Doe bleefs in mich

[p. 47]

Wie sjwaor de lòch

Wie sjwaor de lòch. Ich zeen 't van wieds al raengne.
Den daag woort graauw en duuster veur zien ènj.
Ich weit neit of, veur dat dae gans verbleik is,
Ich irges nog ei vaeke* aope vènj.

Mien vuit en kneië muig van 't al-mer loupe.
De kleier hange mich wie lood òm 't lief.
Wae wurd door raengewaer neit wie gebraoke?
De kop is eine suf, de rubbe sjtief.

En moosj de herberg, die mich wach veur aovend,
De leste zeen langs den oetgeweikde waeg,
Dan laot et, in Gods naam, mit mich gedaon zeen:
Mien krach is op, mien hart is laeg.