Stichtend en vermaeklijk handboekje voor kinderen en kindervrienden

II. Het bedrogen meisje.

‘Wilt gij mij dan niet toelaten’ (zeide eens de kleene Sara tegen haere moeder) ‘dat ik dezen avond nae mijn neefje Hendrik toe gae?’

‘Dit kan niet zijn, mijn kind!’ antwoordde de moeder.

‘En waerom toch niet?’ vroeg Sara verder.

‘Dat behoeve ik u niet te zeggen,’ (zeide de moeder) ‘een kind moet zijne ouderen altoos gehoorzamen, zonder eerst te vragen: waerom? - Maer, om

[p. 8]

u te doen zien, dat ik het alzins goed met u meene, wanneer ik u iets bevele of verbiede, zal ik het u in dit geval eens zeggen. Uw neefje Hendrik leert u niets goeds, en ik ben bezorgd, dat gij een stoute ongehoorzaeme dochter zoud worden, als gij veel met hem verkeerde.’

‘Maer, lieve moeder! ---’

‘Geen woord meer - gij weet, dat ik streng ben in het uithouden mijner bevelen.’

Sara maekte zich weg, om de traenen te verbergen, welke haer in de oogen kwamen. Zij ging in een hoek zitten, en schreide wel een kwartier lang. In dezen toestand trof haer de dienstmaegd aen:

‘Hoe nu,’ (zeide deze, de handen te saemen slaende) ‘Hoe nu? Juffer Saertje! ik gelove, dat gij schreit, -- ik wil niet hopen, dat iemand u eenig leed gedaen heeft? wat schort u dan? mag Magteld het niet weten?’

S. Laet mij maer met vrede! gij kunt mij toch niet helpen.

M. En waerom niet? Juffer Betje, bij wier ouders ik te voren diende, klaegde het mij altijd, wanneer haer iets tegen den

[p. 9]

zin liep; dan was het: ‘lieve Magteld! denk eens, hoe 't mij gaet! kunt gij mij geen goeden raed geven?’ en ik wist haer altijd wat met mijn raed te helpen.

S. Laet mij met vrede! ik zegge het u nog eens, gij kunt mij toch niet helpen.

M. Laet mij dan ten minsten toe, dat ik uw moeder roepe. Misschien kan die u helpen. Ik kan het onmogelijk zien, dat een zoo schoon meisje schreit.

S. Ja moeder! - moeder!

M. Ik wil immers niet hopen, dat zij u aen 't schreiën gebracht heeft?

S. Wie toch anders?

M. Dat had ik wel moeten bedenken. Ik hebbe reeds lang bij mij zelven verdrietig geweest, in te zien, dat zij, om kleenigheden, u zoo scherp berispt. Uw moeder behoorde toch waerlijk te denken, wie ze voor heeft. Gij zijt immers geen boerenkind. Een zoo schoone Juffer moest men verschoonen.

S. (beginnende langs boe meer te scbreiën) Mijn hoofd barst bijna van pijn!

M. Dat gelove ik wel. O! hoe zwellen u de oogen! wist ik toch maer, wat ik met u zal beginnen! Als Juffer Betje zoo ge-

[p. 10]

weest ware, had ze mij reeds lang gezegd, wat haer kwelde.

S. Ik durve het niet zeggen.

M. Nu. dan verlange ik het ook niet te weten. Het zal toch niets anders zijn dan dat gij te huis moet blijven, als uw moeder nae de H..... kermis gaet.

S. Neen, dat is het niet. Dan zal ik mede gaen.

M. Wel nu, dan zal die kwelling wel bedaren. Kon ik u dan nu maer te vrede stellen! moet ik dan uw kleene neesje eens roepen? dan hebt gij eenig tijdverdrijf.

S. Ja; dan zou ik niet zoo bedroefd geworden zijn.

M. Goed! zal ik hem gaen roepen? Een jong meisje moet gezelschap hebben. Uw moeder wil immers geen nonnetje van u maken?

S. Ik mag in 't geheel niet meer met hem verkeeren.

M. Niet meer met hem verkeeren? Ik wete niet, wat uw moeder in het hoofd krijgt, - maer zoo zijn alle de moeders. Juffer Betje's moeder maekte het niet anders. Zij mogt volstrekt niet verkeeren met den kleenen Frederik. Maer, die

[p. 11]

goede moeder! - wij wisten ons wel te redden.

S. Hoe dan?

M. Wij wachtten maer den tijd af, dat haer moeder een bezoek aflag of ontving - dan ging Juffer Betje terstond nae den kleenen Frederik, of liet hem bij haer komen.

S. Werd het dan haer moeder niet gewaer?

M. Daer liet zij Magteld voor zorgen.

S. Maer, als ik nu nae Heintje ging, dan zou moeder weldra vragen: waer is Sacrtje?

M. En dan zou ik terstond zeggen; ‘zij is daer zoo even nog geweest; ik zal haer roepen;’ - of als het al laet was, zou ik zeggen - ‘zij is te bedde.’ Ondertusschen zou ik schielijk nae u toeloopen, en u te huis roepen.

S. Ja, wist ik dat, dat moeder dit niet bemerken zou!

M. Geloof mij, op mijn woord! zij zal 'er niet achter komen. Beproef het maer eens! Gae dezen avond nae uw kleene neefje, en zorg voor 't overige niet.

S. Ik zal het dan eens wagen. Maer dat 'er moeder toch niets van gewaer worde!

Saertje ging daedlijk heen. Haer moeder

[p. 12]

vroeg nat haer. Magteld antwoordde, dat zij haer te bedde gebracht had, omdat haer de tijd verveelde -- en zoo bedroog het stoute meisje in 't vervolg nog eenige maelen haere moeder.