Met verschuldigde hoogachting

[p. 112]

Televisiedialoogjes

Scène: een keuken in het huis van de familie Pietersen.

Meneer Pietersen:

Schat, ik heb een verrassing voor je.

Mevr. Pietersen:

(Afwezig.)

O ja, je bent lief.

(Gaat door met peterselie hakken.)

Meneer:

Ik heb de kip gebraden.

Mevr.:

Je hebt de kip gebraden. Wat? Je hebt de kip gebraden!

(Kijkt geamuseerd maar ongelovig.)

Meneer:

(Trots.)

Alsjeblieft!

(Opent ovendeur.)

Mevr.:

Alsjeblieft!

(Probeert haar trots op hem te verbergen.)

Meneer:

De saus is trouwens ook af.

(Probeert zijn trots op zich zelf te verbergen.)

Mevr.:

Ja, ja we hebben nog een fles slasaus.

Meneer:

Ik bedoel de béarnaise.

(Haalt pannetje.)

Hier is die.

Mevr.:

Pietersen, ik zeg niet vaak, ik ben trots op je, maar nu zeg ik het: ik ben trots op je.

Meneer:

Mag ik nu, omdat ik je zo goed geholpen heb, iets kopen?

Mevr.:

(Geamuseerd maar quasistreng.)

Zo, zo. Als Bruin dat maar kan trekken. Als je er maar niet weer een nieuwe pet van koopt.

Meneer:

Hè toe, ik wou juist zo graag een nieuwe pet. Janssen van de bvd had zo'n aardige geruite op, gisteren. Zou mij ook goed staan.

Mevr.:

(Scharrelt in haar handtasje.) Nou vooruit dan. (Geeft hem enkele bankbiljetten. Hij maakt een sprongetje.) Doek. (Geschreven naar aanleiding van het televisiespel: ‘De vriendin van mevrouw Maigret’ waarin mevrouw Maigret haar man helpt bij het oplossen van een moord en in ruil daarvoor geld vraagt om een hoedje te kopen.)

Scène: het huis van de familie Jansen.

Mevr. Jansen:

Schat, je vergeet toch niet dat we volgende week naar de Oeliveldts moeten?

Meneer Jansen:

Nou, maar ik ga niet mee, hoor.

Mevr.:

(Geschrokken.) Waarom niet? Het is toch al lang afgesproken. Iederéén komt.

Meneer:

Ik kan niet. Ik heb niets om over te praten.

[p. 113]

Mevr.:

(Lacht.)

Dat maak je mij niet wijs. Je hebt drie kasten vol boeken! Als daar niets bij is om over te praten...

Meneer:

(Stampt met voet.)

En toch is het zo! Heus, er is niets bij waar ik mee voor de dag kan komen.

Mevr.:

Ik ben niet achterdochtig, maar dat wil ik dan toch eens voor me zelf zien.

(Loopt naar eerste boekenkast.)

Hier, alsjeblieft: Op weg naar het einde. Daar kun je toch makkelijk over praten?

Meneer:

(Lacht smalend.)

Tja, als je wilt dat ik me als een belachelijke oude vent gedraag. Over dat boek hebben we al een stuk of drie keer gepraat, en hoe heet ze dingetje Oeliveldt was er zelfs bij toen ik er bij tante Miep iets over zei. Het kan echt niet nog een keer.

Mevr.:

Goed, goed. Maar dit dan: De hond met de blauwe tong. Da's nog een vrij nieuw boek.

Meneer:

(Lacht opnieuw smalend.)

Dan zeg ik zeker: die man denkt alleen aan de sex. Dan zegt dingetje Oeliveldt zo zijn ze allemaal tegenwoordig. Dan zegt mannetje Oeliveldt: vergeet niet dat hij ook aan de dood denkt. Dat gesprek hebben we al een keer gehad. Het heeft trouwens in alle kranten gestaan.

Mevr.:

(Rukt zevenentachtig boeken uit eerste, tweede en derde kast, geeft het ten slotte met een zucht op.)

Misschien kun je zelf nog gauw iets verzinnen? Over je werk of zo?

Meneer:

Wat, in een week tijd? Dat kan niet, hoor. Probeer jij maar eens een man te vinden die dat klaarspeelt, zonder dat iedereen later zegt: gut, heb je dat zelf bedacht? Maar maak je maar geen zorgen. Ik zal wel wat over Jan Cremer zeggen, 't Is wel geen nieuw onderwerp, maar het kan nog wel een keertje mee. Per slot het zijn maar de Oeliveldts.

(Een dag later. Mevrouw Jansen, die niet wil dat haar man slecht voor de dag komt bij de Oeliveldts, besluit zich alleen in een zeer selecte boekwinkel te wagen. De boekhandelaar blijkt een bekwaam verkoper te zijn en dus wordt er de volgende morgen een lijvig pak aan de deur van ons gezin bezorgd.)

Meneer:

(Ademloos uitpakkend.)

Schat, wat zou dat nou zijn, nee maar, hoe is het mogelijk! De Winkler Prins in twintig delen. Voor mij gekocht? O, maar dat zal je wat gekost hebben. Minstens f 100!

Mevr.:

(Glimlacht.)

Minstens.

[p. 114]

Meneer:

f 250!

Mevr.:

(Idem.)

Minstens.

Zo gaan zij nog een paar dagen door. Meneer echter raadt het volle bedrag niet en komt er evenmin achter dat zijn vrouw zich voor hem geruïneerd heeft.

(Geschreven n.a.v. de Tom Ewell show, die op dezelfde avond uitgezonden werd als de Maigret-film. Het betrof hier een familiekomedie waarin mevrouw Ewell niet naar een bal kan, omdat zij ‘niets heeft om aan te trekken’ en Tom een dure japon voor haar koopt en daarvan de gevolgen ondervindt.)