Abbingawâld

[p. 51]

21

De nije fjildwachter is in jongkeardel, dy't in blaumoandei by de marsjesee west hat, mar ûntslein is doe't hy der net foarwei koe en trou. Hja hawwe him lykwols holpen; no is er polysje mei frou en bern en in net al te grut ynkommen, mar dat is net sa slim.

Hy is wat famylje fan Feikje, de widdo fan Freark ho ho, dy't sûnt in wykmannich húshâldster is by mynhear Wessels. Feikje komt daliks de earste dei al even oanrinnen. Hja is net loai; hja docht ek gau in pear hantaasten en drinkt dan in kopke kofje mei yn de noch keale koken.

En dêr begjint hja te praten oer har boelguodsinten, dy't notaris har noch altiten net útbetelle hat. Mei in dei of wat is it Sinteklaas; hja wol graach har bern en bernsbern en oare famylje wat jaan, mar dat jild kriget hja mar net. Is dêr no neat oan te dwaan? ‘In nuver spul,’ seit de polysjeman, en as er merkbyt, dat Feikje it net heart, ropt er nochris by har ear: ‘In nuver spul!’

‘Kinstû net ris foar har freegje? Hja is sa dôf; licht hat hja net goed heard, wat se tsjin har seine dêr op it kantoar.’

It is de jonge frou, dy't dit seit, en hy knikt; wis kin er dat dwaan.

‘Klaas sil wol even foar jo nei notaris ta. Faaks jouwe se him it jild wol.’

Hja moat it al wer twakear sizze, ear't it Feikje dúdlik is. No, dat liket it âld minske goed ta. Hja tinkt, in polysje sil dy kandidaat daliks net ôfstegerje.

Sadwaande ferskynt Klaas Sietema, de nije fjildwachter, de

[p. 52]

middeis op it notariskantoar. Hja kenne him dêrsa noch net en hja sjogge ek net oan him, hokfoar soarte polysjeman er einliken is, want syn pet mei it gemeentewapen paste net en wurdt no fermakke; salang hat er in âlde marsjeseekepi op, dy't er tafallich noch hie.

Hy komt in bytsje nuver mei syn boadskip oan; hy is wat ûnhandich en ferlegen noch.

Mar de kandidaat is ek net sa botte wis fan syn saak. Wat foar frjemde polysjeman is dit? Soe sa'n Feikje wierliken de justysje der yn behelle hawwe?

‘It komt wol ynoarder,’ seit er. ‘Mar de widdo sil noch even wachtsje moatte.’

‘Just, jawol. Mar is alle jild dan noch net bard?’ Klaas Sietema wol gjin ferkeard boadskip dwaan en it rjochte derfan gewaarwurde.

De kandidaat wurdt wat ferlegen. Hy freget him ôf, hokker kant dy polysje út wol. Faaks is it wol ien fan it Ryk, dy't ûndersiik dwaan moat.

‘Ik leau it wol. Mar notaris is siik en mynhear moat tinke, ik bin hjir gjin baas!’

Mynhear, seit er. Sa hat Klaas Sietema him noch net faak oansprekken heard. It rint him as lij wetter by de rêch del. Hy sil al hast sizze: As it sa sit, no ja...., of sokssawat. Mar dan ferskynt Hylke Berga.

‘Myn sinten,’ himet er, ‘hjirsa mei myn sinten! It doocht hjir net!’ Dan earst liket er Klaas Sietema te sjen. ‘Oh, in polysje, dat komt goed út! Tûzen gûne hat notaris fan my en ik wol se werom ha, op stel en sprong!’

Jawisse, dit is deselde Berga, dy't koartlyn nei it priissjitten de triennen oer de wangen rûnen fan emoasje.

Klaas Sietema wit net, wat er sil. Moat er dy man it swijen oplizze, of moat er him helpe om syn tûzen gûne te krijen?

‘Wy binne bedragen,’ seit Hylke Berga. ‘Jimme hawwe ús al tiden bedragen. Mar no is it út. Dit is gjin notariskantoar, dit is in dievehoal, fjildwachter!’

De kandidaat sjocht fan de iene nei de oare. Syn gesicht ferlûkt. Dan ynienen ropt er:

[p. 53]

‘Ik haw myn nocht der ek ôf. Ik gean nei de boargemaster ta! De kûgel moat no mar troch de tsjerke!’

‘Ja, ho, mar myn sinten,’ seit Hylke Berga.

‘En de sinten fan Feikje,’ seit Klaas Sietema.

‘Gean mar fuort, minsken; gean mar fuort, elts kriget fan wat der is, syn part. Ik kin der ek neat oan dwaan.’