De vrouw in het woud



[pagina 52]
II
[pagina 53]
Er zijn in de duistere dichtheid van het onzalige woud plekken gelukkige lichtheid waar een glanzige klaarte blauwt; tijden van groen-oase ruischende innigheid tusschen het heete smart-razen als dauwdruppels geluk gespreid. De beek der mensch'lijke mildheid omringt hun gezegend gebied, afwerend de smarten-wildheid die men toch altijd dreigen ziet. Daar mogen de moeden rusten van menig doorwaakte nacht, en spinnen de halfbewuste gedachte-draden heel zacht naar de zachte willen die zweven over hun hoofden heen, voelen liefde hen omweven met haar spinselen, dat alleen.
[pagina 54]
De lange milde streeling waarmee Liefde's wiek het omsuist brengt daar de harten tot heeling waarin nog warmte huist. In een dier gezegende stille veiligheden kwam zij nu om de wond van het dubb'le willen te wasschen met water luw. Zacht vleide zij zich neder; het was hier zoo zalig mild; haar stem klonk peinzend-teeder: wat was het, dat daarin trild'? Het was het zoet begeeren dat altijd weer opwelt door de ziel, haar geluk te vermeeren hoe zeer zij ook werd bekneld; het was het diep begeeren dat altijd weer opstaat door het hart, zijn leven te vermeeren tot leven zelf het verlaat.

II