|
| |
| |
| |
| |
De verganckelijckheyt des wereldts.
Want dat wesen deser werelt gaet voorby. 1. ad Cor. 7.
DE Bobbel, en de Werelt zijn
Gelijck in haren valschen schijn;
Haer schoonheyt vol van ydelheyt
Ons hert van 't ware goet verleyt.
Haer ydel wesen opgejaeght
Terstont u boven Godt behaeght.
Ghy nauw de bobbel hebt geraeckt.
Ghy nauw de werelt hebt gesmaeckt,
| |
| |
Sy weer veranderen in niet.
Wat ghy bemint, ô mensche, siet.
| |
Het leven van een mensche vergeleken by een Bobbel.
Stemme: Polyphemus aen de strande.
Ghy my leert hoe dat het leven
Oock een luttel tijdt verheucht.
Al u schoonheyt is gedreven,
Oock uyt slijm sijn uytverkooren,
Alle menschen arm', en rijck.
Als de Kristallijne glasen,
Het almachtigh woordt des Heeren
't Vlees geleken by het hoy.
| |
| |
Seer vermakelijck omswieren,
Boven 't menschelijck verstant.
Al de kinders om u singen,
Lof, en eer, waer na wy loopen
Haest met u verdwijnen sal.
Nauw begin ick u te naken,
't Eynde van u hoop', en wenschen,
Hier in desen Spiegel siet.
Valsche bobbel die bedrogen
Ghy my leert de werelt schouwen,
Maer een oogenblick verscheenen
My doet houden dach, en nachte
Voor de lest' onseker' uur.
| |
Een ander.
Stemme: Geluckigh is dat soete Wout.
DE werelt, en haer ydelheyt,
Haer schatten, en hoveerdigheyt
| |
| |
Als eenen schim al gaen voorby,
En met die werelt rollen wy,
Tot dat ons d'onverwachte doodt
Van dese wederom ontbloot.
Gelijck een Bobbel, dan vergaet
Al onsen rijckdom, eer, en staet.
U liever op een riet betrouwt
Als op haer silver, en haer gout.
Sy veel belooft, en luttel geeft,
Waer op den sot in vreuchde leeft.
De ronde werelt niet en rust;
Niet kan versaden onsen lust.
Gelijck het klatergout, maer schijnt,
En met de Bobbel haest verdwijnt.
Waer is den wijsen Salomon?
Waer is den schoonen Absalon?
En Samson onverwinnelick?
En Jonathas soo minnelick?
Waer is nu Caesar, en sijn daet?
Al dat hier meynden hoogh te staen,
Is als een Bobbel uytgegaen.
Al desen opgeblasen pracht
Al dese soo verheven macht,
Al dat hier heeft getriompheert,
Is weer in ydelheyt verkeert.
Eylaes een Bobbeltjen alleen,
Een eere die soo luttel scheen,
Heeft menigh mensch' alsoo verleyt
Hoe hoogh sat Aman op de leer
Hoe haest viel hy van boven neer.
Den staet, waer van ghy u beroemt,
Is in de Schrift een bloem genoemt.
Gelijck een bladt, dat henen waeyt,
Soo wort ons leven afgemaeyt.
| |
| |
Al dat ghy krijght, het u bedrieght,
En als een bobbel weer ontvlieght.
De valsche werelt niet gelooft,
Sy maeckt u rijck, en weer berooft.
Gebooren tot het eeuwigh Rijck
En blijft niet steken in het slijck.
O mensch' om hoogh siet naer het licht,
Waer naer u Godt heeft opgericht.
Geluckigh is hy, die voor al
Maer soeckt dat eeuwigh dueren sal.
| |
Een ander.
Stemme: Suyvere schoone Veltgoddinne.
IN uwen sin en laet niet rollen
Het werelts goet, dat u verwert.
't Is maer een bobbel, die niet vollen
Kan met haer rond' u kantigh hert.
Wilt dan het goet versmaden
Dat u tot het quaet verleyt.
Wat is de werelt, en haer prachten?
Een opgepronckt gevangen-huys.
Och of de menschen dit bedachten,
Eer dat haer naeckt het eeuwigh kruys.
De tranen, die hier vloeyen.
Haer kluysters, en haer boeyen;
Maer eenen valschen schijn
| |
| |
En kondt ghy niet verfoeyen,
Dat hier namaels u berouwt.
Het zijn maer Absolons banquetten,
Die noch de werelt u bereyt.
All' u gerichten zijn haer netten.
Wacht u, wanneer haer fluytje vleyt.
Was haest den suerst' azijn
Wanneer hy wierde droncken,
In 't eynd' is hy vermoort.
En siet niet aen haer pronckgewaden,
Waer onder schuylt een Vossen-vel.
Wat zijn haer dolle masqueraden
Als kromme sprongen na de hel.
Te dansen, en te springen.
Sloot toe met was sijn oor.
Geeft de werelt geen gehoor.
Siet om de keers een Mugske vliegen
Tot dat het in de vlam geraeckt.
Soo gaet de werelt u bedriegen,
Als u haer schoon gelaet vermaeckt.
