Paul's avontuur in Limburg. Een spannend verhaal voor jongens

[p. 132]

Hoofdstuk XVIIII
Een man en een aap

In allerijl maakte Laval zijn toebereidselen. Terwijl zijn vrouw een kruik vulde met water en het blauwe kannetje van hem met koffie, sneed Laval zelf een paar dikke boterhammen, welke hij in een papier wikkelde en bij zich stak. Vervolgens haalde hij een paar toortsen te voorschijn, welke hij alleen gebruikte, als hij de grot soms in ging en stak een extra doosje lucifers in zijn zak. Enkele minuten later was hij gereed om de onderaardsche gangen in te gaan. Jimmy vertikte het eenvoudig om Paul's pet los te laten en om niet de kans te loopen dat het dier het hoofddeksel zou vernielen, nam Laval het hem toch niet zonder moeite af. Jimmy blies bijna van woede, doch toen hij bemerkte, dat zijn meester van plan was in de grot te gaan, bedaardde hij en begon hij weer ongeduldig en rusteloos heen en weer te springen.

‘Zorg in vrede's naam, dat je niet verdwaalt, Ben!’, smeekte zijn vrouw, toen hij haar een kus gaf. Kleine Bennie staarde vader met groote, niet begrijpende oogen aan. Hij nam hem liefkoozend op den arm en beloofde het kereltje spoedig terug te komen.

‘En Jimmy gaat met je mee?’, vroeg zijn moeder.

‘Ik geloof, dat Jimmy een echte speurder is!’, antwoordde haar man, glimlachend. ‘Misschien ruikt hij den jongen wel’.

‘Wel ja, een aap is bij jou een politie-hond’, kon zij niet nalaten lachend op te merken.

‘In ieder geval heeft Jimmy al getoond, menschenverstand te hebben, vrouw!’

‘Dát is zoo!’, beaamde zij en met haar ventje aan de hand, bracht zij haar man tot in het smalle gangetje. Hier

[p. 133]

nam hij voor het laatst afscheid van moeder en zoon en na een der toortsen te hebben aangestoken, volgde hij Jimmy in de ingewanden der aarde.

*

Terwijl hij het dier achterna liep, lette hij terdege op de route, die het nam, want niemand wist beter dan hij, hoe verraderlijk de grot was, achter de rotswoning. Spoeviel het hem echter op, dat Jimmy precies den weg koos, die hij zelf genomen had, toen hij met Paul in de armen naar huis was geloopen!

Deze weg was de kortste en de veiligste. Veilig met het oog op de periodieke instortingen in de gangen, een der ergste gevaren in de grotten. Worden in gangen van voor het publiek te bezichtigen grotten instortingen gevreesd, dan worden die gangen onverbiddelijk afgesloten, om ongelukken te voorkomen.

In deze grot echter, waar geen publiek werd toegelaten, waren geen afsluitingen gemaakt en ook geen borden bevestigd, die op dat gevaar de aandacht vestigden, maar Ben Laval had een scherp oog en een geoefend oor en hij zou zich noodeloos nooit in gangen wagen, die hij niet volkomen vertrouwen kon.

Nu vreesde hij echter, dat Paul, zoo hij inderdaad de grot was binnengedrongen, afgeweken was van de veilige route en in een dier gevaarlijke gangen terecht was gekomen. In dat geval moest hij zelf dubbel oppassen, ten eerste om niet te verdwalen en ten tweede om niet verpletterd te worden. Want de instortingen in mijnen en grotten gebeuren volkomen onverwachts en bijna altijd, wanneer er trillingen veroorzaakt worden.

Gelukkig echter bleef Jimmy steeds den ouden, bekenden weg door de breede en hooge gangen volgen en naarmate de minuten verstreken, drong het tot Laval door, dat het nu wel zoo goed als zeker was, dat hij Paul zou vinden en vermoedelijk wel in de buurt van de plek, waar

[p. 134]

hij hem reeds eerder gevonden had, bijna zes dagen geleden!

Het aapje was onvermoeid. Telkens uitte hij zijn blijdschap en sprong hij tegen zijn baas op, alsof hij hem wilde aanzetten nog sneller te loopen.

Eindelijk hadden man en aapje bijna de plek bereikt, waar hij Paul het eerst had zien liggen. Plotseling rende Jimmy een hoek om, alleen vooruit door de duisternis. Laval, die van het harde loopen naar adem hijgde, wischte zich het voorhoofd af, klemde de tanden op elkaar en verdween ook om den hoek......

Opeens gaf hij een kreet van blijdschap. Twintig meter voor hem zag hij een donker lichaam op den grond liggen. Als een kleine, donkere schim vloog Jimmy er op af.

‘Paul!’ riep de man, ‘Paul!’ Met een dreunend geluid echode zijn stem door de holle ruimte.

*

Heel in de verte hoorde Paul die stem. Hij hoorde zijn naam roepen, hij bewoog zich onrustig. En plotseling voelde hij een zacht, harig wezen tegen zijn wang wrijven...

Op het moment, dat hij wist, dat hij leefde en dat de stem aan Laval toebehoorde, gebeurde er iets ontzettends.

Zonder de minste waarschuwing, begon het ergens boven zijn hoofd te kraken. Het geluid werd snel sterker en plantte zich eindelijk met oorverdoovend geraas verder.

Een geweldig stuk graniet viel met een ratelenden slag uit het plafond van de gang, onmiddellijk gevolgd door een lawine van gruis en mergel.

De gestalte van Laval verdween achter de geweldige massa en 't opwarrelende stof en gruis doofde de rossige vlam van de toorts.

En daarna werd het langzaam stil. De afschuwelijke doodelijke stilte van de onderaardsche gang was teruggekomen, maar intenser en benauwender dan voorheen.....