[III Johannis epistula]
Ic, Johannes, die een olde bin, ontbiede den alren lievesten Gayo, dien ic mynne inder waerheyt der mynnen.
Alre lieveste, van allen werken doe ic ghebede, dattu gheluckelic in moetste gane ende sterc wesen int voert gaen, alsoe dijn ziele voerspoedelic ghewrocht hevet. Ic bin zeer verblidet om dat die brueder comen ende dijnre minnen een ghetuuch gheven, alsoe du inder waerheyt wanderste. Ic en heb gheen danclicheyt meerre dan dat ic myne kijndere hoer wanderen inder mynnen.
Alre lieveste, du doeste ghetrouwelic soe wat dattu in die brueders [wercste] ende dat in die pelgrime, die dijnre minnen een ghetuuch ghegheven hebben in die yewordicheyt der keerken, welke pelgrime du voert helpeste, wel doende werdelike Gode, want voer sinen name sijn si en weech ghegaen ende en ontfinghen gheen ghiften vanden heydenen. Daer om sijn wij aldusdanige peelgrime sculdich te ontfangen, op dat wij mede werkers sijn der waerheyt.
Ic hadde licht der keerken ghescreven, mer die ghene die die voerbaerste ernsticheyt onder hem luden wolde draghen, Dyotrepes hiet hi, die en ontfanget ons niet. Daer om, ist dat ic come, ic sal sijn werc vermanen, die hi doet, mit bosen woerden scrayet hi yeghens ons ende recht of hem dese dinghe niet ghenoech en waren, soe en ontfaet hi selve die brueders niet ende die si ontfanghen verbiedet hi ende werpse uter keerken.
Alre lieveste, en wilt dat quade niet volghen, mer datter goet is. Die weel doet, is van Gode; die qualic doet, en hevets niet ghesien. Van hem allen ende vander waerheyt selve wort Demetrio ghetughe ghetughet, ende wij gheven hem ghetuuch ende du kenneste, dat onse ghetughenisse warachtich is.
Voel dinghen haddic di te scriven, mer overmids inct ende pennen en woldics di niet scriven, want ic hape di cortelic te sien ende wij sollen mont te monde spreken.
Vrede si mit di. Die vriende grueten di. Gruete du die vriende van name te name.
Auteursrechtelijk beschermd