Als open gaen haer oogen.
Wanneer ghy zijt bedrogen.
| |
| |
En den alderwijsten Soon.
Wat is de glory van de grooten?
Niet als een bloemtjen haest verplet;
Siet hoe dat Aman is verstooten,
Eerst van Assuerus hoogh geset.
En is hier namaels schadigh.
Haer eer weer onder gaet,
In 't eynde weer ontbloot,
Als u naeckt de naeckte Doot.
Soeckt nu den grooten Alexander,
En 't Hof van Salomon in 't stof.
Hier klimt den een, en daelt een ander,
En met het loof valt haren lof.
Van Godt is hoogh verheven.
't Is nergens eeuwigh wel
Weest dan om 't eeuwigh leven
Aen de werelt niet gelijck.
| |
| |
| |
| |
Alle vleesch' is hoy, ende alle sijn glorie als de bloeme des veldts. Isa. 40.
Stemme: Geswinde bode van de min.
O Jeucht, die na de waerheyt vraeght
Eer dat de werelt u behaeght,
Niet en is naer uwen wensch.
En een bloemtjen van het hoy.
O mensche, die soo prachtigh leeft,
Hoe korte vreucht de werelt geeft,
Dat den morgen had gebaert,
Dat sijn hooftjen stack uyt
's Werelts hoogheyt is al hoy.
Gelijck weer met den dageraet
| |
| |
Soo quam het met sijn schoon gelaet
Als den vollen Regenboogh;
Maer soo haest is vergaen
Wat hier pronckt, het is al hoy.
De blader-lipjens waren root
Rontom ontloock het sijnen schoot
't Scheenen perlen op het gout.
Siet, het is nu gepluckt.
Haer palleer sel is al hoy.
Hier wort u leven voorgestelt
O mensch' een Bloemtje van het velt
Van de doot haest omgebracht.
| |
| |
Sy maeyt af, dat sy vint,
Wat sy toont, het is al hoy.
| |
Een ander.
Stemme: Schoonste ghy zijt ongenadigh.
DOen Narcissus quam gedalen
Van de bergen in een pleyn,
Daer met kristallijne stralen
Daelde neder een fonteyn.
Hy vermoeyt van hitt', en jagen
In die plaetse kreegh behagen,
Dorstigh naer het koele nat.
Als sijn roode lipjens soncken,
Om te drincken, in de sprongh,
Meerder dorst, en heeter voncken
Uyt die koude drift ontfongh.
Die van and're liefde vluchte,
Om sijn eyge liefde suchte,
't Beelt, dat hy daer in vernam,
Was het voncksel van die vlam.
Alsoo menighmael hy naeckte
Sijnen schim oock nader quam.
Sijne schoonheyt hem vermaeckte,
Maeckte van een Stier een Lam.
Om sijn eygen beeldt te kussen,
En alsoo den brandt te blussen,
Dieper in het water sonck,
En eylaes, alsoo verdronck.
In een bloem naer hem genoemt.
Mensch' om u alsoo te leeren
| |
| |
Die van schoonheyt u beroemt,
Dat niet langer die sal dueren
Naer het seggen der Schriftueren,
Als een bloemtjen van het velt,
Daer den sin niet op en stelt.
| |
Het selve.
Op de stemme: Langhs dees groen- bedeckte wegen.
Ofte: Berst u tranen.
EEns uyt sijn warande dalen
Quam Narcissus in een pleyn,
Waer met kristallijne stralen
Sprongh in 't midden een fonteyn.
Hy vermoeyt van hitt', en jagen
By die schoon fonteyne sat,
Dorstigh naer het koele nat.
Als sijn roode lipjens soncken,
Om te laven, in de sprongh,
Meerder dorst, en heeter voncken
Uyt die koude drift ontfongh.
Die van and're liefde vluchte,
Die de Nimphen had versmaet,
Om sijn eyge liefde suchte,
Brande van sijn schoon gelaet.
Alsoo menighmael hy naeckte
Sijnen schim oock nader quam.
Sijne schoonheyt hem vermaeckte,
Maeckte van een Stier een Lam.
Om sijn eygen beelt te kussen,
Dieper in het water sonck.
Die soo meynde 't vier te blussen,
In het water hy verdronck.
| |
| |
In een bloem naer hem genoemt,
Mensch' om u alsoo te leeren
Die van schoonheyt u beroemt,
Dat niet langer die sal dueren
Als een bloemtjen van het velt,
Naer het seggen der Schriftueren;
Daer den sin niet op en stelt.
| |
Anagramma.
WIlt ghy genieten 't eeuwigh goet
Dit Niet hebt onder uwen voet.
U soo voor Niet den hemel geeft
Die sich om u vernietight heeft.
| |
Gebedt van Salomon.
TWee dingen heb ick u gebeden, en weygert my die niet, eer ick sterve. Ydelheyt, ende logentalen maeckt verre van my. Armoede, ende rijckdom en geeft my niet; maer geeft my alleen mijn noot druft. Prov. 30.
|
|
Auteursrechtvrij
