Abbingawâld

[p. 192]

22

Yn master Walinga's libben is no dochs wat spanning kaam. Faaks is spanning it goede wurd net; yn him is in snaar, dêr't er oant no ta it bestean net fan wist, oan it triljen rekke; noch nea hat master Walinga de maaityd sa fûl belibbe as diskear. Saapke Berga en dizze Froukje, wat in ferskil! Froukje is him de hiele dei net út it sin; soms kin er amper syn tinzen by de klasse hâlde. In ezel hat er west, al dy jierren, dat er efter Saapke Berga oanrûn. Neat hat er mear mei Saapke Berga út te stean. Lit se opfleane.

Abbingawâld is mar lyts, hja moatte mekoar dochs wolris tsjinkomme, master Walinga en Saapke Berga. En it treft op in dei dan sa, dat master Walinga krekt foar Wibren Berga's hûs wachtsje moat, oant Anske Wibes syn âld Ford de steich ynriden hat. Ja, dan stiet Saapke der ek al gau.

‘Wy sjogge jo nea mear, tsjintwurdich,’ seit Saapke, ‘hawwe jo it sa drok?’

Hear har ris leaf praten; wat is se aardich. Hja wit fansels tige skoan, hoe't it lân derhinne leit.

‘Ja, ik haw it nochal drok,’ seit master Walinga; it is frjemd, mar hy fielt him dochs in bytsje bang.

Saapke sjocht him oan.

‘Studearje jo faaks wer? ik moat oars sizze, dat jo der bêst útsjogge.’

‘Ja, ik studearje wer wat,’ liicht master; wat woed er graach, dat er mar fierder koe. De Ford docht no ynienen in skoat efterút.

‘Snein is it myn jierdei,’ seit Saapke; ‘dan ferwachtsje wy jo fan-

[p. 193]

sels al even. Ik soe sizze: kom de middeis om in oere of fjouwer om in kopke tee.’

Master Walinga hat op 'e lippen om te sizzen, dat er snein net kin, mar hy doart net.

‘Ik sil ris sjen,’ seit er.

‘Ik sil ris sjen, ik sil ris sjen?’ Saapke Berga docht ferheard. ‘Wy rekkenje op jo.’

Sjoch, no hie master Walinga moedich wêze moatten en sizze, dat er sneintemiddei mei in oarenien ôfpraat hat en dat it him, nei alles wat der bard is, mar it bêste taliket, dat er alhielendal net wer by har yn 'e hûs komt; mar hy doart net.

‘No, ik sil it besykje,’ seit er, op in toan, dat Saapke wol oannimme moat, dat er komt.

‘Moai; dan kinne jo ek ris sjen, hoe moai jo faas op it teemeubel toant.’

Och, wat is hja nuet, Saapke. Dat teemeubel hat hja al folle earder ris fan master Walinga krige.

As master Walinga trochrint, hat er wat in kaam en de divel yn; ferdeald, dat dy Saapke him der samar even ynlutsen hat. Wat sil er? Hy wit, dat er ek op 'e Geasten ferwachte wurdt.

Hy rint der de hiele dei mei om, master Walinga; op 't lêst beslút er, Saapke Berga in brief te skriuwen. Dapper is dat net, hy wit it; hy hie har planút sizze moatten, wêr't it op stie. Mar it is no it iennichste, dat der op sit.

Hy skriuwt, dat it net oan him leit, dat hja nea in pear wurden binne. Hy hie jierren lyn al trouwe wold, mar hja hat it altiten opkeard en ferline jier hat hjasels har wurd brutsen, want doe't hy de haadakte hie, woe hja noch neat fan trouwen witte, alhoewol't dat neffens him goed ôfpraat wie.

Wilens, dat er oer it brief gear is, makket master Walinga himsels lulk. Hy skriuwt, dat hja him altiten as Pyt Snot behannele hat en dat it him spyt, dat er dat net earder yn 'e rekken krige hat. No him lykwols alles dúdlik wurden is, liket it him mar it bêste ta, as der noch in ferhâlding tusken harren bestiet, dat dy fan beide kanten as ferbrutsen beskôge wurdt.

[p. 194]

Mei dat brief set er de jûns let noch de strjitte op. Hy woe it earst sels by Wibren Berga yn 'e bos bringe, mar dat doart er no dochs net earlik oan. Saapke koe him ris oer it mad komme. Earne, dêr't nimmen him sjocht, plakt hy der in postsegel op en dan docht er it brief op 'e bos by it postkantoarke.