Abbingawâld

[p. 215]

4

Trettjin en in heal persint wurdt der útkeard op 'e twade en lêste útdielingslist fan notaris Benedictus syn foargonger; dochs noch in moai dofke. Hylke Berga hat de triennen yn 'e eagen, as er it jild bart op it postkantoarke; it hie sa mâl net hoegd mei dy man, tinkt him. Hja hawwe him fierste strang oanpakt; wis, de lju binne in treddepart fan har sinten kwyt, mar eltsenien wit, dat der yn sa'n fallyt mei it jild rûch omgien wurdt. Sa'n kurater stekt fansels aardich wat yn 'e bûse, en oars sil der ek noch wolris in losse gûne hjir of dêr ûnder wetter reitsje. Men kin it net neigean fansels, mar Hylke Berga is der fan oertsjûge, dat der by notaris net folle oan de hûndert persint mankearre hat.

‘Hja hawwe dy man swier ûnrjocht dien,’ seit Hylke Berga, wylst er him mei in bûsdoek oer de eagen faget. It jild sit al feilich yn syn beurs.

‘Jo kinne gelyk hawwe,’ seit de kantoarhâlder, dy't in foarsichtich mantsje is en leaver te min as te folle seit.

Letter op 'e moarn bringt Hylke Berga de sinten nei de boerelienbank. Dat is in goed adres; as sa'n kassier alris wat útheeft mei it jild dêr't er oer giet, dan hat men ferhaal. De boerelienbanken steane noed fan mekoarren; notarissen net. Safolle hat Hylke Berga al wer leard.

As er weromset nei hûs ta, komt dominy Douwes Dekker him temjitte. Hylke Berga hâldt him oan en freget him, oft er al wat heard hat op dat adres oan Den Haach oer notaris. Dominy's hante-kening stiet boppenoan; einliken moast dy dus ek it antwurd krije.

[p. 216]

Mar nee, der is noch neat op kaam, fertelt dominy; taal noch teken hat er krige oant no ta. ‘De Haachske mûnen meale stadich, Berga.’

‘It is in griis,’ tinkt Hylke Berga, ‘men soe dochs hoopje, dat der antwurd komt, ear't notaris syn tiid útsitten hat.’

Hja rinne in hiel skoft petearjend ûnder de rjochtknipte line-beammen. Hylke Berga fertelt fan de trettjin en in heal persint en rekkenet nochris wer út, dat der by notaris sawat gjin tekoart west hawwe moat. Mar dat is dominy samar net mei him iens. In kurator is in kurator, seit er, en gjin dief; men mei net oannimme, dat sa'n man út in fallyt himsels op in skandalige manear ferriket. Hylke Berga lykwols ropt, dat se him net fan advokaten prate moatte; dat naasje achtet hy ta alles yn steat.

‘Soe der net in deputaasje nei Den Haach kinne?’ freget dominy op 't lêst.

‘Dat wie wol wat,’ seit Hylke Berga, mar dan betinkt er, dat sa'n reis jild kostet, en wa moat dat opbringe? Men kin fan de lju, dy't dochs al skea hân hawwe, einliken net freegje, dat hja op eigen kosten nei Hollân tsjogge, om foar notaris te pleitsjen. Dêrom seit hy der efteroan, dat hysels min út de bakkerij kin; mar der moatte ek lju hinne fan wat gesach, dominy bygelyks en boargemaster Suringa.

Dominy Douwes lykwols fielt mear foar in deputaasje út alle dielen fan de boargerij; in man of fiif en nei syn betinken moat Hylke Berga ien fan harren wêze.

Hylke Berga begjint dan oer in komitee, in notariskomitee, dat der einliken komme moat. As der dan kosten op 'e aksje komme, kin men dy meimankoarren betelje.

Al wer in nij ding, om der oer te praten; hja sette dan mar nei it bûkelhôf efter de fundaasje, om't de minsken har net iderkear sa hinne en wer rinnen hoege te sjen. Dêre, ûnder de hege beammen, komme hja ta in útdragen saak; hja wurde it iens oer de leden fan it komitee, oer de sinten en oer de deputaasje, dy't nei Den Haach sil. Dominy Douwes Dekker nimt op him, de middeis alles mei boargemaster Suringa te ferpraten.

[p. 217]

It is allegearre goed regele; de plannen sitte och sa moai ynmekoar. Mar as dominy Douwes Dekker de middeis by boargemaster Suringa, sit, kriget dy earst in bytsje in kaam en hellet dan in papier út in map: dat is ek sa, dat hied er noch fergetten, mar fanwegen de minister is him frege, de lju dy't de petysje oer notaris yntsjinne hawwe, mei te dielen, dat der oan har fersiik net foldien wurde kin.