Abbingawâld

[p. 263]

21

Lammers, de konsjerzje, sjocht no tige út nei syn pensjoen. Hy hat syn nocht fan de tsjustere wenning efter it gemeentehûs, en syn frou ek; hja wolle o sa graach in frij hûs hawwe mei in efterútsje. Hja prate faak oer dat nije hûs; och, it is moai, dat hja wer wat hawwe om deroer te praten. Mar al sil yn dat hûs de sinne ek noch sa skine, dat ljocht sil it skaad, dat oer har sielen fallen is, net ferdriuwe kinne. It duorret oars noch wol inkelde jierren, ear't Lammers syn pensjoen krije kin.

Sa âld lykwols is er wol, dat er syn ynklauwerichheid net mear kwyt wurdt. Hy is der noch like fûl op, sneons syn kofje en koeke oan 'e man te bringen, Lammers; soks giet der net mear út. En de kofje is noch altiten sa min as strie.

Sipke is wei; mar ek de rekkentsjes komme noch jimmer op 'e earste fan eltse moanne: foar de rie en B. en W., dy't de gemeente betellet, en foar de hearen persoanlik.

‘Hja binne nochal heech, hja binne nochal heech,’ seit Lammers, as er siktaris Jelles en it siktarijefolk de rekkentsjes oer augustus oanbiedt, ‘mar fansels, de hearen hawwe it der ek goed fan hân.’ Hy is in bytsje senuweftich, Lammers, en dêr is wol reden ta; want de traktaasje by boargemaster syn jubileum stiet der ek op. Dat is Lammers syn eigen útfining fansels net; boargemaster hat him, ear't er fuortgyng, de nedige ynstruksjes jûn. ‘Dy lju hawwe in bêst traktemint, dy kinne it sels wol betelje,’ hat er tsjin Lammers sein, en Lammers hat itselde beskie jûn as altiten, wannear't boargemaster Suringa him wat hjit: ‘Goed, boargemaster; bêst, boargemaster.’

[p. 264]

Siktaris Jelles seit neat, dêr't de oare hearen by binne; hy lit Lammers by him op syn keamer komme en freget, wat dit einliken foar kluchten binne. Mar as er heart hoe't it sit, skodhollet er en betellet; it is in sterk stikje, mar it is him dochs de muoite net wurdich, der rûzje om te meitsjen.

Op 'e siktarije lykwols giet it Lammers net sa glêd ôf. It begjint mei Steggerda, dy't de rekken trochsjocht en dan seit, dat er dy twa koppen kofje en dy gebakjes nea besteld hat.

‘Mar jo hawwe se wol ynnaam,’ seit Lammers, ‘jo mochten se wol.’

‘Haw ik se jo besteld, ja of nee?’

In min spul. Steggerda kin men net behannelje as wied er in kantongerjochtklant. Lammers wit dat skoan; hy jout ta, dat boargemaster Suringa de kofje en de taartsjes besteld hat, mar boargemaster Suringa betellet se net en oars hat hy de skea. As Steggerda dat faaks wol...

Nee, dat wol Steggerda alhielendal net; Steggerda wol allinne, dat Lammers nei boargemaster Suringa ta gean sil en sizze: Sjoch, boargemaster, hjir is de rekken foar wat jo my besteld hawwe.

Lammers makket meneuvels mei gesicht en earms.

‘Dat giet dochs net, dat jout dochs gjin pas. Hy hat my goed sein, wêr't ik my oan te hâlden hie.’

‘Ik wit wol rie,’ seit Steggerda, ‘jo biede boargemaster de rekken oan fan it boek, dat wy him jûn hawwe, en as jo dat jild hawwe, dan krije jo fan ús it jild foar de traktaasje.’

‘Jo hawwe de gek dermei; soks kin dochs net,’ klaget Lammers, en hy sjocht as in ûle.

‘It is krekt itselde,’ seit Steggerda.

Lammers besiket it no by âlde Jaap Lolkema, mar dy is moedich wurden troch Steggerda's wegering en ferpoft it ek, te beteljen.

‘Och, och, jo ek net, en jo hawwe wol fiif taartsjes hân,’ beart Lammers.

‘Dy hawwe jo foar my delset,’ grânzget de âlde.

[p. 265]

Lamey seit, dat er noch leaver in rolberoerte kriget, as dat er dizze rekken betellet. It koe Lammers wol yn 'e plasse slein wêze.

As Lammers ferdwynt, hat er net sa'n bêst sin. Wis, it is net ynoarder, mar as in boargemaster it sa beskikt, dan moatte de ûndergeskikten har dêr dochs oan hâlde! Letter praat hy deroer mei siktaris Jelles en dy wit Steggerda en Jaap Lolkema safier te krijen, dat se dochs de rekken mar foldogge.

Lamey lykwols docht it net. Hy kin it dwaan; hy hat in beneaming yn 'e bûse, al in pear wiken, nei in grutte stêd yn Hollân. Hy hat mei syn bazen hjirre neat mear oan 'e pet en hoecht nimmen mear nei de eagen te sjen.