Here zegen deze spijze

[p. 78]

Tele-communicatie

Een huiselijk tafereeltje op Reklame-TV

Reporter:

Onder hun dak heersen, behalve vlooien en mensen, moordplannen, ontwikkelingsplannen, onderdrukking, uitbuiting, medelijden en haat. Zij (deze man en deze vrouw) praten dat dagelijks weg (in de lucht). De algemene gedachtengang is:

Laten we het goed houden in verband met...

Maar het onheil, de ruzie, die veertien maanden geleden al had moeten uitbreken, kan niet uitblijven.

Opeens zitten we er midden in.

Beeld

Zij:

Je zit me tot hier.

Hij:

Spijt me voor je.

Zij:

Je bent ook niet van plan te veranderen.

Hij:

Onmogelijk. Jij evenmin.

Zij:

Er komt niets uit je!

Hij:

We hebben een kind...

Zij:

Is dat alles wat je me geven kunt?

Hij:

Wat kan ik nog meer doen, als je er geen barst van begrijpt?

Zij:

Kan me niet schelen. Als het maar iets is. Iets persoonlijks, iets waarvan ik het gevoel heb dat je bestaat.

Hij:

O ik besta echt hoor, maar dan in negatieve zin. Kan ook waardevol zijn.

Zij:

Ik ga weg.

Hij:

Blijf hier!

Zij:

Ik hou het niet uit!

[p. 79]

Hij:

Blijf hier. Verdomme, je zuigt me uit! Je zoekt een ander in me. Maar die bestaat niet! Probeer er in godsnaam niet meer van te maken!

Zij:

En hoe zie jij mij dan wel?

Hij:

Zoals je bent. Te veel om op te noemen. Misschien vergis ik me.

Zij:

Altijd hetzelfde. Er gebeurt niets meer in me. Ik heb het gevoel of ik doodga...

Reporter:

Och, een echte ruzie is het niet eens. De verhouding is uitgeput. Beiden zijn uitgeput, dat kun je zo zien. En zij, zij zoekt buiten troost.

Commentator:

Buiten is de wereld anders, dames en heren. Daar is de publieke opinie, de klassenstrijd, de rassenstrijd, het gevaar voor radio-activiteit. Buiten zijn de mensen op zoek naar iets leegs, een geloof of een gebeurtenis. Ja buiten dit gezellige schemerlampbedrijfje, waar niet wordt gewerkt, maar geluierd, het land van de bezitsvorming, de rancunevorming, dit echtelijk kapitaalbedrijf, daarbuiten is de wereld vrij en zonder verantwoordelijkheid. Neem daarom: Barlton Zeep!

Beeld

Hij:

Misschien heb je gelijk. Waar is de krant?

Zij:

Zoek zelf maar.

Hij:

Je hebt gelijk. Ik heb 'm al.

Reporter:

Kijk, hij geeft z'n vrouw gelijk! Eigenlijk heeft hij dan al verloren volgens de officiële man-vrouw-moraal: nooit toe-

[p. 80]

geven, door blijven vechten. Concurreren! Maar hij kon dat niet aanvaarden.

Commentator:

Waarom niet? Omdat voor hem het leven niet bestaat uit vraag en antwoord, zet en tegenzet, oorzaak en gevolg, wond en litteken. Hij gebruikt immers Barlton Zeep!

Reporter:

En het gelijk dat hij haar geeft slikt ze als gif.

Commentator:

Neem Barlton Zeep!

Reporter:

Hij praat over zich zelf als iets negatiefs. Als over een abstractie! Geen wonder dat ze met zo'n kerel niet kan samenleven.

Commentator:

Als zij nu maar geweten had dat zij hem gemaakt had tot wat hij was en dat hij in haar zijn tekorten projecteerde. Wat dan? Dan zou het niet beter geweest zijn zonder Barlton!

Reporter:

Hij wil niet dommeren en daarom domineert hij in negatieve zin. Hij is gewoon niet aanwezig. Hij heeft zich teruggetrokken. Waarom?

Commentator:

Omdat hij meent dat zij geen tegenstander is. Zij staat eigenlijk nergens.

[p. 81]

Zij weet niet wat zij als vrouw tegenover hem moet beginnen. En nu zij denkt de teugels in handen te hebben is hij gewoon verdwenen!

Maar Barlton Zeep verdwijnt nooit!

Beeld

Hij:

Ik kan alleen maar leven met vrouwen die iets van zich zelf hebben.

Zij:

Ik moet een man hebben die mij iets geeft.

