⁾ Gelijk een leli, die men deftig uit

 

Een distel-bosch het hoofd om hoog siet steeken;

 

So is 't als bi de docht'ren wordt geleeken

 

Mijn Herts-vriendin, mijn uitverkoren Bruid.

(1) Ik ben een roose van Saron, een lelie der dalen.

(2) Gelijk een lelie onder de doornen, also is mijne Vriendinne onder de dochteren.

Bruid.

Sang: Geen smert en duirt des menschen ronden tijd---

GElijk een boom, die lekk're appels draagt, Veel beter is als duisend

[p. 27]

 

mag're ei ---- ken; So overtreft hi, die mijn siel behaagt, De soonen; geen

 

kan sijne glans bereiken.

⁽³⁾ Gelijk een boom, die lekk're appels draagt,

Veel beter is als duisend mag're eiken;

So overtreft hi, die mijn siel behaagt,

De soonen, geen kan sijne glans bereiken.

In sijne schaduw' heb ik grooten lust;⁺

Geneug'lijk is daar onder mijne wooning:

(3) Als een appel-boom onder de boomen des wouds, so is mijn Lievste onder de soonen:

+ Ik hebbe grooten lust in sijne schaduwe, ende sit 'er [onder]: ende sijne vrucht is mijn gehemelte socte.

[p. 28]

 

Sijn Vrucht, waar meed' hi mijn gehemelt kust,

 

Is soeter, als ooit suiker was of honing.

 

 

 

⁽⁴⁾ Hi heeft mi in het wijn-huis ingebragt,

 

En geevt mi van sijn ed'le most te drinken:

 

Hi laat sijn lievd, die 'k driemaal dierbaar acht,

 

Als sijn banier aan mi seer helder blinken.

 

 

 

⁽⁵⁾ Ei! schraagt gi lieden mi met flessen; beur

 

Mijn hert op, 't welk mijn Liev met min doorgrievde;

 

Versterk mi doch met soet citroene-geur;

 

Want ik ben krank van overgroote lievde.

 

 

 

⁽⁶⁾ Ik wensch, dat hi sijn slinker-hand liet sijn

 

Tot steunsel van mijn hoofd, en al mijn leden,

 

Sijn rechter-hand omhels' mi, dat ik vijn

 

De vol-op van sijn goedertierendheden.

(4) Hi voert mi in het wijn-huis; ende de lievde is sijne baniere over mi.

(5) Ondersteunt gi licden mi met de fleßen; versterke mi met de appelen; want ik ben krank van lievde.

(6) Sijne slinker band si onder mijn hoofd, ende sijne rechter-hand omhelsemi.

[p. 29]

Bruidegom.

Sang: Jets moet ik u Laura vraagen---

IK besweer u, hoort mijn woorden, Sions Dochters, d' in dees' oorden
Bi de rheeën sijt op 't veld, Of ook bi de vlug ge hinden! Steur geen rust van
mijn beminde; Wacht u, dat gi haar niet quelt.

[p. 30]

 

⁽⁷⁾ Ik besweer u, hoort mijn woorden,

 

Sions Dochters, d' in dees' oorden

 

Bi de rheeën sijt op 't veld,

 

Of ook bi de vlugge hinden!

 

Steur geen rust van mijn beminde;

 

Wacht u, dat gi haar niet quelt.

(7) Ik beswere u, gi Dochteren Jerusalems, [die] bi de rheeën, ofte bi de hinden des velds sijt! dat gi die lievde niet op en wekt, nochte wakker en maakt. tot dat het [deselve] luste.

Bruid.

Sang: Engelsche fortuin.

WAt hoor ik daar! het is mijns Lievsten stem: En (Wat een luk!) daar

[p. 31]

 

sien daar sien ik hem: Hi koomt tot mi; hem hindert kluit nog steen;

 

Hi huppelt o - - - ver de gebergten heen.

⁽⁸⁾ Wat hoor ik daar! het is mijns Lievsten stem:
En (wat een luk!) daar sien daar sien ik hem:
Hi koomt tot mi; hem hindert kluit nog steen;
Hi huppelt over de gebergten heen.

⁽⁹⁾ Mijn Lievste koomt veel rasser als een rhee,
Of als ooit welp der snelle herten dee.
Sie daar, hi staat daar achter onsen muir:
Gewis hi waakt voor ons tot ijder uir.

(8) [Dat] is de stemme mijnes Lievsten; siet hem, hi komt, springende op de bergen, huppelende op de beuvelen.

(9) Mijn Lievste is gelijk een thee, ofte een welp der herten: siet, hi staat achter onsen muir, kijkende uit de vensteren, blinkende (of glinserende als een bloeme) uit de traliën.

[p. 32]

 

Hi kijkt hi kijkt ter venster-tral'jen uit,

 

Veel glansiger als enig bloem-rijk kruid.

 

⁽¹⁰⁾ Mijn Lievste roept mi; o! wat goedighe'en!

 

Hi seit tot mi met vriendelijke re'en:

(10) Mijn Lievste antwoordt, ende seit tot mi:
Staat op mijne Vriendinne! mijne Schoone! ende koomt.

