De feesten van Josien

[p. 71]

De vrienden

De volgende dag goot het zo hard, dat de mensen holden naar de portieken. De bakkers stonden met opgeslagen kragen onder de luifels van de winkels te schuilen en zelfs de slagersjongens gaven het op, zetten hun fiets onder de treurwilg aan het water en wachtten de bui af. Josien, die een kerstbrood had moeten kopen, werd net op een stuk weg, waar ze niet schuilen kon, door de stortbui overvallen en toen zag ze, hoe twee jongens midden in de regen op de grond zaten tegen het hek van het park aan. Maar ze waren niet alleen. Ze hadden een kleine, bruine hond met hangoren en een kort staartje bij zich. De jongens hadden hun jassen uitgetrokken. De ene jas moest dienen als vloerkleed voor de hond en de ander als dek. Je begrijpt, dat het niets hielp: jongens, hond en jasjes waren doorweekt. ‘Ga mee naar huis,’ zei Josien, ‘ik woon hier vlakbij.’ Met zijn

[p. 72]

drieën plus de hond, die Fikkie heette, holden ze naar het hoge huis, waarin Josien beneden woonde. Het water liep met stralen op de grond. Josientje's moeder informeerde, wie de jongens waren. Ze heetten Herman en Gijs. Hun moeder verkocht kranten in een kiosk en hun vader was op zee. Herman, de oudste, zorgde anders voor zijn broertje, maar nu, net toen die gietbui kwam, had hij zijn huissleutel verloren en kon hij hun woning niet in.

Toen heeft Josientje's moeder gezorgd, dat de kinderen zich uitkleedden. De jongens kregen een trainingspak aan van Josien, waaraan je niet zien kon of het voor een meisje of een jongen was gemaakt, en toen gingen ze, na nog een kroes warme cacao gedronken te hebben en nadat Fikkie goed was afgedroogd en een bakje warme melk had op-

[p. 73]

gelikt, naar de zolder. Nou, deze jongens waren verrukt van Josientje's prachtige speelgoed en wilden erg graag voorzichtig ermee spelen. Middenin moesten ze erg lachen, want daar kwam Fikkie aangelopen met Jojo op de rug. Het leek wel een circus. Toen het vijf uur geworden was trokken de jongens hun eigen kleren weer aan, die inmiddels bij de kachel waren gedroogd en gingen ze naar huis, waar hun moeder nu wel de deur voor ze zou openmaken, maar ze beloofden gauw terug te komen. Zo had Josien er nog twee vrienden bij.

Het was nog kerstvacantie. Gijs, Herman en Josien zaten op de tree voor het zolderraam ernstig te overleggen. Josientje's vader had goed gevonden, dat Josien voor haar nieuwe vrienden een feest zou geven en nu zaten ze te verzinnen, hoe ze dat doen zouden en welke gasten ze zouden uitnodigen, want ze begrepen wel, dat er voor een echt feest meer mensen nodig waren dan zij met hun drieën alleen. Het moest een prachtig feest worden en voor de zoveelste maal vertelde Josien aan haar nieuwe vrienden, wat ze gezien had bij de prinses, die keer dat Jumbo op het bord van het ijs had gestaan. De jongens konden nooit genoeg horen over de lichten en de lakeien en over de mooie prinses Mirabella. ‘We

[p. 74]

moeten alles opschrijven,’ zei Josientje. ‘Herman is de oudste, die zit al in de derde klas, dus jij moet schrijven,’ en ze legde een sommenschrift op zijn schoot, waarin nog hele bladzijden onbeschreven waren.

‘Dus eerst schrijven we op, wie er komen,’ beval Josien.

Wie er komme schreef Herman, maar Josien dacht, dat dat fout was en daar kibbelden ze nog even over. Ze besloten straks even aan Josien's moeder te vragen, hoe het moest. Dan schreef hij op: Herman, Gijs, Josien. Daar moest ook nog over worden gepraat, want Josien wás er al en kon dus niet kómen. Aan de andere kant, was het gemakkelijk om de naam van Josien erbij te zetten voor het tellen van de glazen limonade. Ze besloten dus maar om de naam van Josien te laten staan. Wie nu nog meer? De muzikant. Hoe heet hij eigenlijk? ‘Hondeman,’ zei Gijs, maar dat was onzin, ze zouden hem vragen hoe hij heette.

Wie nou nog?

‘Jojo,’ zei Gijs, ‘en de hond van de hondeman.’ ‘Onzin,’ zei Herman, ‘dat zijn de artisten, want het wordt natuurlijk een circus.’ Maar Josien stond op één been te hinken van opwinding en riep erg hard omdat Herman en Gijs ook zo hard schreeuwden:

[p. 75]

‘Eerst de mensen, eerst de mensen.’ ‘Ik weet niemand meer,’ zei Herman.

‘Zullen we de blinde vrouw van de hondeman, ik bedoel de muzikant, erbij vragen?’

‘Maar die kan de kunstenmakers niet zien,’ zei Herman.

‘Dan maken we muziek,’ zei Gijs.

Nu kreeg Josientje een idee. ‘Dan vragen we Frédéric erbij, dat is een erg aardige man. Hij is een componist, dat betekent dat hij muziekstukken en wijsjes verzint. En dan, wat denken jullie van juffrouw Truus, de wasvrouw? Dat is het liefste, vrolijkste mens, dat ik ken, een echte schat!’

Nu hadden ze dus zeven mensennamen, dat was wel genoeg en Herman zette er een streep onder met een mooie slinger er doorheen.