Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 108]

Maagdenlied

De meisjes hebben zoo lang gespeeld
Alleen met elkander,
Dagen en nachten,
Droomen, gedachten,
Spelen en sponde gedeeld;
Levende alsof het andere
Moeilijk geluk haar bleef verheeld.

Een avond komt eindlijk traag en droef
Vragen: Is het nu nòg te vroeg? -
En noemt onhoorbaar haar namen.
Wel zijn zij samen,
Maar van elkaar niet meer genoeg
En weten niet of 't ook de andre vroeg,
Voor het eerst alleen, in angst,
Of zij al afscheid namen.
En eene, het moedigst en 't bangst:

‘Waarom blijven wij niet
Waar wij zuiver en zorgloos zijn,
Bij elkaar en dicht bij geboorte?
Waarom lijden wij verdriet
Om het gemis van pijn,
Om genot dat we ontberen konden?
Is het begeerenswaard
Te worden geschonden;

[p. 109]

 

Daarna bewaakt en bewaard

 

In een paleis, in tombe of toren,

 

Zonder een lied van elkaar te hooren;

 

En na te hebben gebaard

 

Weer te worden geschonden?’