Charakters en lotgevallen van Adelson, Héloïse en Elius

[p. 94]

Vier-en-twintigste brief.
Heloise aan Clementina.

Ik heb u niet dan treurtooneelen afteschilderen Toen wy, met allen mooglyken spoed, onze reis met den Heer F...... vervolgd hadden, en met angst en vrees onze wooning binnen traden, en vroegen: hoe Papa zich bevond? hoorden wy, dat hy een' slechten dag gehad had, en niet buiten gevaar was. Hierop vloogen wy naar zyn bed, na ons alvóórens te hebben laaten aanmelden, uit vrees dat onze onverwagte komst hem ontroeren zou. Wy vonden hem indedaad zeer zwak, en hoorden van den Arts: dat hy eene beroerte gehad had, en zich in een'zeer gevaarlyken toestand bevond: - ô vriendin! ik kan u niet zeggen hoe sterk my zyn lyden trof; zodra hy my zag, reikte hy my zyn armen toe - ik omhelsde hem met de diepste aandoening: terwyl my de traanen langs de wangen vloeiden; Mama riep snikkende uit: ô moest ik u dus wederzien.... Eene stomme droefheid volgde op deze eerste oogenblikken van aandoening: ik zat als verstomd aan het bed van myn' dierbaaren vader; het voorledene, en het tegenwoordige

[p. 95]

scheen my toe een droom te zyn. Duizend verschillende beelden zweefden my voor den geest: de plotslingsche overgang van vreugd tot smart de spoed der reis, de verandering der plaats, alles werkte hiertoe mede. - Ja, het leven is toch niets dan een schaduwspel, dat eene geduurig afwisselende vertooning maakt; als wy de schaduwbeelden willen omhelzen, die den meesteh indruk op ons maaken, alsdan verdwynen zy eensslags.... Maar waartoe deze klagten?... Zy veranderen in niets de omstandigheeden die ons omringen, en, schoon al het voorledene en toekomende schaduwbeelden zyn, werkt het tegenwoordige echter het sterkste op ons gevoel: na my alles in myne verbeelding voor oogen geschetst te hebben, wend zich myn gezicht bestendig naar het ziekbed myner geliefde vader, en de natuur' verslindt alle andere aandoeningen. Ik heb dezen nacht by hem gewaakt, schoon hy volstrekt wilde dat ik, na de vermoeijing der reis, een weinig rust zou genieten: maar hoe konde ik dit? de angst en ongerustheid, die my heeft aangegreepen, zou my toch geen rust vergund hebben!...

Des Namiddags.

De Hemel zy dank! Papa is niet erger en de Arts geeft ons een weinig hoop; indien 'er ten minsteen geen toevallen komen.

[p. 96]

Den volgenden Dag.

Tot hiertoe is Papa niet erger, en een straal van hoop begint in myn hart, te herleeven, echter ben ik nog zeer somber, en een treurig voorgevoel overmeestert myn hart.... Mama bevindt zich iii' denzelfden toestand.

Den volgenden Morgen.

Heden morgen ontving ik en nevensgaanden brief van den Heer K...... die my overtuigt, dat zyn vriend my belasterd, en alles met de haatlykste kleuren afgeschetst heeft. Zend my dien terug, want ik had geen' lust om 'er een afschrift van te maaken. In een ander oogenblik zou my dit sterk getroffen hebben; thands is myn hart slechts door één gevoel aangedaan, waarby al het andere verflaauwt: myn onschuld' verheft my ook boven de onbillyke. verwytingen die deze brief behelst, en dit stelt my gerust. Adieu! eenige letteren van uwe hand zullen in deze treurige oogenblikken zeer aangenaam zyn aan

Uwe vriendin

heloise.