Reporter:

Toch blijft hij aan haar gebonden, ziet u? Hij zoekt geen andere vrouwen. Hij hoopt tegen beter weten in dat zij sterker zal worden, opgewassen tegen zijn gevoelssterkte en vernietigingslust.

Commentator:

Hij houdt trouwens ook veel van zijn kind. Dus ook van Barlton!

Reporter:

Kijk: zij hoopt ook dat hij terug zal komen.

Commentator:

Maar zij verlangt een wonder, want hij is nooit zo geweest als zij altijd gewild heeft en dus breekt haar geloof nu in stukken, een geloof in iets dat nooit heeft bestaan en dat zoals elk geloof uit wanhoop geboren is en tot diezelfde wanhoop moet terugkeren, zoals naar Barlton Zeep.

Dus is het wellicht beter alleen maar mensen te ontmoeten dan in hen te geloven. Geloof in Barlton!

[p. 82]

Beeld

Hij:

Ik kan alleen maar leven met vrouwen die iets van zich zelf hebben.

Commentator:

Hij schat de vrouwen hoger dan hij ze ooit heeft ontmoet. Hij koestert veel te hoge verwachtingen. Barlton is heel gewone zeep!

Reporter:

Kijk, hij wringt zich zelf in een dwanggestalte. Dat versuft hem. Hij kan niet op tegen haar onbegrip.

Commentator:

Inderdaad! Zij is hem in onbegrip de baas geworden. Wat kan hij dan anders dan terugvallen op Barlton Zeep!

Reporter:

Kijk eens hoe ze hem bestudeert in zijn afvalgebaren en hoe zij zich daaraan ergert! Niets van hem lijkt meer voor haar bestemd te zijn. Hij is een nutteloos rondzwalkend lichaam geworden, vaag in zijn antwoorden, zuchtend achter kranten en boeken. En hij heeft alleen nog maar belangstelling voor zijn kind, dat opgroeit om later...

Commentator:

Hé! Zover zijn we nog niet! We zijn nooit later. We zijn altijd NU. En we slepen een staartje wijsheid uit onze ervaring, denken we. Maar die wijsheid is pas volmaakt op het ogenblik Nu. NU is Barlton.

[p. 83]

Beeld

Zij:

Ik wil een man die mij iets geeft, een hartelijke, goedlachse kerel, een gezond mens, een fris mens die mij weer laat leven.

Commentator:

Let wel: Laat leven. Als handen die vanzelf schoon worden door Barlton Zeep.

Reporter:

Eigenlijk zeuren ze beiden om leven, maar ze kunnen het elkaar niet geven.

Ze drinken als doden drinken. Ze lachen als doden lachen.

En ze weten dat dat veel voorkomt bij anderen.

Maar van zich zelf begrijpen ze het niet.

Kon ik maar weg, denkt zij.

Kon ik mijzelf maar vergeten, denkt hij.

Weg uit dit huis, denkt zij.

En naar haar toegaan, denkt hij.

Weg van dit lijk, denkt zij.

En haar weer levend maken, denkt hij.

Hij trekt het zich aan, als ik vertrek.

Wekken voor zij vertrekt, denkt hij.

Wekken.

Vertrekken.

Wekken.

Vertrekken.

Commentator:

Zo sparen de mensen hun wensen

Bang om zich zelf te kwetsen

Maar Barltonzeep is zacht voor de huid!

[p. 84]

Reporter:

Thans zien we een prachtig tussen-shot! Een schitterend verfremdungseffect! In Nieuw-Guinea stijgt rook ten hemel. In China rollen de ochtendbladen van de persen, in Japan worden ijskasten gefabriceerd. De jacht op oorlogsmisdadigers schijnt eindeloos. Op vele plaatsen is de toestand zeer kritiek. Tot diep in Afrika, Amerika, Azië en Europa wordt voorlichting gegeven. Tegelijk met de radioactiviteit neemt de wereldbevolking toe. Overal wordt zaad, kwaad en goed bloed gezet.

En ondertussen heerst er in het huis van die man en vrouw een milde atmosfeer: 22° Celsius en 1015 millibar luchtdruk.

Commentator:

Een temperatuur om bij lief te hebben. Waarom dan niet Barlton Zeep?

Reporter:

Terwijl zij daar in bed liggen, luisteren ze naar elkaars zuchten. Niemand steekt een hand uit.

Hun kind geeft in zijn droompjes kleine kreetjes.

De man schraapt thans zijn keel.

De vrouw draait zich met een ruk naar hem toe.

En wat zien we?

Gedurende enige ogenblikken van de wereldgeschiedenis kunnen twee mensen elkaar bereiken!

Commentator:

Dankzij Barlton Zeep.