De Bruid verhaalt de woorden des Bruidegoms.

Sang: Exultate mentes piae----

STaat doch op, mijn Liev! mijn schoone! Mijn Vriendin! staat op, en
koomt: Siet nu nu gaat sich vertoonen Beter tijd; wees niet beschroomd:

[p. 33]

 

Siet, de stuire winter-dagen, Spits van buijen, sijn voorbi: Van de felle re-

 

gen-vlaagen Is nu 't lucht-gewelvsel vri.

Staat doch op, mijn Liev! mijn Schoone!

Mijn Vriendin! staat op, en koomt:

⁽¹¹⁾ Siet, nu nu gaat sich vertoonen

Beter tijd; wees niet beschrooomd:

Siet, de stuire winter-dagen,

Spits van buijen, sijn voorbi:

Van de felle regen-vlaagen

Is nu 't lucht-gewelvsel vri.

(11) Want siet, de winter is voorbi: de plas-regen is over, hi is overgegaan.

[p. 34]

 

⁽¹²⁾ Nu staan hier de vrakke landen

 

Schoon met bloemen opgepronkt;

 

't Hert moet u in vreugd ontbranden,

 

Siet g' hoe blier het veld toelonkt.

 

Nu genaakt een tijd van singen:

 

Hoor, hoe fleuit de nachtegaal!

 

Hoor, hoe gaat de lucht doordringen

 

's Tortel-duivjes soete taal!

 

 

 

⁽¹³⁾ Siet, de vruchtb're vijge-bossen

 

Brengen goene vijgjes voort,

 

Met soet geur'ge jonge troffen

 

Staat de wijn-gaard rijk geboord:

 

Overdekt met bloeisel-kroonen

 

Prijkt het swangere geboomt.

 

Staat doch op, mijn Liev! mijn Schoone!

 

Mijn Vriendin! staat op, en koomt.

(12) De bloemen worden gesien in den lande, desang-tijd genaakt; ende de stemme der tortel-duive wordt gehoord in onsen lande.

(13) De vijge-boom brengt sijne jonge vijgskens voort; ende de Wijn-stokkengeeven reuk [met haare] jonge druivkens: staat op, mijne Vriendinne! mijne Schoone! ende koomt.

[p. 35]

 

⁽¹⁴⁾ O mijn Duiv, die in de klooven

 

Van een rots verborgen sijt;

 

Die, van 't boos-doend' rot verschooven,

 

In een steilt' haar wreedheid mijdt!

 

Laat mi uwe stem doch hooren,

 

Breng uw, aanschijn-glans voor 't licht:

 

Want uw' tong behaagt mijn ooren;

 

Liev'lijk is uw' aangesicht.

 

 

 

⁽¹⁵⁾ Vangt gilieden ons de vossen;

 

Vangt beid' oud en jong gelijk;

 

Si sijn d' ed'le wijngaard-bossen

 

Uittermaaten schaadelijk.

 

Wilt dan (dat g' haar vangt) doch slooven,

 

Grijp die schuimers, vleugelt haar:

 

Want ons vruchtb're wijngaard-hoven

 

Sijn van jonge druiven swaar.

(14) Mijn Duive, sijnde in de klooven der steenrotsen, in 't verborgene eener steiler plaatse! toont miuwe gedaante, doet mi uwe stemme hooren: want uwe stemme is soete, ende uw gedaante is lievelijk.

(15) Vangt gi lieden ons vossen, de kleine voßsen, die de wijngaarden verderven: want onse wijngaarden [hebben] jonge druivkens.

[p. 36]

Het verhaal van des Bruidegoms woorden geindigd sijnde, spreekt de Bruid aldus.

Sang: D wie so selig muß doch seijn---

MIjn Alderlievste is de mijn, En ik ben mijns Beminden: Hi
weidt daar geur ge roo --- sen sijn En leliën te vinden. Tot dat die dag,
die dag aanblaast, En alle schad wen vluchten: Keer om, mijn Liev! koom

[p. 37]

 

met der haast, En schenk mi uw genuchten: Wees als een snelle snelle rhee,

 

Of als een welp der herten, Dat schijnt der winden vlucht in see Op Bethers

 

kruin te tarten.

⁽¹⁶⁾ Mijn Alderlievste is de mijn',

En ik ben mijns Beminden:

Hi weidt daar geur'ge roosen sijn

En leliën te vinden.

⁽¹⁷⁾ Tot dat die dag, die dag aanblaast,

En alle schad'wen vluchten;

(16) Mijn Lievste is mijn, ende ik ben sijn, die weidet onder de leliën.

(17) Tot dat dien dag aankoomt (of aanblaast) ende de schaduwen vlieden: keer om, mijn Lievste! wordt gi gelijk een rhee, ofte een welp der herten, op de bergen van Bether.

[p. 38]

 

Keer om, mijn Liev! koom met der haast,

 

En schenk mi uw' genuchten:

 

Wees als een snelle snelle rhee,

 

Of als een welp der herten,

 

Dat schijnt der winden vlucht in see

 

Op Bethers kruin te tarten.