meisjes met propere schorten, zoo min zal ik, als ik eenmaal weer in het lieve vaderland ben, den geur en de felheid van dit tropisch beeld kunnen vasthouden......
Toen kwamen de dagen, dat het pakkertje ochtend en middag met oliepapier zat te kraken, om onze boeken in de reusachtige kisten te pakken; en toen de tijd, dat het huis van al zijn kleine siersels, die het ‘eigen’ en dierbaar hadden gemaakt, werd ontdaan, terwijl de nieuwe bewoner achter op het erf al zijn tenten begon op te slaan, en zacht en nauwelijks merkbaar begon op te dringen om er ons van voren uit te krijgen. En toen de chaos van koffers en de onwennigheid van de ontredderde kamers op zijn allerergst was geworden, toen mochten we plotseling in den vrede van een volkomen verzorgd, rustig en ruim milieu overtrekken, waar de bedienden onder hun witte mutsjes 's middags om vijf uur geluidloos de theetafel het koele terras opdroegen; waar de zware klok elk kwartier meldde, zooals Big Ben het uitzingt over de Londensche straten...... Voor het laatst nogeens ‘Indië op zijn best’, in de onbegrensde gastvrijheid, waarmee onze vrienden, zelf op reis, ons hun heele hebben en houden met provisiekast en al overlieten; waar geen kast was afgesloten, waar zelfs geen papieren waren opgeruimd, in de zekerheid van een genegenheid, die den ander vertrouwt als zich zelf......
De nadering van een afscheid verdeelt de menschen als het ware in twee groepen: zij, die vooral in het oogenblik leven, hebben, zoodra ze weten, dat het einde vaststaat, al geen belangstelling meer en grijpen naar nieuwe mogelijkheden; maar wie de schoonheid van den weemoed en het verlangen kennen, dringen zich nader om de scheidenden heen, en juist in die laatste weken kan de vriendschap haar schoonste bloesems dragen; een laatste gesprek, een laatste handdruk heeft om dat ‘laatste’ iets onvergetelijks aan zich, en als men soms zegt: ‘hoe jammer, dat we pas op het eind elkaar zoo na zijn komen te staan,’ dan weet men toch eigenlijk wel, dat
Auteursrecht onbekend